‘’Zeynep’in Ağzından’’
Yarışma yerine gelen ambulansla hastaneye geldik.. Ben gelene kadar kerem’in elini bırakmadım.. Ama ameliyata girerken hemşireler zorla bıraktırdılar.. Şimdi ne mi yapıyorum? Ameliyathanenin önüne çökmüş deli gibi ağlıyorum..
Cihan: Zeynep yapma böyle biraz sakin ol
Zeynep: O-olamam! Kerem o haldeyken sakin olmam ben! ‘dedim sesim çıktığı kadar..
Cihan: Bak ona bişey olmayacak tamam mı!
Zeynep: Bu söylediğinize inanıyor musunuz?
Cihan: T-tabi ki inanıyorum Zeynep, sende inan.. Kerem’e bişey olmayacak!
Zeynep: Mert’te hep böyle derdi.. ‘bana bişey olmaz korkma zeynep’ derdi ama nerde? Yok ö-öldü.. Eğer keremde (durdum) Kerem de öl.. ‘derken ağlamamam daha da şiddetlendi.. Cümlemi bitiremedim.. Cihan hoca sıkı sıkı sarıldı..
Cihan: Şişş tamam.. Düşünme bunları.. ‘diyerek beni sakinleştirmeye çalışırken içerinden hemşire çıktı koşarak.. Bende sandalyeden destek alarak ayağa kalktım ve yanına gittim;
Zeynep: K-kerem nasıl? İyi dimi?
Hemşire: Çok kan kaybetmiş 0 rh pozitif kana ihtiyaç var.. Çok acil!
Cihan: Benim uymuyor..
Koç: Benimde!
X: Ben verebilirim benim kan gurubum uyuyor ‘dedi kerem’in yarışmadan önce tanışıp arkadaş olduğu bir çocuk..
Hemşire: Tamam benimle gelin ‘deyip çocuğu bir odaya götürdü.. Ben yine aynı yere çöküp bacaklarımı karnıma kadar çektim ve başımı üstüne koyup ağladım.. Kerem orada yaşam mücadelesi veriyordu ama benim elimden hiç bişey gelmiyordu.. B-bu o kadar kötü bir his ki.. Sevdiğiniz insan ölüm-kalım savaşı veriyor ama siz eli kolu bağlı oturuyorsunuz, yapabildiğiniz tek şey dua etmek.. Ona bişey olmaması için dua etmek..
* Bu sırada saatler hızla geçiyordur.. 1…. 2…. 3….. 4…. 5 ve sonunda doktor ameliyathaneden çıkar.. Zeynep dâhil herkes kapıya koşar;
Zeynep: K-kerem nasıl?
Doktor: Öncelikle sakin olun.. Geldiğinde çok kan kaybetmişti neyse ki hemen kan bulundu ama başın çok sert çarptığı için hasar almış olabilir..
Zeynep: B-bu ne demek?
Doktor: Yani.. Her an her şey olabilir.. Durumu kritik. Kendinizi her şeye hazırlayın ‘der ve gider..
* Kerem ameliyattan çıkalı bir saat olmuştur.. Şuan yoğun bakımdadır.. Bu ara Zeynep melis’e, koçta barış’a haber vermiştir, ilk uçakla herkes gelecektir..
Zeynep: (ayağa kalktım) B-en gidiyorum
Cihan: Nereye?
Zeynep: Doktorla konuşup kerem’in yanına giricem.. Bizim burada olduğumuzu bilmesi lazım.. Kendini yalnız hissetmesin ‘dedim ve yavaş adımlarla doktorun yanına gidip izin istedim.. Zorlada olsa ikna oldu ve 5 dakikalık izin verdi.. Gerekli şeyleri giydikten sonra yoğun bakıma girdim.. Önce birkaç saniye uzaktan kerem’e baktım.. Manikalara bağlıydı ve yüzü bembeyazdı.. Onu öyle görünce gözyaşlarıma hakim olamadım.. Sonra yavaşça yanına yaklaştım.. Ben yaklaştıkça kalp atışlarını gösteren makineden çıkan sesler hızlanıyordu.. İstemsizce gülümsedim, sonra yanına gidip elini tuttum..
Zeynep: K-kerem, uyan artık ne olur. Bak ben buradayım yanımdayım.. (ekrana baktım) Hissettiğini biliyorum.. Ben seni daha yeni buldum ve bırakmaya niyetim yok.. Biliyorum seni çok kırdım ve üzdüm ama korktum kerem.. Tekrar aynı şeyleri yaşamaktan korktum.. Ve şuan korkumu yaşıyorum ama pes etmek yok.. Bak ben yanındayım elini tutuyorum, seninle konuşuyorum, sende pes etmeyeceksin tamam mı! Uyanacaksın.. (gözyaşlarım daha da şiddetlendi) Ölme kerem, ne olur ölme! Ben bir kere sevdiğim insanı kaybettim.. Tekrar kaybedemem, bu sefer olmaz.. Bu sefer kaldıramam.. E-eğer sana bişey olursa.. (durdum) B-bende peşinden gelirim! Çünkü yaşayamam! ‘ben konuşurken içeri hemşire girdi;
Hemşire: Artık çıkmanız gerekiyor..
Zeynep: T-tamam ‘dedim.. hemşire çıktı bende ayağa kalktım.. kerem’in elini bırakamadan eğilip öptüm.. Dudaklarının buz gibi olması yada uyuyor olması umurumda değildi.. O beni hissediyordu biliyorum..
Zeynep: Ben şimdi çıkıyorum ama kapıdayım tamam mı.. Uyandığında tekrar yanına gelicem (elini bıraktım) Ve bir daha asla elini bırakmıycam.. Seni seviyorum.. ‘dedim ve ağır adımlarla odadan çıkıyordum ki kalp atışlarını gösteren makineden ‘dıtttttttttttt’ sesi geldi dönüp baktığımda düz bir çizgi vardı (------------------) ben ne olduğunu anlamadan içeri doktor ve hemşireler geldi.. Doktor bir makineye bakıyordu birde hemşireye bişeyler söylüyordu.. Bir hemşirede beni çıkarmaya çalıyordu ama ben olduğum yere yapışmış gibiydim hareket edemiyordum.. Odada sadece ‘dıttttttt’ sesi ile doktorun bağırışları vardı..
Doktor: 200 ‘e şarj et!
Hemşire: Şarj edildi
Doktor: Çekilin! ‘dedi herkes uzaklaştı.. doktor elindekini kerem’in kalbinin üstüne koydu ve düğmeye bastı.. Kerem yerinde biraz sıçradı ama hala makineden ‘dıtttt’ sesleri geliyordu..
Doktor: 300 ‘e şarj et!
Hemşire: Şarj edildi
Doktor: Çekilin! ‘dedi ve tekrar elindekileri kerem’in kalbine koydu.. Hemşire ve güvenlik beni dışarı çıkarırken doktorun son söylediği sözle yerimde yalpaladım;
Doktor: Hastayı kaybediyoruz! ‘dedi.. beni dışarı çıkardıklarında cihan hocaya sarıldım..
Zeynep: H-hocam bişey yapın lütfen. Ö-ölmesin ben tekrar sevdiğim insanı kaybedemem.. Bu sefer olmaz! ‘dedim sonrası mı? Koca bir karanlık…
