One Shot Collections ♥

OSC1 - "To infinity and Beyond"

Do you believe in forever?

Happily ever after?

Fairytales?

Well, I know it’s kinda childish. And yes, it really is. Bata nalang siguro yung mga natitirang tao na naniniwala sa mga salitang nabanggit ko sa taas. Dumadating din yung oras na sa isang iglap, matatauhan tayo at masasabing.

“Yan?! Hindi totoo yan! Iniwan nga ko ng mga taong mahal ko eh!” Pero ang sarap siguro ng feeling kung nangyayari talaga yun sa totoong buhay no? Yung masaya kayong magkasama hanggang sa kamatayan ika nga nila, yung para kang nabubuhay sa isang fairytale. But the reality is...

There’s no such thing as forever! None of it really exists.

At ang salitang makakapagpatunay dito?

Death..

That freaking word really annoys me. Di natin alam kung kalian tayo mawawala sa mundong ibabaw. At ako? Eto, malapit na sigurong mamatay. Joke. But who knows? Maybe tomorrow, wala na pala ako diba? Badtrip naman kung ganun! Pero pwede din namang sila nalang? Party party pa tayo eh. Joke ulit. Pero the truth is right over there, hindi natin alam kung kailan matatapos yung kasiyahan natin dito sa mundong ibabaw? Ang magandang tanong dyan. Handa ka na ba? Handa na ba ako? Ikaw! Handa ka na ba? :)

***

[Girl’s POV]

Ganda naman ng view dito! *mark the sarcasm* Promise ang ganda. Curious ba kayo kung nasaan ako? Nasa beach ako ngayon, punong-puno ng kasiyahan sa dibdib. But it’s the other way around. Imagine the place ha? I’m inside a building with all white colored buildings, and yes maraming tao dito- sikat daw kasi tong lugar na to eh. Di ko alam kung bakit trip nilang pumunta dito. Mabango naman ang surroundings, it’s like ethyl alcohol or yung 70% solution or what. And the last clue is, madalas maraming tumatakbo sa hallway nitong lugar na to. Either naka wheel chair o kaya naman stretcher. Nahulaan niyo na?

Siguro naman alam niyo na kung nasaan ako. And yes, may nararamdaman ako ngayon. Kasiyahan! Sobra at walang humpay na kasihayan! Teka nga pala. Di pala ako nakakapagpakilala sainyo.

I am Coraline Gonzales, 18 yrs. Old, half-Chinese half-garter, pero syempre biro lang yun! Oh eto na. Half-Korean half Filipino, my Mother is Korean and my Father is Half-Korean and half-Filipino. Pero laking Pilipinas to, pumupunta lang kami sa Korea para magbakasyon. Summer na, pero imbis na mag-enjoy ako sa labas at mag-beach, andito ako ngayon sa…. Under observation kasi ako ngayon. Bakit? 

Nag-faint daw ako habang nasa biyahe papuntang airport. Bibisita sana kami sa Korea dahil summer pero dahil nga sa pangyayaring yun eto stuck sa lecheng lugar na ‘to. And boring kaya ma-confine dito, wala kang kausap at super walang magawa. May TV kaso nasira daw yung cable nila. Psh! None-sense diba! Di rin ako makapagbukas ng kahit anong Social Networking Sites dahil walang internet ditto as in totally na wala.

Hays! Private hospital nga pero di interesting sa loob. Ang demanding ko ba? Ganun talaga! Eh kung malapit ka na namang mamatay, aba eh mag party na! Live while we’re young ika nga ng One Direction. Pero teka! Pwede nga pala lumabas. Mamaya mas maganda pala sa labas, masyado akong nagmumukmok dito. Anong dapat gawin? Mag disguise para hindi nila mapansing lumabas ako, strikta’t matataray yung nurse dito eh, di naman magaganda! Feeler aba.

Paglabas ko ng kwarto, as usual. Madami pading nagtatakbuhan doon at dyan, here there at everywhere. Favorite hang-out yata nila dito eh, errr wala namang maganda sa gantong lugar. Blah blah blah. Wala paring something na interesting eh. Lakad lakad muna me, bahala na kung saan dalhin ng paa. Umabot ako sa garden at….... doon. DOON ako nakakita ng poging pasiyente na naglalakad din. I was looking at him when our eyes met. He smiled. And I gave it back. Familiar siya sakin, madalas ko siya makita sa labas ng bahay naming, ibig sabihin magkapit-bahay kami. Lumapit siya.