Araba kullanıyorum yine...
Bir arabanın içerisinde, şoför koltuğunda yol alıyorum; tek başıma... Önümde bir yol, sonu bilinmeyen, uzunluğu belirsiz... Sabahın ilk saatlerinden beri oradan oraya koşuşturmalarım sonunda bitmiş, eve dönmek üzere yine arabaya binmiştim en son hatırladığım görüntüde... Eve dönüp biraz dinlenmek ve zihnimi sakinleştirecek bir yol bulmaktı tüm amacım; o zaman bu eve gitmeyen yolda ne işim var şimdi?
Gidiyorum durmadan, uzaklaşıyorum bir yerlerden ama ne kadar uzaklaşsam da hep yakın olduğumu çok iyi biliyorum... Ne kadar süredir bu yoldayım hiçbir fikrim yok, hız göstergesine göz ucuyla bile bakmıyorum, hep aynı şarkıyı dinliyorum, "Yine mi keder ama artık yeter" diyor Sezen... Ve ben durmadan gidiyorum...
Oysa araba kullanmayı pek sevmezdim ben, yan koltukta oturarak hayatı kaçırmadan yolculuk yapmak öncelikli tercihimdi... Şimdi ise hem sevmediğim bir şeyi yapıyorum hem de hayatı kaçırıyorum...
Zihnimin değil, kalbimin götürdüğü yolda ilerliyorum ve o anda halen çalışan bir kalbim olduğunu hatırlıyorum. Bir kalp taşıyorum evet, bir daha kırılmasının mümkün olmadığına emin olduğum bir kalbin tekrar kırılmasına hayret ederek... Nasıl oluyor bu her seferinde anlayamıyorum ya da anlamaya gücüm yetmiyor artık...
