Μη μ'αφήνεις...

⚫️Κεφαλαιο 44

_________________________________
9η αποτυχημένη προσπάθεια:
Υπνωτικά χάπια
_________________________________

8:25

Τι περιμένεις Λυδια; Μια και καλή.

Φοβάμαι. Αντρεα φοβάμαι.

Ειμαι μόνη μου.

Δεν θα έρθει.

Αυτο ηταν.

Περίμενα για αυτη την στιγμή μισό χρόνο περίπου.

Δεν χρειάζεται να καθυστερώ.

Η πλατη μου ακουμπούσε στο πλάι του κρεβατιού.

Μπροστα μου ειχα ενα μπουκαλάκι με υπνωτικά χάπια.

Ηταν αφημένο στο πάτωμα και ειχα τα μάτια μου καρφωμένα πάνω του.

Στο δωματιο γύρω μου επικρατούσε πανικός αλλα δεν με ένοιαζε ουτε στο ελάχιστο.

Ρούχα, παπούτσια πεταμένα μπροστα στην πόρτα.

Το κρεβάτι μου ξέστρωτο, βιβλία στο πάτωμα.

Δεν τα κοίταζα. Ήμουν επικεντρωμένη στα χάπια.

Πήρα το μπουκαλάκι και το άνοιξα.

" - Καλά; Θα πάρει συνέντευξη απο την αδελφή σου χωρίς να είμαι εγω μπροστά. Ποιος ξέρει τι θα αποκαλύψει αυτη η βρωμογλωσσα!
Απάντησε και με κοίταξε με το πιο σιχαμερό βλέμμα της.

- Ωω ευχαριστώ μαμά. Είσαι τόσο γλυκιά.
Της χαμογέλασα σαρκαστικά και δυσανασχέτησα όταν κοίταξε αλλου."

"Θα μπορούσε κανεις να θεωρήσει απο τα παραπάνω, οτι παιδιά μεγαλωμένα σε ενα περιβάλλον οπως αυτο της εύπορης οικογένειας Παπασταύρου, αποκτούν με το καιρό μια "κακομαθημένη" συνμπεριφορα που ωθεί το μυαλό τους να αναπτύξει ισχυρά αισθήματα ζήλιας και μια αίσθηση ανωτερότητας."