Yandere boy 《SeBaek》

《He Will Be Mine》

Eski anılarım.
Hatırlıyorum;
Hastahaneler, doktorlar, kontroller....
Sorunluydum, doktorlar beni iyileştirmeye çalıştı.
Ebebeynlerim bendeki sorunu anlamayı denedi.
Neyin beni diğer insanlardan farklı yaptığını açıklamaya çalıştılar.

Anlamadım.

Doktorun onlara beni iyileştiremeyeceklerini söylediğini duydum.
Asla normal bir insan olamayacağımı söyledi, ya da normal bir hayat yaşayamayacağımı...

Büyüdüğümde, sorunumu anlamaya başladım.

Diğer çocukları mutluyken, üzgünken, kızgınken gördüm.
Ama ben asla o şeyleri hissedemedim.

Sadece boşluğu hissettim. Yaralı, tamamlanmamış...

Babam umutsuzca bana yardım etmek istedi.
Ama annem, o babam gibi değildi.
Hiçbir zaman benim için endişelenmedi.
Onun da küçükken benim gibi olduğunu ve birgün özel biriyle karşılaşacağımı söyledi.

Ve o kişinin beni tamamlayacağını.

Babamsa annemin söylediklerini dinlemememi söyledi . Dünyadaki her şeyden çok normal bir çocuk olmamı istiyordu.
Beni mutlu edecek her şeyi denedi.

Ama hiçbiri işe yaramadı.

Asla mutlu hissetmedim.
Ama acıdığımı hissettim.

Bu üzgün adama acıdığımı hissettim.
Babamın artık bir şeyler için endişelenmesini istemedim ve bu yüzden diğer çocuklar gibi davranmaya başladım.

Normalmişim gibi davrandım.

Babam sonunda normal bir aile olacağımız için mutlu oldu.
Ama bence kalbinin derinlerinde bunun sadece bir rol olduğunu biliyordu.

Okula başladığımda diğer çocuklar bana kötü davrandı. Bana zorbalık etti çünkü ben onlar için yabancıydım.

Bu yanlıştı, uygunsuzdu.

Düzgün olmam gerektiğini fark ettim. Diğer çocuklar gibi davranmalıydım.

Normalmişim gibi davranmaya başladım, ve zorbalıklar durdu.

Kendimi normal bir insan olmaya zorlarsam her şeyin daha kolay olacağını öğrendim.

Artık her günün her saati normalmişim gibi davranıyordum.

İnsanlarla arkadaşmış gibi davrandım.
Hobilerim varmış gibi davrandım
Trajedik olaylar olduğunda onlarla ilgilenmiş gibi yaptım.

Ama hepsi sahteydi.
Hiçbir şey hissetmedim.

Hissettiğim tek şey sadece boşluktu.

Daha da büyüdüğümde kendime koyduğum şartlara içerledim.
Diğer insanlar gibi bir hayat deneyimlemek istedim.

Eğlenmek istedim.
Hüzünlenmek istedim.
Bana herhangi bir şey hissettirebilecek şeyler denemek istedim.

Suç, utanç, pişmanlık...

Bir şeyler hissetmek istedim.

Herhangi bir şey...

Ama hiçbir işe yaramadı.
Ne yaptığımın bir önemi yoktu. Ne kadar tehlikeli olduğunun bir önemi yoktu.
Hiçbir şey hissedemedim.

Annem her zaman aynı tavsiyeleri verirdi.

"Birgün özel biriyle karşılaşacaksın.
Birgün birisi seni tamamlanmış hissettirecek."

Her zaman tüm bu sözleri düşündüm.
Bu sadece bana çok ileride görünürdü.

Yaşamak için bir neden...

Beni kurtacak, iyileştirecek, tamamlayacak bir insanla karşılaşmak.

Sonra birgün onu buldum.

Onu kaybedemezdim.
Onu korumalıydım.
Onu benim yapmalıdım.
Kimsenin onu benden almasına izin vermemeliydim.

Ona ihtiyacım vardı.
O her şeydi.

O uğruna birisini öldürmeye değerdi.

Başka bir şeyin değil, başka kimsenin değil.

O BENİM OLACAK.

Başka bir seçeneği yok.

💢💢💢💢💢💢💢💢

Yandereye taktığım zamanlarda aklıma gelen ama yazmadığım bir kurgu.

Daha önce bunun türkçesini görmedim.
Yani yabancılardan yazanları var ama Türkiye'de görmedim.

Öyle çook özgün bir fikir değil yani benden önce aklına gelip yazan ve yayınlayan varsa özür dilerim.