Does he know "Greek Fanfiction with Niall Horan"

Κεφάλαιο 7.

Πραγματικά δεν ήξερα τι να κάνω, μπορούσα ή να φύγω από το πλήθος χωρίς να συμβαίνει τίποτα ή να συνεχίσω να χορεύω μόνη μου, θα φαινόταν λίγο χαζό νομίζω, οπότε ας κάτσω.

Κατευθύνθηκα προς το μέρος που καθόμουν προ λίγο, αλλά δυστυχώς βρισκόντουσαν άλλοι εκεί. Μάλλον το βράδυ θα περάσει έτσι. Βρήκα κάποιες συμμαθήτριες μου απέναντι και κάθισα μαζί τους.

Έχει πάει ήδη 12:30 ο Josh έχει να εμφανιστεί εδώ και μία ώρα. Καλύτερα να πάω να τον ψάξω. Υπάρχει πάρα πολύ κόσμος εδώ μέσα, αρνούμαι να καταλάβω πως στο καλό αναπνέουν. Είναι τόσο ασφυκτικά και το να είσαι ακριβώς δίπλα με ένα ιδρωμένο, πιωμένο, σώμα δεν είναι το καλύτερο.

Που στο καλό μπορεί να είναι. Έχω δει τους πάντες, ακόμα και την Courtney, αλλά αυτός πουθενά. Ανέβηκα σε όλα τα δωμάτια και πίστεψε με δεν ήταν το καλύτερο. Δεν πήγα μόνο στην τουαλέτα, ίσως δεν είναι καλή ιδέα αλλά πρέπει.

Ανοίγω την πόρτα αλλά δεν τον βλέπω ούτε εκεί. Είμαι έτοιμη να φύγω καθώς σκοντάφτω πάνω σε ένα ξανθομάλλη με γαλανά μάτια.

·         Συγγνώμη, δεν το ήθελα.

·         Δεν πειράζει.

Βγήκα έξω για να τηλεφωνήσω στο Josh, αλλά κάποιος με ακολούθησε.

·         Τι θέλεις;

·         Να δω αν είσαι καλά, πειράζει;

·         Όχι, εντάξει. Καλά είμαι ευχαριστώ για το ενδιαφέρον, μπορείς να φύγεις τώρα.

·         Φεύγεις;

·         Είσαι καλά;

·         Εγώ ναι, εσύ;

·         Μια χαρά. Κάτσε, μου μιλάς;

·         Γιατί όχι;

·         Τίποτα…

·         Περιμένεις κάποιον;

·         Γιατί σε νοιάζει τόσο πολύ;

·         Γιατί είσαι τόσο ψυχρή;

·         Ναι, περιμένω τον Josh.

·         Α.

·         Ναι.

Έβγαλα το κινητό μου, είχε κρύο, κρύο αεράκι διαπερνά το κορμό μου. Γιατί πήρα τόσο λεπτό μπουφάν.. Πληκτρολογώ τον αριθμό του αλλά τίποτα. Δεύτερη φορά αλλά πάλι δεν απαντάει.

Σε έστησε; (η φωνή του αντηχεί στα αυτιά μου)

Όχι, απλά δεν ξέρω, χαθήκαμε μέσα στο κόσμο. (απαντάω ασυναίσθητα) 

Θέλεις να σε πάω σπίτι, από ότι φαίνεται δεν θα εμφανιστεί.

Πως είσαι τόσο σίγουρος; (Τα λόγια μου είναι τόσο ψυχρά, αλλά έχω μάθει να μιλώ πλέον έτσι σε αυτόν.)

Δεν είμαι, υποθέτω. Θα ήθελες σε συνοδεύσω μέχρι το σπίτι;

Και τι είσαι εσύ για να με πας στο σπίτι μου;

Ένας παλιός φίλος.

Νομίζεις.

Το ίδιο κάνεις κι εσύ.

Δημιουργείται σιωπή…

·         Πρέπει να φύγω.

·         Θα σε πάω εγώ, άλλωστε δίπλα μένω.

·         Δεν χρειάζεται.

·         Κι όμως.

Άρχισα να περπατάω, με γρήγορα βήματα, σιγά μην αφήσω τον Horanνα με πάει στο σπίτι μου. Περπατάω γρήγορα, αλλά με ακολουθεί, γιατί;

Αρχίζω να φοβάμαι, ακούγονται διάφορα το βράδυ, πάντα είχα αυτό το φόβο με το σκοτάδι. Γιατί τώρα, γιατί ακόμα να είμαι κοντά στο πάρκο, ακόμα ένα τέταρτο περπάτημα μέχρι το σπίτι, δεν θα αντέξω να πάω μόνη και τα βήματα του Horanδεν ακούγονται πλέον.

·         Νίκησες.

Δεν ακούγεται τίποτα.

·         Θα τα κατάφερνα.

·         Νομίζεις, απλά είναι πολύ αργά.

·         Για σένα 1 η ώρα είναι αργά, τρίτη λυκείου είσαι.

·         Υπάρχει πρόβλημα;

·         Μάλλον.

Συνεχίζουμε να προχωράμε, ακόμα δεν ξέρω γιατί δέχτηκα να πάω μαζί του, είναι τόσο απαίσιος.

Πως και ήρθες στο πάρτι, δεν συχνάζεις σε τέτοια μέρη.

Ούτε εσύ το έκανες.

Ιδέα δεν έχεις για το ποιος είμαι.

Λάθος κάνεις.

Όχι. Κάποτε σε ήξερα.

Ναι, κι εγώ, άλλαξες.

Δεν με ήξερες.

Αυτό νομίζεις.

Ναι.

Κάνεις μεγάλο λάθος.

Ίσως το κάνεις εσύ.

Έφτασα στο σπίτι, ευτυχώς, δεν χαιρετάω και δεν λέω τίποτα, ανοίγω την πόρτα και ανεβαίνω τις σκάλες. Ίσως περιμένει απάντηση, δεν θα του την δώσω όμως. Μπαίνω στο σπίτι. Βγάζω το makeup, φοράω τις πιτζάμες μου και βγαίνω στο μπαλκόνι. Θέλω να έχω κάτι από αυτή τη νύχτα, γιατί μάλλον δεν θα ξανασυμβεί.  

Είναι ακόμα εκεί. Πως γίνεται, τι περιμένει; Με είδε. Έφυγε. Κοιμήθηκα.