Sunset Lovers

ΑΘΕΤΗΜΕΝΗ ΥΠΟΣΧΕΣΗ

ΚΑΝΕΙΣ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΛΑΘΟΣ,
επαναλαμβάνω ξανά και ξανά στον εαυτό μου αλλά δεν σταματώ.

Ανάβω τον φακό στο κινητό και ακολουθώ το μικρό μονοπάτι. Έχω να έρθω εδώ από το ατύχημα, όμως ακόμη θυμάμαι τα μικρά φαναράκια που είναι καρφωμένα στο χώμα, τα πυκνά φυλλώματα των δέντρων και τους υπέροχους ήχους των πουλιών από ψηλά.

Ξαφνικά μπροστά μου το μονοπάτι χωρίζεται σε άλλα δύο. Η λογική μου λέει να πάω δεξιά όμως το ένστικτο αριστερά, τελικά ακολουθώ το μονοπάτι με τα λιγότερα φώτα ακούγοντας το ένστικτο μου.

Παρατηρώ γύρω μου, ψάχνοντας τους όμως το μόνο που καταφέρνω είναι να παραπατήσω και να πέσω κάτω. Βλαστημώ χαμηλόφωνα για την απροσεξία μου και συνεχίζω να τους ψάχνω, κοιτάζω γύρω μου, φωτίζω με τον φακό και όταν ύστερα από πέντε λεπτά συνειδητοποιώ πως είμαι μόνη μέσα σε ένα δάσος τα μεσάνυχτα ένα ρίγος φόβου διαπερνά όλο μου το σώμα.

Κοιτάζω το κινητό μου για μια στιγμή και τότε ακούω βήματα ανάμεσα στα φυλλώματα. Η καρδιά μου σταματά να χτυπά και ενστικτωδώς κλείνω τον φακό και σκύβω κάτω.

Κάποιος είναι εδώ.

Μπορώ να το νοιώσω.

Παρατηρώ γύρω μου όσο καλύτερα μπορώ μέσα στο σκοτάδι και τότε βλέπω μια σκούρα μορφή να κινείται. Είναι ο Μπίσοπ, έχει χαμηλωμένο τα κεφάλι και όταν το σηκώνει βλέπω τα μικρά λευκά ακουστικά του να κρύβονται στα μαλλιά του. Κουνάει ελαφρώς το κεφάλι του και όταν τον βλέπω να τραγουδάει τους στίχους ένα χαμόγελο που δεν μπορώ να συγκρατήσω ζωγραφίζεται στα χείλη μου.

Κάθεται σε έναν μεγάλο κορμό δέντρου και σαν ανάμνηση μας βλέπω μικρούς να καθόμαστε ακριβώς στο ίδιο σημείο και να συζητάμε για τα όνειρα μας. Θυμάμαι όταν μου εξηγούσε για τους αστερισμούς και πως κάποια μέρα θα κατάφερνε να τους φτάσει.

«Και όταν το κάνω Ροζαλίτα, θα σε πάρω και σένα μαζί μου».

Κουνάω το κεφάλι για να σβήσω την ανάμνηση και αποφασίζω να πάω να του δώσω το μενταγιόν και να φύγω.

Τόσο απλά.

Τρέμω στη σκέψη αλλά σηκώνομαι, σκουπίζω τα ρούχα μου από τα χώματα και μόλις κάνω το πρώτο μου βήμα κάποιος άλλος με προλαβαίνει. Είναι η ίδια κοπέλα που τον είχε αγκαλιά από τους ώμους.

Δεν μπορώ να την δω καθαρά όμως ξέρω πως χαμογελάει, τον σκουντάει απαλά και κάθεται δίπλα του. Εκείνος βγάζει το ένα του ακουστικό και της λέει κάτι που δεν μπορώ να ακούσω και ούτε με ενδιαφέρει για να πω την αλήθεια.

Όμως για κάποιον περίεργο λόγο ένα κύμα ζήλιας ξεσπάει μέσα μου. Αυτό ήταν το δικό μας μέρος, ποτέ δεν είχα φέρει κάποιον άλλον εδώ. Έτσι είχαμε υποσχεθεί, και εκείνος αθέτησε την υπόσχεση του.

Ίσως ήταν λάθος που ήρθα εδώ εξαρχής. Βασικά όχι ίσως, ήταν λάθος που ήρθα εδώ.

Η κοπέλα γελά με κάτι και γέρνει προς το μέρος του, πετώντας τα μακριά της μαλλιά προς τα πίσω.

«Είσαι τόσο αστείος!», λέει πιο δυνατά και κάνω ένα μορφασμό.

Έλεος.

Κοιτάζω ξανά το μενταγιόν. Αν δεν του το δώσω τώρα δεν ξέρω πότε θα τον ξαναδώ. Απέναντι μου συνεχίζουν να μιλούν και εγώ συνεχίζω να χαζεύω το μενταγιόν.

Μέχρι που την σιωπή σπάει ένας δυνατός ήχος. Στην αρχή δεν καταλαβαίνω από πού έρχεται, όμως ξέρω πως είναι από κάπου κοντά. Και τότε αντιλαμβάνομαι πως είναι το κινητό μου.

Φτου!

Και το κακό είναι ότι η φωνή του Μπρούνο Μαρς μπορεί να ακουστεί και σε κάποιον έξω από το δάσος.

Θεέ μου, γιατί;

«Τι είναι αυτό;», ακούω την ξανθιά να λέει και τότε το κινητό μου πέφτει κάτω. Τα χέρια μου ψάχνουν μανιωδώς όμως δεν προλαβαίνω να το βρω όταν ένα φως στέφεται κατά πάνω μου.

«Ρόουζ;», ακούω μια φωνή όμως δεν χρειάζεται να γυρίσω για να καταλάβω τον κάτοχο της.

》》》》》》》》》》》》》》》》

Αν θέλετε να μάθετε τι συμβαίνει η συνέχεια θα ανέβει αύριο!🔜

Ελπίζω να σας αρέσει και να το απολαμβάνετε και εσείς όσο και εγώ!

Ποια θα είναι η αντίδραση του Μπίσοπ; Και ποια της Ροουζ;
(Την λυπάμαι λίγο είναι η αλήθεια στην θέση που την έχω φέρει🙈)

Μέχρι την επόμενη φορά να περνάτε όμορφα!😊🙌

Με αγάπη Άννα 🌹