Μη μ'αφήνεις...

⚫️Κεφαλαιο 40

Μια εβδομάδα μετα το πάρτι της Ηλεκτρας και το σχολειο ειχε ξανα ξεκινήσει.

Όπως είχα προβλέψει όλοι ήξεραν για εμένα και κάνεις δεν τολμούσε να με κοιτάξει στα μάτια.

Μου έριχναν όμως αρκετές ματιές λύπησης και συμπόνιας.

- Μου το είπε η Χατζημιχαλη που της το ειπε η Σπύρου. Αυτη ειναι.

- Μα γιατι θέλουν ολοι να αυτοκτονήσουν;

- Drama queen.

Άκουγα τα κορίτσια πίσω μου να σχολιάζουν.

- Μωρο μην απελπίζεσαι. Αν δεν σου τον δίνει κάνεις... εγώ προσφέρομαι.

Φώναζαν τα αγόρια όταν περνούσα.

Ηταν εφιαλτικά αλλά δεν με ένοιαζε.

Ο κόσμος ήταν σκληρός και δεν περίμενα να με καταλάβει.

Δεν μπορούσα όμως να το κρύβω αλλο. Ηταν βαρύ φορτίο και τουλάχιστον τωρα κανείς δεν θα ξαφνιαζοταν οταν θα έφευγα.

Ηταν Πέμπτη πρωί και είχαμε κενό.

Καθόμουν μόνη σε ενα παγκάκι και άκουγα μουσική.

Όταν είδα ομως τον διευθυντή να κοιτάζει το προαύλιο έχωσα το κινητό στην τσάντα μου και περπάτησα για τις τουαλέτες.

Τα κορίτσια της τάξης μίλαγαν και γέλαγαν στα σκαλιά ενώ τα αγόρια έπαιζαν μπάσκετ.

Με την μαύρη σχολική τσάντα μου στην πλατη προσπέρασα τις αντρικές τουαλέτες για να παω στις γυναικείες.

Πρίν ομως μπω μέσα άκουσα απο τις αντρικές ένα σιγανό κλάμα και κάποιον να μουρμουρά.

Η περιέργεια με κυρίευσε και γύρισα στις αντρικές να δω τι συμβαίνει.

Εκεί ηταν καθισμένος ο Αντώνης στο πάτωμα.

Έκλαιγε και χτύπαγε το κεφάλι με τα χέρια του.

- Γιατι; Γιατι; Εγω φταίω. Γιατι;
Μουρμουραγε χωρίς να με εχει καταλάβει.

- Εισαι καλα;
Ρώτησα μετά απο λιγο.

- Λυδια;
Ρώτησε και σήκωσε το κεφάλι του.