Medya: Leon The Professional - Shape Of My Heart
Gökyüzü turnagözü rengine bürünmüş, kiraz ağacının dallarına konan serçeler ahenkle sağa-sola doğru uçuşuyorlardı. Pencereden baktığımda gördüğüm manzara hala tepelerinde kar olan sıradağlardı. Uzaklara doğru dalarak ailemi düşündüğümde, göğsümün sol yanında beliren duyguyu bastırmak istercesine ağlamaya başladım. Yaşanmışlıklar, özlemler, anılar ve aile sıcaklığı bedenimi ele geçirmişti. Zihnimde panzehir gibi gezinen kaçma fikrine engel olmaya çalışarak aklıma Aysima'yı ve gün geçtikçe iyileşmeye başlayan Mert'i getirdim. Son zamanlarda Mert çok değişmişti, iğnelerin hepsini kaldırıp gözümün önünde çöp kovasına tıkmıştı. Delik deşik olan kollarıma hüzünle bakarak nasıl bu hale geldiğimi düşünmeye başladım. Ama aklımda en ufak bir bilgi ve iz kalmamıştı. Yatak odasının kapısı aniden açılınca omzumun gerisinden bakışlarımı kapıya doğru çevirdim. Gelen Mert'ti.
"Ne yapıyorsun burada? Haydi gel, bak sana ne göstereceğim." diyerek elini bana doğru uzattı.
"Hiçbir şey, ne yapmamı bekliyorsun? Dört duvar arasında en fazla ne yapılabilir ki?" dedim sinirle. "Çıkar beni buradan!"
"Tamam, haydi gel benimle."
Havada asılı kalan elini tutarak, çaresizce peşinden gitmeye başladım, içimi kurt gibi kemiren düşüncelerimi kovalayarak. Merdivenlerden aşağıya indiğimizde merakla gözlerimi salonda gezdirdim ama her şey yerli yerindeydi, hiçbir değişiklik yoktu.
"Eee burada hiçbir şey yok."
"Sabret minik sevgilim." diyerek tek hamlede beni kucakladı.
Salondan geçip bahçeye doğru çıktık. Gözlerimle etrafı gezerken, Mert beni aniden bahçenin tam ortasındaki kırmızı armut koltuğa oturttu.
"Ne oluyor Mert?"
Soruma cevap vermeyerek, çimlere bağdaş kurarak oturdu ve takım elbisenin iç cebinden çıkardığı kumandaya bastı. Aniden projektör perdesi açılmaya başladı. Bu düzeneği bahçenin tam ortasına nasıl kurduğunu şaşkın şaşkın düşünmeye başladım. Fedora, elindeki patlamış mısırları önümüzde duran küçük masanın üzerine bıraktı.
"Film mi izleyeceğiz?" dedim sevinçle.
"Evet, ömür boyu hep vizyonda kalacak bir film izleyeceğiz." dedi gülümseyerek.
"Oscar ödüllü mü peki? Vay be, adı neymiş filmin." diyerek koltuğa yayıldım.
"Bizim hayatımız." diyerek Murat'a başlatması için göz kırptı.
"Anlamadım."
Bakışlarımı Mert'ten alarak, projektör perdesine doğru çevirdim. Gerçekten de perdede 'Bizim Hayatımız' yazıyordu. Geriye doğru yaslanıp ayaklarımı uzatarak izlemeye başladım büyük bir keyifle. Patlamış mısırları iştahla yemeye başladığımda, projektör perdesinde Mert'i görünce oturduğum yerden hafif doğrularak pürdikkat izlemeye devam ettim. Oldukça yakışıklı görünüyordu, sağ kulağında küpesi, üzerinde ise buz mavisi bir takım elbise vardı. İlk kameraya bakarak gülümsedi, sonra başını hafifçe sallayarak: "Çok heyecanlıyım, söze nasıl başlanır bilmiyorum ama galiba dünyanın en şanslı erkeği benim. Küçükken, bakkaldan aşırdığım elma şekeriyle tavlamıştım onu. O gün, daha aşk nedir bilmezken, ilk defa el ele tutuştuğumuzda anlamıştım, benim için hem ilk hem de son aşkım olacağını. Mahalleden taşınıp gittiğimizde, sekiz yaşındaydım. Yıllar sonra Cevdet Bey'in odasında tekrar karşılaştığımızda yine aynı kişiye aşık oldum, yeniden aşık olunası kadın, seni çok ama çok seviyorum. Evet, büyük gün geldi çattı. Bugün evleniyoruz ve sizleri de aramızda görmekten çok ama çok mutluyuz." dediğinde gözyaşlarıma hakim olamayarak hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. Demek, günlükte bahsettiği kız bendim, nasıl anlayamadım nasıl? Nemli gözlerimi Mert'e doğru çevirdiğimde gözleri dolu doluydu, içindeki hüznü şimdi daha net görebiliyordum. Umut, heyecan ve merakla yüzüme doğru bakıyordu, bir şeyler hatırlayacağımı umarak. Ne yazık ki, evliliğimize dair en ufak bir şey dahi hatırlamıyordum, kendimi ne kadar zorlasam da. Göğsümde birdenbire beliriveren acı süratle beynime, ardından bütün vücuduma doğru yayılıyordu. Titriyordum... Bedenim alev alev yanarken nasıl oluyordu da içim üşüyordu ki?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
PARANOYAK (BİTTİ)
Genel Kurgu"Aslında bakarsan etrafındaki çoğu insan kimsesiz ve terk edilmiş. Sen her ilkbaharda çiçeklerle bezenen ağaçların, her sonbaharda acımasızca terk edilmediğini mi sanıyorsun? İnsanoğlu bile o çok sevdiği fani dünyayı terk edecek, bu dünyaya alışman...
