“ARAL NG BUHAY”
Intro:
Sa buhay kng ito kahit papaano ay marami na rin akong pinagdaanan. Mga pangyayaring nagpaiyak at nagpangiti sa akin sa nakaraan. At mga alaalang tumatak sa aking isipan. Kaya sana sa aking kuwento kayo ay masiyahan.
Tula:
Sa aking paglaki naransan ko na yata ang lahat
Umiyak, tumawa, masaktan, mapahiya, itanggi, magmahal, umasa at magpatawad, name it I did it
Nalaman ko din na sa buhay hindi lahat ay maari mong ipilit
At na hindi lahat ng tao ay mahahanapan mo ng kapalit
Sa buhay ko nalaman ko din na sa bawat kuwento o away laging may dalawang side ang bawat tao
At na hindi sa bawat pagkadapa kailangan mo ng prinsipeng magtatayo sayo
Minsan kailangan mo lang tumayo mag-isa at lumaban mag-isa
Dahil walang taong magmamahal sayo kung hindi mo kayang mahalin ang sarili mo
Akala ko noong bata ako ang buhay ay puno ng saya at na ang pagtanda ay kaakibat ng ligaya
Pero sa aking paglaki natutunan ko na kasabay ng pagtanda ay ang pagtanggap sa napakaraming mga responsibilidad at expectation ng ibang tao.
At na sa huli maaaring gustuhin ko na lang na bumalik sa pagkabata kung saan wala akong ibang iniisip kung hindi ang matulog at maglaro
Pero sa huli nito natuto din ako ng mga leksyon sa buhay na magpapatibay sa akin habang buhay
Hindi ko pa man nararating ang dulo ng buhay ko pero isa lang ang napatunayan ko sa mga pinagdaanan ko
Minsan may mga tao talagang makakapagpaiyak sayo dahil nasaktan ka nila o minsan dahil na-touch ka sa ginawa nila
Minsan din aasa ka sa wala at mawawalan ng tiwala sa sarili mo
Pero isa lang ang isipin lahat ng bagay at problemang pinagdadaanan mo
Lahat ng ito ay may dahilan na Diyos lang ang nakakaalam at sa huli para din ito sa kabutihan mo
