Moordvrouw: Zingen In De Regen

Hoofdstuk 26

Een veel te late update, omdat ik wegens geheugentekort de app moest verwijderen. Vet irritant. Maar hier is ie alsnog! X
~~~

Fenna en Evert worden wakker van een luide ringtone. Zuchtend en steunend komt het tweetal overeind. Ze schieten allebei in de lach als ze elkaar zien. Wie had dit nou ooit verwacht? Evert Numan en Fenna Kremer samen in een bed! Opslag komen alle herinneringen van de vorige avond weer omhoog. Het was een heerlijke avond geweest en het is nu toch wel wat moeilijk wakker worden; het is immers nog maar zes uur 's ochtends. "Wie belt er nou zo vroeg", klaagt Evert. Hij rekt zich uit en grijpt naar zijn mobiel op het nachtkastje. Net voordat hij opneemt, mompelt hij 'van Zijverden'. Fenna knikt begrijpend. Ze houdt haar mond.

Terwijl Evert druk aan het bellen is, maakt Fenna van de gelegenheid gebruik om zich aan te kleden. Ze schiet in haar spijkerbroek en trui, en gebaart daarna dat ze vast naar beneden gaat. Een klein halfuur later loopt ook Evert de trap af. "Had 'ie nog wat zinnigs op te merken?" doelt Fenna op het telefoongesprek. Haar collega knikt. "We moeten naar het bureau, er is een doorbraak in de zaak. Veel meer wil hij er niet over kwijt." Fenna zucht. Enerzijds is ze opgelucht, maar het stiekem had ze ook nog wel een uurtje langer kunnen slapen. "Nou", mompelt ze vermoeid en opgelaten tegelijk, "Waar wachten we nog op?" "Ik moet nog een oppas regelen voor de meisjes", antwoordt Evert. De vrouwelijke rechercheur knikt beschaamd; daar had ze dus echt even aan moeten denken. "Oh, ja", glimlacht ze dan ook snel. Maar haar collega lijkt haar vergeetachtigheid geen probleem te vinden. Hij wrijft met zijn handen door zijn slaperige gezicht en brengt zijn haar wat in model. "Ik kan toch niet een zestien jarig meisje om zes uur 's ochtends bellen om op te passen?" Fenna schudt haar hoofd. "Dat lijkt mij niet, nee", zegt ze. Evert haalt zijn schouders op. "Dan nemen we ze maar mee."

Zo gezegd, zo gedaan. Evert maakt zijn meiden wakker. Mokkend komen ze beneden, vooral Nynke heeft een zwaar ochtendhumeur. Gelukkig heeft Fenna net thee gezet en daardoor voelen ze zich al een stukje beter. Een paar minuten later zit het viertal in de auto.

"Gaan we boeven vangen?" Brecht zit stuiterend van enthousiasme op de achterbank. Fenna lacht. "Jullie vader en ik gaan boeven vangen", legt ze uit. Nynke slaat verontwaardigd haar armen over elkaar. De bijna-puber is mega chagrijnig en trekt het niet dat Fenna en haar vader zo stom doen. "Damn", mompelt ze geïrriteerd. Evert kijkt door zijn spiegel naar achteren. "Wat is er Nynk?" vraagt hij snel als hij het kwade gezicht van haar dochter ziet. "Waarom mocht ik niet gewoon alleen thuis blijven? Weet je wel niet hoe moe ik ben. Morgen moet ik naar school en dan..-" "Lieverd", onderbreekt Evert streng, "je bent elf, geen zestien." Nynke zucht en rolt met haar ogen. "Ik mag ook niets zelf", sist ze kwaad. Nu draait Brecht zich verbaast om naar haar zus. "Jij mag veel meer zelf doen dan ik!" roept ze verontwaardigd uit. Nynke schiet spottend in de lach. "Ik ben ook bijna volwassen, Brecht", zegt ze bot. "Jij bent nog maar zes." Everts jongste dochter begint te huilen. "Ik ben ook groot", snikt ze verdrietig. "Niet!" roept Nynke. "Jij bent net geen kleuter meer!"

"DAMES!" Evert zet de auto aan de kant en draait zich boos naar achteren. Twee sippe gezichtjes kijken hem aan. De blonde rechercheur wordt nooit snel boos, dus als dat gebeurt hebben ze het echt te bont gemaakt. "Sorry, pap", mompelt Nynke met een rood hoofd, "Ik ben gewoon moe". Evert zucht. "Zeg dat maar tegen Brecht. Ik wil tot vanavond geen gezeur meer horen. Als jullie zo groot zijn, laat het dan ook merken."

Fenna doet haar best om niet in de lach te schieten. Ze heeft ongelooflijk veel respect voor Everts aanpak, maar het gedrag van Nynke doet haar aan zichzelf denken. Vroeger was haar vader -ook rechercheur- altijd heel snel bezorgd, net als Evert. Fenna kon dat nooit hebben, maar haar jongere zus had er nooit problemen mee. Precies zoals Nynke en Brecht dus.

Nynke en Brecht zitten zwijgend op de achterbank. De jongste van de twee heeft haar tranen weggeveegd en lijkt de ruzie weer vergeten te zijn. Nynke is daarentegen nog steeds een beetje boos. Ze weet zeker dat ze vandaag de hele dag op de rotbureau moet wachten, terwijl ze wel iets beters te doen heeft. Vanmiddag heeft de elfjarige namelijk afgesproken met Sam, een jongen uit haar klas. Nynke is al heel lang verliefd op hem, maar heeft dat nooit tegen iemand gezegd. Ze heeft ein-de-lijk een eerste date, en nu gaat haar vader dat ook nog verpesten. De jonge meid zakt naar achteren en leunt met haar hoofd tegen de hoofdsteun. "Hoelaat gaan we naar huis, pap?" vraagt ze uiteindelijk voorzichtig. Evert zucht. "Ik weet het niet, schat. Het ligt eraan hoe snel alles is opgelost." Nynke is teleurgesteld over het antwoord, maar houdt verstandig haar mond. Ze wil niet nog meer ruzie maken, zeker niet met Fenna erbij.

"Zo." Evert kijkt tevreden op zijn horloge. "We zijn mooi op tijd", glimlacht Fenna. Het viertal stapt uit. Nynke nog steeds ietwat chagrijnig, maar Brecht opgewekt en energiek. "Ik ga boeven vangen, ik ga boeven vangen!" zingt het meisje. Evert glimlacht. Hij trekt Nynke naar zich toe en aait haar door haar donkerblonde haren. "Zo was jij ooit ook", fluistert hij. Zijn oudste dochter kijkt hem geïrriteerd aan. "Grappig, Pap", mompelt ze. Daarna maakt ze zich los uit haar vaders armen en beent met grote passen naar binnen. "Pubers, hè?!" troost Fenna als ze Everts bedroefde gezicht ziet. Ze klopt hem op zijn rug. "Het is fase, het komt goed. Laten we eerst maar even op de zaak focussen, vanavond is Nynke alles vergeten."

Fenna en Evert stappen naar binnen. Van Zijverden staat al te wachten. "Jullie zijn snel!" begroet hij het tweetal. "Kom snel verder, ik heb iets wat jullie moeten zien!"