Multi/Temsili
Umarım beğenirsiniz,bol yorumlarınızı bekliyorum..İyi okumalarr!
- - - - -
Durup düşünmeye zamanın olur mu?
Yitirmeden anlamaz insan,
Sevdiklerin yolun sonunda..
*
"Çünkü bu hep böyledir..Biz her defasında hayatı sorgularız.En ufak mutluluğumuzda,çektiğimiz acılarda,her ayrılıkta,tüm başarılarımız ve başarısızlıklarımızda,pişmanlıklarımızda..
Hiçbir zaman cevap alamayız oysa.Yaşadıklarımızın bize ne getirdiğini asla bilemeyiz.Hayatı çok değerli sanırız.Biz insanlar;ruhumuzla yaşar,bedenimizle ölürüz.Örneğin vücudunuzdaki küçük bir damara bakın,işte onun sayesinde hayattasınız."
Okumayı bitirdiğinde yorgunlukla yutkundu.Ayracı sayfaya yerleştirdi.Kağıdın dokusu parmaklarına bir ateş gibi yayılmıştı.Belli-belirsiz bir tebessüm süslendi dudaklarında.Yatağının yanındaki sarı sandalyede sürdüğü ojelerinin kurumasını bekleyen Leyla'ya döndü bir yanıt almak istercesine.
"Güzelmiş,kitabın adı ne?Yoksa sen mi yazdın?"dedi kısık sayılacak bir sesle.Şu hem defter hemde kitap gibi görünen defteri tutuyordu Defne.Leyla ise tırnaklarına,mürdüm rengi ojenin kuruması için üflemekten boğazı kurumuştu.Defne kapağını kapatıp yanındaki çekmeceye yerleştirdi,
"Boş ver.Çıkmayacak mıyız,geç kalacağız?Yarım saat boyunca neden geç kaldınız muhabbeti ile tekrar kanser olmak istemiyorum."deyip kıkırdadı Defne.Leyla'nın da gülmesini beklemişti fakat onun aksine kaşları çatılmıştı.
"Ölüm ile dalga geçmeyi çok seviyorsun,biliyorum.Ama bunu yaparken arkanda bıraktıklarını da düşünmen gerektiğini her seferinde hatırlatmaktan bıktım.Bir de bunu anneannenin yanında yapıyorsun.Kadın zaten mahvolmuş,daha da hırpalıyor kendini.Aynı zamanda senin de korktuğunun farkındayım.Bak ben her zaman yanındayım,belki olanları değiştiremem ama..Ama ben hep buradayım,hep.Her zaman.."
Başını ve omuzlarını dikleştirdi Defne.Gözleri henüz dolmamıştı ama her an hıçkırarak ağlayabilirdi.Bu sebeple yutkundu.Çok güçlü olduğunu kendine defalarca hatırlattı.
"İnan bana korkmuyorum,zaten kaç zamandır tedaviler falan derken artık ben öleceğime alıştım.Hem bence anneannemle sen de alışmışsınızdır.Ve canım arkadaşım hayatı sadece bir kişi yaşar.Elbette belirli bir süre sonra unutacaksınız beni,bunu siz de kafanıza koysanız gerçekten her şey daha kolay olacak.Hem doktor ne dedi daha dolu dolu geçireceğim 1 yılım var.Ooo,ben bu bir yılda Roma'yı bile yakarım."
Tekrar gülümsedi Defne,bu sefer Leyla'da ona eşlik etmişti.Komodinin üzerinde duran birkaç ilacı çantasına tıkıştırdı ve askılıktan çantasını aldı.
***
"Şükür ki gelebildin Defne,Rıza Bey'in kulaklarından çıkan dumanlar tahammül edilir gibi değil."Defne önlüğü aldığı gibi beline geçirdi.Acele etmesi gerekiyordu çünkü hesaplarına göre patron yaklaşık 75 saniye sonra burada olacaktı.Önlüğünü beline geçirdiğinde biraz daha büyük geldiğini hissetti.Gülümesedi.Buna sevinmişti.Hastalığını öğrenmeden önce, sevgilisinden ayrıldıktan sonra depresyonun dozunu biraz -dürüst olması gerekirse yaklaşık 3 ay içinde 7 kilo 750 gram almıştı- fazla kaçırıp almış olduğu fazla kiloları nasıl vereceğini kara kara düşünüyordu.Fakat şimdi aldığı kiloları tamamen vermişti.Biraz da bardağın dolu tarafından bakmanın hiçbir eksisi olmayacağını kendine tekrar hatırlattı.
