She: The Heartless

Beginning

Author's note: This work is made from wide imagination of mine. Any similarities of this story from other's are purely coincidence (Including the plot, the characters, the settings, and the scenarios). Typos, grammatical errors, and wrong spellings will be seen. Understanding will do much appreciated.

She: The H E A R T L E S S

Mabait. Iyon ang pagkakaalam ko sa sarili ko. But, I am just curious, why do they treated me like this, shit... as if I do such bad things to them. As if I have a virus that could infect them... 'cause they couldn't even come near from me.

I admitted to myself, I'm not good as well. Yet not bad as evil!

Uh, I've almost forgot, people's brain were just like their emotions... too light... too shallow. No explanations for that.

Masyadong maba-babaw ang rason. Masyadong maraming dahilan. Dahilan na masyadong malayo kung bakit. Pero, bakit nga ba?

Maybe people just not aware of such things. Maybe their eyes were closed so they couldn't see what's happening around. Their minds were closed to the point they couldn't understand even simple things, because they're focusing on their childishness and shitty stuffs that stupid people have only know.

Or, maybe their brains does not function well. Maybe their mind is still in process of developing. Maybe they just need a guidance from parents, or whosoever is willing to.

"Miss Russo?" Napunta ang atensyon ko sa harap, kung saan magka-krus na nakatayo ang guro. "Seems you're busy with your thoughts. Mind to share?" She said with smirk written on her face.

I also smirked... a smirk where everybody could get scared.

Pinagkrus ko ang mga braso at padabog na tumayo. Taimtim lang na nakatitig ang guro gayundin ang mga maarteng estudyante na walang ginawa kung 'di ang magpasikat at magmayabang. Lahat nang pasadahan ko ng tingin ay yumuyuko.

"What is your problem Russo? Maybe I can help you?" Kunot-noong tanong niya. Nag-iinit talaga ang kaloob-looban ko sa kaniya. Masyado siyang peke. Pare-pareho sila.

"You can--"

"Stop." I cut her off while raising my hand right in front of her face with eyes closed, trying to make myself calm too.

Masyadong tahimik. Gusto kong makalanghap ng sariwang hangin. kaya nakapamulsa akong naglakad papunta sa harap para lumabas. Masyadong plastik ang atmosphere dito. 'Di ko keri. Mas pipiliin ko nalang na makalanghap ng polusyon kaysa magstay dito.

"Where will you go, Russo? We're in the middle of discussion--"

"Shut up, maghahanap ako ng lugar kung saan walang Mrs. Berdugo."

"What?! It's Ms. Verdugo--" She corrected me in my statement emphasizing 'Ms' and the sound of 'V'.

"Shut up, I'm gorgeous." Walang kabuhay-buhay akong sumagot sa kaniya. Padabog kong isinara ang pinto. Naririnig ko rin ang tawanan ng iilang estudyante.

Paglabas ko, pinagtitinginan din ako ng estudyante sa kabi-kabilang classrooms. Isang buong bintanang salamin kasi ang mayroon sa bawat room. Kung kaya't kitang-kita mo ang ginagawa nila. Don't worry, walang distractions, hindi naman tapat-tapat ang bawat room, isang helera lang. First to fourth floor ang bawat palapag ng building-- kasama na ang rooftop. Luckily, ground floor ako, no hassle sa pag-akyat at baba sa tuwing 'di ko feel ang pag-aaral!

I just smirked to all student whose intently looking at me, that causes somebody to bowed their shitty heads. I mentally laughed. Well, I've just being true to myself. Though people get scared of me. Kasalanan nila. Peke sila e. Anyway, papunta akong rooftop. Lunch time na rin kaya medyo dumadami na ang bilang ng estudyante. Well, great! Mahaba-haba ang pahinga ko.

I'm in a middle of thinking some random stuffs when someone bumped me. Hindi lang ako maganda, malakas pa physically kaya hindi ako natumba. Kasalukuyan pa rin akong nakapamulsa.

"God! Are you blind?! Look what you have did!"

I know myself, I didn't ever give a shit to someone so I continued walking. She's just nothing but an acted-bitch. Walang-wala siya sa level ko. Sa ilalim siya ng lupa, sa ibaba ng langit ako. Hell, ayaw ko pa mapunta sa langit. I'm still enjoying my precious time here with stupid peoples, somehow.

Hindi na ako nabigla nang may humablot ng buhok ko pagtalikod. "Kapag kinakausap ka ng gaya ko, 'wag na 'wag kang tatalikod! Matuto kang rumespeto!" Gigil na sabi niya habang inihaharap niya ako sa kaniya. 'di naman masakit e.

"What?! Tititig ka na lang-- ba..." Nawala lahat ang confidence niyang dala-dala nang tuluyan na akong makaharap sa pagmumukha niya. Nakasuot kasi ako ng purong itim na sumbrero. Palagi ko 'tong dala. Kung hindi ko gagamitin nakalagay lang 'to sa gilid ng pants ko, nakasabit. Iba-ibang klase lagi ang suot ko. Well, this is my signature... my asset.

"B-bakit ganiyan 'yung m-mata mo? Tell me?! Are you a monster?!" Bakas ang takot sa mata niya. Maigi lang siyang nakatitig sa mga mata ko at sinusuklian ko naman ito ng isang malamig na tingin.

Tulala pa rin siya na para bang maiiyak na. Binigyan ko 'to ng isang ngising siguradong hinding-hindi niya malilimutan.

Nilagpasan ko siya at nagpatuloy kung saan man ako tutungo. Hindi ko alam na sa sobrang pagkaaliw ko ay marami na pala ang estudyanteng nakikinuod.

Mas lalo ko pang ibinaba ang sumbrero para matakpan ang kaliwang mata ko na may halong kulay dugo sa paligid ng itim. Meron din 'yong isa pero kakaunti lang, parang puti na namantsahan ng patak-patak na kalawang, pula nga lang 'yong akin. Some find it astig, while the rest are makikitid, it's creepy daw, damn.

I do not know what's the story behind these eyes. I believe someday, I will find out-- on my own! How and why I have these kind of eyes. At alam ko talagang may rason kung ba't ganito. Dahil dito, marami ang natatakot. So now, am I bad? Am I that heartless? Damn, I really wanna know.

But anyway, wala akong pakialam kung kailan ko man iyon malalaman. Alam ko darating din 'yon ng kusa. Ayaw ko naman pangunahan ang mga bagay-bagay.

I am pretty damn curious but I can wait.

♛
G o r g s k u l l