Jongensinternaat

- D2 | TWENTY-TWO -

(A/N: Zo ziet de slaapkamer van Aaron en Starlett uit waar ze nu zitten. Yara en Jer hebben dezelfde kamer, maar maar met een bed. Er is ook nog een woonkamer en een badkamer.)

Anderhalve week zitten we hier nu al en ze geven ons steeds minder eten. Het is nu het tijdstip waarop we ons eten normaal gezien krijgen, maar er komt niemand. 

"Ze zijn ons aan het uithongeren." schreeuw ik. "Star, rustig. Verbruik je energie niet." waarschuwt Jer me. Ik luister niet naar hem en ram op de deur. Ik word chagrijnig als ik honger heb oké.

Ik verschiet me rot als de deur open gaat. "What the-" voordat ik mijn zin kan afmaken word ik meegetrokken. "Jongens!" roep ik, maar niet optijd. De deur is al gesloten. 

De man brengt me naar een kamer. Het is er donker en koud. Ik word op een stoel vastgebonden. 'Wat gaat er met me gebeuren?' gaat er door me heen. 

Er word met iets hard op mijn been geslagen​. Ik schreeuw het uit van de pijn. Het is te donker, dus ik kan niet zien wie het doet en met wat hij of zij het doet. Er wordt opnieuw op mijn been geslagen, maar deze keer op het andere been. 

Gaan ze dit ook met de andere doen?  Want dat kan ik niet laten gebeuren. Ik zal vanaf nu elke dag zo moeten doen zodat ik degene ben die hier zit. 

Tranen stromen over mijn wangen. "Stop! Stop alsjeblieft!" smeek ik. Er wordt niet naar mij geluisterd. Nu maken ze een snee op de bovenkant van mijn arm. "Hiermee kun je bijhouden hoe vaak je hier hebt gezeten." fluistert iemand​in mijn oor. 

Ze maken me los en trekken me recht. Ik probeer op mijn benen te blijven staan, maar ze slagen op mijn rug met hetzelfde​ voorwerp als dat ze op mijn benen deden. Ik val neer. Ze slepen me weer naar onze gezamenlijke 'hotelkamer' en gooien me er binnen. 

"Star!" roept Yara geschrokken. Met z'n drieën komen ze op me afgestormd. "Wat hebben ze met jou gedaan." vraagt Aaron bezorgd. Ik antwoord niet. "F*ck, we moeten die wonden verzorgen." zegt Yara wanneer ze me goed bekijkt. Ze loopt naar de badkamer en komt er weer uit met een EHBO-koffer. 

Ze verzorgen mijn wonden, waarna Aaron me op mijn bed legt. Hij wil naar zijn eigen bed gaan, maar ik hou hem aan zijn pols vast. "Wil je alsjeblieft bij mij blijven?" vraag ik zacht. Het lijkt meer op een gefluister. 

Als antwoord heft hij mijn deken omhoog en komt naast me liggen. Ik leg mijn hoofd op zijn borst en luister naar zijn hartslag. 

Zolang dit enkel bij mij gebeurt kan ik er mee leven. Ik overleef de pijn wel. Mijn gezicht vertrekt van de pijn als ik op mijn rug wil gaan liggen. 

"Gaat het een beetje?" vraagt Aaron bezorgd. Met een brok in mijn​ keel schud ik mijn hoofd. Hij veegt een traan weg waarvan ik niet eens wist dat die over mijn wang liep. "Het komt wel goed. De anderen zullen ons vinden." troost hij me. 

p.o.v. Scott 

Anderhalve week zijn ze al weg. De politie denkt dat ze weten waar ze zitten. We staan nu samen met hun voor een verlaten gebouw. De binnenkant is blijkbaar bijna volledig vernieuwd, enkel de buitenkant was hetzelfde gebleven; waardoor het er verlaten uit ziet. 

Uit het gebouw komt een schreeuw van een meisje. Ik herken de stem meteen. Starlett. Ik kijk naar Haley en zij beseft zich hetzelfde als mij. Ik loop naar een agent toe. Weer komt er een schreeuw uit het gebouw. 

"Wanneer gaan jullie binnen?" vraag ik nerveus. "Over een uurtje." verteld hij me. Nog een uur moeten we wachten tot we onze vier vrienden weer kunnen terug zien. Dit wordt nog een lang uur.