Dark Secrets

1.BÖLÜM

1.BÖLÜM

 ‘’Hayatım bence artık uyanmalısın ve okula gitmelisin.Daha fazla kendini hayattan soyutlayamazsın.’’

Her ne kadar teyzemin söylediklerini haklı bulsam da kendimde yataktan kalkacak gücü bulamıyorum.Ama bunu yapmaya mecburdum.Çünkü eminim annem ve babam benim bu halimi görse kesinlikle çok üzülürdü.Onlar her zaman benim güçlü bir kız olmamı istemişlerdi.

Kapıda dikilen ve odama -daha dogrusu kendi evindeki misafir odasına- girip girmemek konusunda kararsız olmuştu.Bende bir cevap bekliyormuş gibi görünüyordu.Yorganı üzerimden ittim ve kendimi yatakta oturur pozisyona getirerek sırtımı yatak başlıgına yasladım ve bacaklarımı kendime çekip kafamı teyzeme çevirdim.Teyzemin yüzüne baktıgım zaman yaşanan olaylardan tek benim etkilenmedigim aslında onunda çok acı çektigini fark ettim.Aslında acı çekmesi çokta şaşılası bir durum degil sonuçta kız kardeşi cani bir şekilde öldürülmüştü.Yani benim annem…O sadece kız kardeşini kaybetme acısı çekerken ben babamı da keybetme acısı çekiyordum.

Şuan yapayalnızdım.

Annem ve babamı bir daha asla göremeyecek oldugum gerçegi aklıma geldikçe tekrar gözlerim dolmaya başladı.İkiside bir daha asla gelmeyecekti…Asla…

‘’Yaşadıgın olayların kolay olmadıgının farkındayım Ashley,ama kendini toparlamak zorundasın.’’Dizlerime kattıgım başımı kaldırdım ve aglamamı durdurmaya çalıştım –her ne kadar başaramasamda-

‘’Haklısın,eminim annem ve babam beni böyle görse üzülürdü.Sonuçta ben Anna Kelly Brook’un kızıyım!Degil mi?’’Sesime her ne kadar beceremesemde neşe tonu katmaya çalıştım ve buruk bir şekilde gülümsedim.

‘’İşte böyle!’’dedi teyzem ve o da bana gülümseyerek ayaktan kalktı.’’Bugün ne yapmaya planlıyorsun?’’ Aslında her ne kadar yatakta oturup depresyon moduna girmek istesem de kendimi toparlamam gerekiyordu.Hemde hemen.

‘’Sanırım benim yaşımdaki çocuklar hala okula gidiyor?’’diyerek mizah anlayışımı da göstermiş oldum.

‘’Bundan emin misin?Hemen okula dönmen gerekmiyor.İstersen evde derslerine devam eder—‘’Teyzemin sözüne devam etmesine izin vermedim.Evet insanlarla arama mesaj katmaya çalışmıştım.En yakın arkadaşlarım ya erkek arkadaşımla.Hepsi odama geldigi zaman onların odamdan zorla kovdum ve kapımı kilitledim.Eminim hepsinin kalbini kırmışımdır…Salak ben.Onlar sadece yanımda olmaya çalışırken hepsini üzdüm…Lanet olsun.

‘’Bundan eminim.Sen merak etme.Sonsuza kadar böyle devam edemem.Bir yerden başlamam gerek sonuçta degil mi?İyi olacagım.’’

‘’Söz veriyor musun?’’

‘’Evet.Sana söz veriyorum teyze.’’

‘’Seni aşagıda bekliyorum bebegim.’’diyerek alnımdan öptü ve kapıdan çıktı.Alnımda öpmesi ve bana bebegim demesi bana annemi hatırlattı.Bu benim elimde olmadan yanagımdan bir damla yaşın süzülmesine yol açtı.

Derin bir nefes aldım ve gözyaşlarımın devamının gelmemesi adına kendimi sakinleştirmeye çalıştım.

Odamdaki banyoya geçtim ve aynanın karşısındaki yansımamı görünce çıglık atmak istegi içimi doldurdu.Bu gerçekten ben miydim?Her gün,her dakika aglamaktan ve düzenli uyumamaktan göz altları şişmiş ve gözlerinin içi kızarmış olan bir Ashley.Ve tabiî ki yüzümün solgunlugunuda unutmamak gerekiyor.

Tanrım!Gerçekten berbat bir durumdayım.

Derin bir nefes aldım ve muslugu açarak yüzümü yıkadım.Soguk suyun etkisiyle biraz da olsa kendime gelmiş gibi hissettim ama genede bu karşımdaki yansımamda pek bir degişiklige neden olmadı.En iyi fikrin duş almak oldugunun farkına vardım.Tanrım,farkettimde gerçekten igrenç kokuyorum.Sonuçta bir haftadır banyo yapmıyorum.Ahh….