The Woman Who Can't be Moved

Chapter One: The start of Ending

TWWCBM
Chapter 1

Give your all to me..

I'll  give my all to you..

You're my end and my beggining..

Even when I lose and winning..

Cause I'll give you all, of me..

"Reyn..  I-im sorry" sabi nya sa akin habang naka-yuko siya sq kanyang ino-upoan. Hindi ko siya naiintindahan.  Wala akong naiintindihan kung bakit ba siya ganito? Nalilito ako na parang natatae?..  Eh sa iyon ang nararamdaman ko ngayon.  Hindi parin ako nakakapag-salita.

"Let's  end this Reyn..  Ayaw ko ng ipag patuloy pa'to.. " nabibingi na ba ako?  Hindi naman ahh kakalinis ko lang ng tenga ko kahapon.

"Seryoso ka na niyan? Bentang benta yang joke mo sakin matt" tatawa tawa kong sabi sa kanya kahit halata namang hindi talaga ako natatawa.

"Tama na! "  sigaw niya sakin ng di man lang nakatingin.

"A-ano.. M-mMay problema ba tayo? May pag—ku..kulang ba ako? Matt? " shit! Seryoso nga sya tengene! Bakit ganito?

I give you all of me....

"Wala! Ayaw ko na talagang magpatuloy pa' tong meron satin ngayon.. " tapos bigla na siyang tumayo at umalis. Habang ako naiwang tulala at .. Nasasaktan. Tengeeneee! Hindi ako makahinga. Ang sakit! Ang sakit isipin na ganun-ganun na lang niya ako iwan. Ang sakit lang ng katotohanan na ayaw na niya sakin. Katotohanang hindi na niya ako mahal.

"..pero ako matt gusto ko pa ,gusto ko pang magpatuloy to. Na meron paring TAYO hanggang dulo.." Oo, alam ko na para akong tanga dito sa cafe kung saan ako iniwan ni matt ngayon. Kanina pa siya naka-alis pero nandito parin ako't nka-upo at umiiyak sa isang sulok. Nakaka-agaw pansin na nga ako sa ibang mga costumer.. Pero WALA AKONG PAKE! Wala akong pake sa kanila dahil ang tanging gusto ko lang ay ang umiyak. Ang sarap ngang sumigaw eh, ang sarap magwala sa sobrang sakit na nararamdaman ko ngayon. Tang*na matt!

6 months later..

Going back to the corner where I girst saw you..

Gonna camp in my sleeping bag I'm  not  gonna move..

Got some words on cardboard, got your pictures in my hand..

Saying "if you see this girl (boy)  can you tell her(him)  where I am? "

Same place, same spot and same time.  6months na ang nakalipas. 6months at hanggang ngayon bumabalik-balik pa din ako sa dating lugar kung saan lagi namin pinupuntahan ni matt noon. Oo,  alam ko.  Mukha na akong tanga. Pinupuntahan ko ang cafe na' to sa tuwing may oras ako.  Oras na magmokmok at mag-antay. Naghihintay na sana balang araw babalik siya dito, na babalikan din ako ni matt. Hindi ako umuupo ng ibang pwesto,  hindi din ako nag-oorder ng iba.  Kung ano yung paborito naming orderin ni matt dito sa cafe ay yun parin ang binibili ko.  Para kapag bumalik man si matt ay alam niyang wala akong binago kahit yung pagma-mahal ko sa kanya. Lahat ng staff kilala na ako at pag alam nilang pupunta ako sa oras at araw na ito ay nire-r serve na nila ang pwesto ko—namin.

Hawak-hawak ko ang cellphone ki ngayon at tinitignan lahat ng litrato at video na kuha namin dati ni matt. Ang saya namin tignan,  hindi ko man lang na pansin na hindi na pala siya ganun kasaya habang tumatagal na kami.  Ang manhid ko ba? Babalik pa kaya siya?  Alam naman niya siguro kung san niya ako pwedeng mahanap diba?  Kapag naisip niyang bumalik sakin tatanggapin ko parin naman siya eh.

'Cause if one day you wake up and find that you're missing me..

And your heart starts to wonder where on this earth I could be..

Thinking maybe you'll comeback here to the place that we'd  meet..

And you'll see me waiting for you on the corner of the street...

So I'm not moving,  I'm not moving...

Parang tanga yung pinapatogtog nila.  Sapol na sapol sa akin.  Gagohan ba 'to?  Haysss.  Maya-maya pa ay naisipan ko ng umalis sa cafe.  Nginitian ko si manong guard na siya namang pagbukas nya ng glass door.

"Thank you & come again Ms. Reyn " sabi pa sakin ni manong.

"Si manong talaga.  Sa tagal ko ng tumatambay dito  Ms. Reyn parin ba tawag niyo sakin?  Sabi ko naman po sa inyo na Reyn na lang ho." Nakangiti kong tugon sa kanya.

"Nakagawian lang Reyn.  To naman,  alam mo namang tumatanda na ako.  Masa-saan ba't masasanay rin ako niyan. " si manong talaga nahihiya pa sakin.

" mabuti ka pa manong nasasanay mo.. Eh yung pagka-wala niya masasanay din kaya ako? " sabi ko ni manong sabay ngisi naman niya sakin.

" Lahat ng bagay sinasanay Reyn..  Hindi man sa ngayon,  malay mo isang araw malalaman mong sanay ka na palang wala siya. " ayy ohh sinabayan talaga ni manong yung banat ko.

" sana po..  Sge po manong, mauna na po ako. "

"Sige reyn..  Ingat ka na lang sa pg-uwi! " pumalakad na ako't nag-aabang ng masasakyan.

to be continued..

(A/N: Hello guys,  remind ko na lang kayo na medyo matagal po akong mag-update due to the process of my loading brain.  Chuss! )

Spread the love everyone.