Doctor Lee //joo-kyun ✔

0.9 Yapılan yanlışlar

Hyungwon ve Jooheon, bahsedilen binaya ulaştıklarında Changkyun binanın en tepesindeydi. Elindeki spey boyayla yere ismini yazmış ve üzerini karalamıştı. Kendisi ise kenarlardaki duvara yaslanmış oturuyordu.

"Changkyun dur!"

Changkyun arkasını döndü. Oturduğu yerden kalktı onlara doğru yürüyerek konuşmaya başladı.

"Burada ne işiniz var? Bir daha kliniğe gelmeyeceğimi söyledim. "

"Yanlış bir şey yapmadan önce seni durdurmaya geldik. Öylece... Öylece gidemezsin Kyun. Beni kendine bu kadar bağlayıp bir anda çekip gidemezsin."

"Nereye gidiyormuşum?"

"Sen buraya atlamak için gelmedin mi?"

"Hayır Jooheon."

Jooheon derin bir soluk aldı ve elini kalbine koyarak yere oturdu.

"Ödüm koptu Kyun. Gideceksin diye ödüm koptu..."

O sırada Hyungwon konuştu.

"Peki burada ne işin var?"

"Sadece arkadaşımın son isteğini yerine getirdim. Hoseok, daha fazla yaşamak istemediğine karar verdi."

İntihar eden Hoseok'un hayali olduğunu bildikleri için sorun etmediler. En azından gerçekten bir yaşam sönüp gitmemişti.

Changkyun, Jooheonun yanına oturup kollarını onun boynuna sardı.

"Endişelendirdiğim için özür dilerim Balım."

Jooheon gülümseyerek onun sarılmasına karşılık verdi.

"Sorun değil. Şu an buradasın. Önemli olan bu."

Hyungwon ikilinin yalnız kalmak isteyebileceğini düşünüp yanlarından ayrıldı. O sırada Jooheon omzunun ıslandığını hissetti. Changkyun ağlıyor muydu? Geri çekilip küçüğün yüzüne baktı. Gözyaşları ince çizgiler halinde çenesine doğru süzülüyordu.

"Neden ağlıyorsun Kyunnie?"

"B-ben çok fazla yanlış yaptım. Arkadaşlarıma karşı, aileme karşı, sana karşı... Keşke kendimi affettirebilsem..."

"Sen bana karşı yanlış bir şey yapmadın. Onların da seni çoktan affettiğine eminim... Lü-lütfen kendini üzme. Ben seninle olacağım, her zaman. Kalbindeki yaraları iyileştirebilirim."

"İyileşmeyecek kadar derinde yaralarım. Ama derine gitmeye çalışırsan sen de yaralanacaksın. Senin de yaralanmanı istemiyorum."

"Böyle düşündüğüne göre çoktan kalbinin derinliklerinde değil miyim?"

Changkyun düşündü. Evet, onu düşünüyor olmasının bir nedeni vardı. Bu neden, onun çoktan kalbinde yer almasıydı. Daha fazla alışmak istemiyordu. Alışmamalıydı. Gitmeliydi.