Life² || h.s. [dutch]

20- Looking for that one thing that could change your life

20- Looking for that one thing that could change your life --

Zo gezegd, zo gedaan. Beiden gingen we op zoek naar wat dé uitzondering precies inhield. En in die meer dan tweehonderd pagina's kleine lettertjes was dat gelijkaardig aan zoeken naar een speld in een hooiberg. Enkele dagen verstreken. Ik las over poorten die onherroepelijk konden sluiten als je je mond voorbij zou praten. Het achterlaten van een hele wereld, mét de mensen erin. Het maakte me bang, maar dapper zocht ik verder. Ik moest en zou weten hoe ik het probleem kon omzeilen. Als er een manier was, zou ik ze vinden. Zowaar ik Harry Styles heet.

"Ik heb iets gevonden denk ik!" vertelde Zayn me hyper het heuglijke nieuws.

Maar naast zijn hyperheid was er ook ongerustheid in zijn blik terug te vinden. En dat maakte mij op mijn beurt heel erg ongerust. Vragend keek ik hem aan. Hij duwde de stapel papieren in mijn handen en wees naar een specifieke alinea.

"... Maar er is één uitzondering. Als je je geheim prijsgeeft omwille van ware liefde, dan heb je de mogelijkheid om je gezin (mensen die werkelijk van je houden, onvoorwaardelijk en zonder veroordelen) mee naar de andere kant te nemen zodat zij een normaal leven kunnen leiden los van jouw beroemd zijn. Maar een uitzondering voor het onherroepelijk sluiten van één wereld, bestaat niet. Hoe dan ook wordt je voorgoed verbannen aan één kant, van zodra je iemand inlicht die er niet van op de hoogte hoort te zijn. De deuren sluiten onomkeerbaar. Enkel voor jou, niet voor de anderen."

Ik staarde enkele minuten voor me uit en liet de woorden tot me doordringen. Het deed me pijn te weten dat ik niet kon bereiken wat ik echt wilde: beide werelden verenigen zonder ervoor te boeten. Mijn hart bonkte als een gek in mijn keel. Waarom? Waarom leek de droom die ze ons tijden geleden hadden aangeboden te veranderen in een regelrechte nachtmerrie.

Ik voelde gewoon dat ik Aline niet kon blijven voorliegen. Ik voelde dat mijn krediet stilaan op was. En ik kon dat ook plaatsen, ik zou er ook niet tegen kunnen. Hoe kan je nu geloven dat iemand werkelijk om je geeft als diegene niet eens in staat lijkt te zijn om je de waarheid te vertellen? Ik wist dat ze voelde dat ik iets verzweeg. En ze had me al vaker op leugens betrapt. Ik wist gewoon dat er iets onherstelbaar fout zou lopen als ze me nu nog eens verdacht van leugens. Ik moest gewoon zorgen dat ik nergens meer over hoefde liegen. Dat was mijn enige optie.

Ik keek Zayn recht aan. Zijn blik stond angstig, en tegelijk oneindig. Zijn blik maakte me bang, hij zag er op een bepaalde manier zelfs eng uit. Alsof de wereld elk moment kon vergaan. En ergens was dat ook zo natuurlijk.

"Wat denk je?" vroeg ik zo zacht dat ik amper mezelf verstond, maar toch leek hij me begrepen te hebben.

Hij trok een pijnlijk gezicht. Een grimas die ervoor zorgde dat ik zijn pijn haast leek te voelen. Maar in werkelijkheid was het gewoon mijn eigen pijn, pijn waarvan ik me bewust werd doordat ik in Zayns gezicht mijn eigen spiegelbeeld van emoties zag. Een fractie van een seconde sloot hij zijn ogen, om me meteen daarna weer recht aan te kijken. Doordringend dit keer, niet met die lege blik van daarnet.

"Ik denk dat we geen kant op kunnen," fluisterde hij angstig.

En ik vrees dat hij  gelijk had. Welke keuze we ook zouden maken, we verloren hoe dan ook. Oftewel het meisje van wie we hielden, oftewel de droom die we leefden aan de andere kant. Ik probeerde het idee weg te drukken, maar ik besefte dat we vroeg of laat zouden moeten kiezen. Tenzij het lot de keuze voor ons maakte.

Als dat gebeurde, zou het betekenen dat Aline mijn leugens beu was en ik haar kwijt was. Misschien voorgoed. En jullie snappen het misschien niet. Maar ze betekent echt veel voor me. Het voelt zo juist. Het is een gevoel waarvan ik nooit had durven dromen, zo perfect voelt het.

Ik voelde Zayns hand op mijn schouder.

"We moeten er echt heel erg goed over nadenken," zei hij, bloedserieus.

Hij keek me doordringend aan. Afwachtend. Ik aarzelde, maar knikte uiteindelijk toch maar. Alhoewel ik moest bekennen dat ik diep vanbinnen mijn keuze al gemaakt had. Ik wilde alles opofferen voor Aline, wat dan ook de gevolgen zouden zijn.

Maar plots schoot me iets te binnen.

"Zayn," probeerde ik zijn aandacht te trekken.

Gelukkig reageerde hij meteen met een knik, mij niet langer in spanning houdend. Ik slikte. Dat ik deze vraag überhaupt wilde stellen, toonde misschien wel aan dat de keuze die ik wilde maken niet de juiste was.

"Ware liefde," begon ik, "stond er ergens de definitie in ons contract."

Hij wendde haast meteen zijn blik af. Een pijnscheut trok doorheen heel mijn lichaam. Angstzweet brak me uit.

"Nee," antwoordde hij vlak.

Ik wist dat hij zich ongeveer hetzelfde afvroeg als ik.

In hoeverre was de liefde tussen Aline en mij ware liefde? En in hoeverre was dat het geval tussen Zayn en Noemie?

Kop op, Harry! Het was nu niet het moment om aan je eigen gevoelens te gaan twijfelen. Ik probeerde mezelf te overtuigen van wat ik al lang wist: Aline en ik hielden oprecht van elkaar. Maar die ene vraag bleef door mijn hoofd spoken.

Was het genoeg? Was het diep genoeg? Ware liefde? Of toch net niet?

____________________

Echt sorry voor het veel te lange wachten :$

Maar hier dan toch eindelijk een stukje...

Laat vooral weten of jullie het nog leuk vinden of niet :))

Vote?   Comment?   Follow?

Love you all <3