Hayat benim yolumdu. Bu yol, hiç pürüssüz değildi. Sonunu görmek mümkün olmuyordu. Tek görebildiğim önümde engel olmadığıydı. Çünkü engeller yanımdaydı ve sadece konuşuyordu. Nefretleri kulaklarımı dolduruyordu. Ayak seslerimden başka bir şey işitmek istemiyordum oysaki. Ne yapmıştım ki ben?
"Senden nefret ediyorum."
"İğrenç birisin."
"Umarım ölürsün."
Hak ediyordum belki. Günahsız bir melek değildim. Ben melek bile değildim. Ama o bana iyi hissettiriyordu. Günahsız bir melek gibi. Güzel biri gibi. Çünkü onların söylediği tonlarca şey, onun söylediği 2 kelime kadar etkilemiyordu beni.
"Seni seviyorum."
