beroemd in 1 klap

proloog

Het regende. Sara zuchtte en ze deed haar fiets van het slot. Het is 20 minuten fietsen naar huis over drukke wegen en het was al 10 uur 's avonds. Ze stapte op haar fiets en deed oortjes in haar oren. Keiharde muziek van twentyonepilots dreunde in haar oren. Ze begon mee te zingen ze verhoogde haar fietstempo. Ze had geen jas aan en haar trui was bijna doorweekt door de regen. Ze fietste over een hobbelig klein pad door het bos. Het was niet echt haar favoriete stuk van de weg. Ze moest vandaag naar de toneelschool voor een auditie van een dorpsopvoering en had zichzelf ingeschreven voor de hoofdrol. Helaas had ze de rol niet gekregen. Wat logisch was, want ze kreeg nooit de rol, en al helemaal geen hoofdrol. Toneelspelen vond ze leuk, alleen ze was altijd veel te lelijk voor de hoofdrol. Hoeveel make-up je ook op haar gezicht gooide, ze was nooit bijzonder of opvallend. Ze was een doorsnee meisje, bruin lang haar en azuurblauwe ogen. Een shawn Mendes fan en ze zat op hockey en toneelles. Vroeger deed ze ook aan piano, maar toen besefte ze zich dat muziek niet haar ding was. Dus liet ze *tot teleurstelling van haar pianodocente die daarwerkelijk wel in haar geloofde* piano vallen. Diep in gedachte verzonken fietste Sara hard door. Nu kwam er een liedje van afrojack en probeerde ze op de maar mee te trappen. Opeens schrok ze, er lag een meisje langs de weg. Ze remde meteen en sprong van haar fiets af. Het meisje was naakt en bleek. Toen ze haar hand op het meisje legde voelde dat ze heel koud was. Meteen deed ze haar trui uit en trok hem over het meisje haar hoofd. Het meisje reageerde niet en Sara was bang dat het meisje dood was. Ze controleerde het meisje haar hartslag en voelde haar hart langzaam kloppen. Wat een opluchting. Sara begon in paniek te raken. Ze zou dit meisje kunnen redden, maar hoe? Ze griste haar mobiel uit haar jaszak en tikte het nummer 112 in. Na een paar tonen ging de telefoon over. '112, wat is uw noodgeval?' Hoorde ze aan de andere kant van de lijn.