VANİLYALI DONDURMA Dondurma Serisi-1 (TAMAMLANDI )

Özel 5

Kapının kilidini çevirdim.
Tık sesini duyduğumda aralayarak içeriye bir adım attım.

Ayakkabılarımı çıkartarak salona doğru ilerledim.

"Teyze evdemisin "

Diyerek yukarıya doğru seslendim.

Ne bir tıkırtı ne de bir tepki duyamayınca tek olduğumu anladım.
Çantamı yere atarak merdivenleri tırmandım.
Bomboş koridorda ilerleyip odamın önüne gelince kapıyı araladım.
Ve direkt kendimi yatağa attım.

İçimden gelebilecek en içten nefesi vererek bugünün bütün sıkıntılarını bir kere daha yaşattım kendime.

İçimdeki o ağırlık ve sürekli ağlama isteği beni yiyip bitiriyordu.

Gözlerime şimdi fazlasıyla göz yaşı birikmişti ama beni rahatlatan hiç bir yanı yoktu.
Elimi kafamın altına koyarak sağ tarafıma doğru döndüm.

Şimdi az önce biriken gözyaşım yanağımdan aşağı süzülüyordu.

Hem düsünüyordum nasıl bu hale gelmiştim hemde hâlâ akan gözyaşımı durdurmaya çalışıyordum.

Gözlerim komidinin üzerindeki çerçeveye takıldığında biraz dogruldum.
Elimin tersi ile gözyaşlarımı sildikten sonra  içinde fotoğrafında bulunduğu çerceveyi aldım.

Belimi yatak başlığına dayayarak fotoğarafa sıkıca sarıldım.
İçimdeki acı sanki azalacakmış gibi sarılmıştım.
Eksik olan oymuşta sanki simdi tamamlanmıscasına sarılmıştım..

Uzun kumral saçlarını omuzlarından yana sarkıtmış ,
Mavi gözleri kısılmış bir şekilde parıl parıl parlar halde gülümsüyordu.
Kalın dudakları pembenin en hafif tonuydu ve bütün içtenliği ile gülümser haldeydi ,
buğday tenine giydiği krem renginde elbisesi ile melekleri andıran bir kadındı fotoğraftaki.
Annemdi.

Bir kere daha sarıldıktan sonra bacaklarımın üstüne bıraktım.
Ve hâlâ ona bakarken yaşaran gözlerimi silmeye yeltendim.

"Biliyormusun "

Dedim fotoğrafı elime alarak.

"Canım çok yanıyor anne "
Cümlem ile aynı anda akan gözyaşlarım şimdi fotoğrafın üzerine düşüyordu.

"Kalbim hiç ağrımadığı kadar çok ağrıyor "

Gözlerimi yumdum.
Ne diyeceğimi dahi bilmiyordum.
Sanki gerçekten annem karşımdaydı da beni dinliyor gibiydi.
Belkide olmalıydı , yanımda olsaydı daha iyi hisedebilirdim.

"Neye ihtiyacım var biliyormusun "
Dedim ve hiç durmadan devam ettim.

"Bir sürü insana karşı tek başıma durmak çok zor geliyor , belkide ölmemi isteyenler vardı anne "

Dedim ve kendimi biraz daha toparladım.

"Ölmelimiyim anne "

Şimdi sadece düşünüyordum , ölmelimiydim.

fotoğrafa bir kere daha sarıldım ve tekrardan uzandım yatağa .
Bugün olanlar ve bundan sonra olacaklar her gün aklıma gelecekti belkide unutmak isteyeceğim bir tek anım olacaktı oda bu yaşananlardı.

Gözlerimi yumdum.

•••••••••

Uyandığımda saat gece yarısına geliyordu.
Hemen dogruldum ağrayan belimi bir kere çıtlatıp ayağı kalktım.

Yatağımın üzerindeki fotoğrafı elime aldım küçük bir öpücük bıraktıktan sonra komidinin üzerine yerleştirdim.
Daha sonra üzerime bir pijama giyerek odadan çıktım.
Teyzem gelmiş olmalıydı bu saate kadar .