Sevgili Vera, hüznünün dağlarımı teğet geçmesinden bu yana, oldukça büyüdüm. Sanrılarım azaldı ve pek çok kere kaybettim. Bir insanın yıkılışı kaybettiklerinden değildir Vera. Bir insanın yıkılışı ruhunun bedenine çektirdiği azaba katlanamayışındandır. Oldukça karıştırılan bu bitiş, benim tükenişimdir. Ellerimden kayıp giden kelimelerdir. Sana son kez bakamadığım için gözlerime düşen pişmanlıklardır. Her gün üzerime giymeye korktuğum anılarımdır. Bu bitiş, benim devrikliğimdir.
Devrikliğimi bağışla Vera. Ben annemin unuttuğu bir kadınım. Sesi olmayan bir müzik, dizeleri yazılmayan bir şiirim. Ben insanım Vera. Ben çokça insan ve çokça kederim. Gidişimi ve gelişimi bağışla Vera. Ben kelimelerime kadar kırığım.
