Παντού επικρατεί σκοτάδι, όμως εκείνος είναι εδώ, μπροστά μου. Είναι τόσο φωτεινός σαν τα αστέρια στον ουρανό και όταν μου χαμογελά το σκοτάδι συναντά τον ήλιο.
Μου δίνει το χέρι του όμως εγώ μένω ακίνητη, ανίκανη να κάνω το παραμικρό..
...
ΕΙΝΑΙ ΞΑΦΝΙΑΣΜΕΝΟΣ, εύκολο να το καταλάβεις από το παραμορφωμένο του πρόσωπο που ξαφνικά χάνεται από μια απροσδιόριστη λευκή λάμψη, αναγκάζοντας με να κλείσω τα μάτια αντανακλαστικά.
«Συγγνώμη», μουρμουρίζει και κλείνει τον φακό του.
Μια άβολη σιωπή επικρατεί καθώς στεκόμαστε έτσι και οι τρεις για λίγο. Με τον Μπίσοπ και την ξανθιά (η οποία έχει πιαστεί ξανά από τον ώμο του) να με κοιτάζουν απορημένοι και εγώ να καίω από ντροπή. Έτσι αυτό που κάνω είναι να σκύψω κάτω και να ψάχνω για το κινητό μου.
«Έχασες κάτι;», με ρωτάει ο Μπίσοπ.
«Το βρήκα», λέω και σηκώνομαι με το κινητό μου γεμάτο χώματα.Το σκουπίζω νευρικά και το βάζω στην τσέπη του τζιν μου.
«Έχεις χαθεί;», με ρωτάει το κορίτσι με έναν τόνο υποψίας.
Πλέκω τα χέρια μου από αμηχανία «Απλά έκανα μια βόλτα στο δάσος», της εξηγώ όσο πιο φυσικά μπορώ και κοιτάζω τον Μπίσοπ. Εκείνος χαμηλώνει το βλέμμα του και ξεροκαταπίνει.
«Ωραία..», λέει το κορίτσι και τα μάτια μου καρφώνονται στα δάχτυλα που τυλίγουν το μπράτσο του. Πόσο θα ήθελα να ήταν αυτά τα δικά μου δάχτυλα.
Ρόουζ συγκεντρώσου! Τι σε έχει πιάσει;
«Μπίσοπ, πάμε;», τον ρωτάει «Τα παιδιά μας περιμένουν».
Εκείνος κατανεύει και μετά μου ρίχνει ακόμη μια από τις ματιές του. «Ναι.. πάμε», της λέει και τότε κάνει κάτι που ούτε και εγώ περίμενα πως θα έκανε ποτέ. Στρέφεται σε εμένα «Θέλεις να έρθεις μαζί μας;».
Το μυαλό μου δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ακόμη την ερώτηση που μου έχει κάνει. Και έτσι το μόνο πράγμα που καταφέρνω να κάνω είναι να συνεχίζω να τον κοιτάζω τρομοκρατημένη.
«Ρόουζ», κάνει ένα βήμα προς το μέρος μου ανήσυχος «Όλα καλά;».
«Ναι, ναι», απαντώ βιαστικά και παίρνω τον έλεγχο των σκέψεων μου «Ευχαριστώ, αλλά.. πρέπει να επιστρέψω».
«Χάρηκα», με χαιρετάει η Σαρλοτ και με το χέρι της ακόμη πάνω στον Μπίσοπ τον τραβάει για να φύγουν. Εκείνος δεν λέει τίποτα, απλά με κοιτάζει καθώς η Σαρλοτ τον τραβάει μακριά μου.
Αφήνω μια μεγάλη ανάσα και στρέφομαι προς τον ουρανό, με τα εκατομμύρια μικροσκοπικά και τόσο μακρινά αστέρια που τον στολίζουν. Τεντώνω το πονεμένο μου σώμα και ψάχνω τον δρόμο της επιστροφής.
«Περίμενε!».
Γυρίζω και αντικρίζω τον Μπίσοπ να στέκεται και πάλι μπροστά μου με βαριές ανάσες. Κοιτάζει και εκείνος τον ουρανό για λίγο, σαν να σκέφτεται αυτά που θα πει «Συγγνώμη για την συμπεριφορά της Σαρλοτ, μερικές φορές είναι λίγο απότομη».
Ανασηκώνω τους ώμους «Μην ανησυχείς, είναι λογικό να μη με συμπαθει και πολύ».
Γέρνει το κεφάλι του ακόμη πιο απορημένος «Δεν καταλαβαίνω».
«Θέλω να πω... αφού είναι η κοπέλα σου».
Ένα μικροσκοπικό χαμόγελο εμφανίζει το λακκάκι του «Η Σαρλοτ δεν είναι η κοπέλα μου».
Τώρα όχι καίω από ντροπή αλλά τσουρουφλίζομαι.
«Α», λέω, κατανεύω και κοιτάζω το έδαφος.
Παντού επικρατεί σκοτάδι, όμως εκείνος είναι εδώ, μπροστά μου. Είναι τόσο φωτεινός σαν τα αστέρια στον ουρανό και όταν μου χαμογελά το σκοτάδι συναντά τον ήλιο.
«Πάμε;», μου δίνει το χέρι του όμως εγώ μένω ακίνητη, ανίκανη να κάνω το παραμικρό.
«Και αν δεν με θέλουν;», ρωτάω και ίσα που μπορώ να ακούσω την φωνή μου.
«Μα δεν θα πάμε στους άλλους».
》》》》》》》》》》》》》》》》
Ευχαριστώπολύ για τις αναγνώσεις! Καιελπίζω να σας αρέσει η ιστορία..
Το επόμενοκεφάλαιοανεβαίνειπολύ σύντομα! Θα ήθελαπολύ να μάθωκαι την δική σας γνώμη 🤗
Μέχρι την επόμενηφορά να είστεκαλά και να περνάτε όμορφα!💚
Με αγάπη Άννα 🌹
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
