The Written Pieces Of A Broken Girl.

deel 6

Eenmaal thuis aangekomen kon ik het niet meer aan en barstte uit in tranen.
"WAT IS ER MET HAAR AAN DE HAND???" hoorde ik ismael en wafa roepen.
"Er is niks ismael en wafa, ik zag gewoon papa en mama op school.
Ze wilden jullie terug, maar ik heb nee gezegd" zei ik glimlachend met de tranen nog over mijn wangen.
"DIE KANKERFLIKKER KRIJGT NIEMAND VAN ONS, NIEMAND, KANKERZOOI" schreeuwde ismael terwijl een vuist sloeg in de muur.
"ISMAEL!!, rustig alsjeblieft kijk je hand" zei ik terwijl ik hem probeerde te kalmeren.
"Nee selena, geen ene kankerflikker komt aan mijn familie".
"Ismael... Alsjeblieft noem ze niet zo.." zei ik.
"WAT NOEM ZE NIET ZO!, WEET JE WEL WAT ZE JOU HEBBEN AANGEDAAN" zei hij met tranen in zijn ogen.
"niemand raakt mijn familie aan..."zei hij.
"Het is oké ismael" zei ik terwijl ik hem in een knuffel nam.
Ondertussen zag ik dat wafa met aya en Abbas tv was gaan kijken.
Ik maak me de laatste tijd echt zorgen om ismael, hij is heel erg agressief geworden en gaat steeds later (in de avond enzo) naar buiten.
Ik zal nog met hem gaan praten.
Ondertussen gaf ik aya en Abbas ook een groot stuk van de visbestilla die ik van tevoren had gemaakt.
Na het eten ruimde ik de tafel op en keek samen met mijn broertjes en zusjes tv.
"Selena?"
"Ja aya?"
"Ik hou van je oké, je bent de beste zus, ik wil niet terug naar mama en papa"
"Dat zal ik nooit toelaten habiba djeli".
Ik keek haar met een grote glimlach aan.
Dit verwarmt letterlijk mijn hart, de woorden van deze kinderen doen mij enorm veel.(wollah meh ik ben zo met mijn broertje en zusje 😂😂 )
"Dank jullie wel schatjes, ik Dank jullie dat jullie liever bij ons willen blijven".
Iedereen kwam tegen me aan liggen en zo bleven we tv kijken.
Voor ik het wist viel in slaap op de bank samen met mijn broertjes en zusjes.

3 uur later
Voorzichtig opende ik mijn ogen.
Ik keek om me heen en zag dat Abbas, Aya en Wafa in slaap waren gevallen tegen mij aan.
"Huh??, waar is ismael" zei ik geschrokken.
Ik keek op de klok en zag dat het al bijna elf uur was.
"lain 3ar shitan, waar is hij?"zei ik bezorgd.
Ik stopte gauw de kinderen in bed en besloot om ismael te bellen.
"Tuuuut.... tuut.... tuut, dit is de voicemail van ...."
"waarom neemt hij niet op.
Ik belde hem nog een keer en weer kreeg ik zijn voicemail.
"Klaar ik ga hem zoeken".
Ik liep de deur uit en deed de deur goed op slot.
Ik liep eerst langs een speeltuin.
Geen ismael.
Daarna liep ik verder naar diverse steegjes.
Geen ismael.
Ik wou het steegje uit lopen totdat ik ruw bij me schouder werd getrokken.
"Adam" zei een zware mannenstem.
"LAAT ME LOSS" schreeuwde ik.
De man kwam dichterbij staan totdat we nog maar 2 centimeter van elkaar af stonden.
Ik begon echt bang te worden van deze man.
"wa...waht... Wil... jeeh" zei ik bibberend van de angst.
"zeg adam maar dat als hij het geld niet op tijd heeft dat er vreselijke dingen zullen gaan gebeuren met zijn mooie zusje" zei de man terwijl hij met zijn vinger rondjes draaide om een pluk van mijn haar.
Ik begon het zat te worden toen de man opeens mijn wang streelde.
Ik trok hem bij zijn kraag en wou hem een knietje geven bij zijn jeweetwel.
Ik had direct spijt, wat want de man zag dit aankomen en drukte me tegen de muur aan waarna hij me een harde klap op mijn wang gaf.
"HEB JE HET BEGREPEN KANKERHOERTJE?"zei de man vol woede.
Ik legde mijn hand op de plek waar hij me geslagen had.
"Jaa...ikke... heb het begrepen" zei ik, omdat ik zoo bang was voor deze man.
"Mooi zo" zei de man en liep toen het steegje uit.
Ik bleef verbaasd achter.
Wie is deze man?
Wat wilt hij van Adam?
En waarom is adam hem geld schuldig?
Mijn gedachtes werden ruw verstoord Door geschreeuw verderop.
"VECHT DAN, KOM KANKERFLIKKER HÈ".
Deze stem herken ik uit duizenden.
Ismael.
Ik liep zo snel mogelijk naar de plaats waar het geschreeuw vandaan kwam.
Ik zag ismael en een groep jongens voor een verlaten gebouw.
Toen ik dichterbij liep zag ik hem en een andere jongen ruzie maken.
"JOUW HOERENZUS, GAAN WE ZIEN OF JE NOG BINNEN KOMT".
"WAATT? WAT ZEI JE, MIJN HOERENZUS??????" Zei ismael.
Voor ik wist zag ik hoe ismael de jongen helemaal begon te misvormen.
Meskien.
Ik kon niet geloven hoeveel bloed de onbekende jongen verloor.
"ISMAEL STOP!!!!" schreeuwde ik.
Ik zag dat iedereen helemaal stil werd en zich omdraaide.
"KOM MEE, WAT DENK JE DAT JE NU BUITEN BENT EN IEMAND DAAR ZIT TE MISHANDELEN" zei ik woedend.
Ik zag dat ismael hele tijd stil voor zich uit bleef staren.
"Meekomen naar huis zied" zei ik geïrriteerd.
"Jij bent nog niet van mij af, hoerenzoon" hoorde ik ismael nog tegen de jongen sissen.
Terwijl we onderweg waren naar huis sprak niemand van ons.
Ik had geen behoefte om met hem te gaan praten aangezien hij stiekem weg gaat en vervolgens dit soort dingen doet.
Wat is er toch met hem aan de hand?
insha allah zal hij niks geks gaan doen.
Ik opende zwijgend de deur en ik sloot de deur achter ismael.
"Ismael wat deed jij zo laat nog buiten" zei ik.
"Gewoon"
"WAT GEWOON, DENK JE IS NORMAAL DAT JE OM 23:00 NAAR BUITEN GAAT OM GEWOON DINGEN TE DOEN". Zei ik woedend
"LAAT MIJ JA?, ALS IK NAAR BUITEN WIL GAAN, GA IK.
JE BENT MIJN MOEDER NIET".
Toen hij zijn laatste woorden uitsprak brak mijn hart in stukjes.
Ik merkte dat mijn ogen vochtig begonnen te worden en probeerde me sterk te houden.
"Ga naar boven" zei ik emotieloos.
"Selena.... ik bedoelde het niet zo, alsjeblieft.."
"Ga..naar...boven" zei ik weer emotieloos tegen ismael.
Hij bleef me met spijt in zijn ogen aankijken, maar ging uiteindelijk naar boven.
Toen hij boven was kon ik het niet meer aan.
Ik barstte in tranen uit.
Ya allah waar heb ik dit aan te danken.
Waarom is mij geen normale familie gegund.
"Ya allah help mij, help ons" zei ik terwijl ik mijn laatste tranen afdroogde.
Ik bedacht me opeens dat het inmiddels 12 uur s'nachts was.
"Wacht, waar is adam?"
Ik besloot om nog 5 minuten te wachten voordat ik in paniek zou raken.
Na de 5 minuten wist ik dat er iets niet klopte.
Ik pakte mijn telefoon erbij en probeerde adam te bellen, maar tevergeefs.
"Voor wat hebben deze egiours een telefoon".
Ik besloot om te wachten op de bank.
Na een paar minuten begon ik moet te worden dus besloot ik om te gaan liggen.
Ik bleef me zorgen maken over adam en voor ik het wist liepen de tranen over mijn wangen.
Adam waar ben je?
Met deze gedachte viel ik in slaap

Olaa chica's ik heb zoveel geschreven mijn vingers doen pijn van het typen.
1194 woorden, WAAJOOW.
masha allah Hoe heb ik dat vol gehouden.
Mohim ik hoop dat jullie het leuk vinden en stem aub!!!❤❤❤❤❤
-xxx- venusqueen