Nie ma dla nas nadziei

Parszywa dwójka

Postanowiłam opuścić jej dom, pomimo tego, że mógł mi służyć jako schronienie. Oni wiedzieli, że tam wrócę, dlatego to nie było bezpiecznie miejsce. Musiałam znaleźć schronieniem gdyż robiło się ciemno i zimno. Pomyślałam o powrocie do Hogwartu, co prawda nie było tam bezpiecznie, lecz tam byli moi koledzy, przyjaciele. Tam powinnam być, bronić murów mojej szkoły, mojego drugiego domu. Tymczasem tułałam się po Hogsmeade. Z domu staruszki zabrałam plecak z potrzebnymi rzeczami, miałam tam mapę Hogwartu i okolic, i potrzebne rzeczy do przygotowania eliksirów, które mogłyby uratować życie rannych. Pomimo niebezpieczeństwa teleportowałam się do Hogwartu, do Wielkiej Sali, która zapewne będzie broniona do samego końca.

Gdy przeniosłam się w wybrane przeze mnie miejsce, zobaczyłam tłum ludzi. Mieli poniszczone szkolne mundurki, niektórzy leżeli a niektórzy stali przy drzwiach na wypadek ich wyważenia:
-Wiktoria!Błagam pomóż mi, sama sobie nie poradzę z nimi wszystkimi.
Zobaczyłam Panią Pomfrey biegająca pomiędzy poszkodowanymi uczniami. Zrobili tu szpital polowy, w którym postanowiłam pomóc. Bandażowałam rany, zaopatrywałam złamaniach skręcenia. Przypadkowo było mnóstwo, lecz wszyscy oni byli spokojni, nie bali się tego, że mogą umrzeć. Ich stoicki spokój był dziwny, wręcz niepokojący. Nagle usłyszeliśmy głos, głos mężczyzny. Był to Voldemort, na suficie ukazał się mroczny znak:
-Nie bójcie się kochani, nie chcę dłużej przelewać czarodziejskiej krwi. Nie pozwólmy na dalsze okrucieństwo. Zaprzestanę ataku na szkołę, wydajcie mi tylko dwie osoby. Harry'ego Pottera i Wiktorię Lestrange. Gdy ich dostanę, odejdę i was młodzi uczniowie zostawię w spokoju. Daję wam czas do jutra do zachodu słońca, do tego czasu atak zostaje wstrzymany, pochowajcie zmarłych i pomóżcie rannym. Dobrze się zastanówcie kogo życie jest ważniejsze, wasze czy tej parszywej dwójki.
W jednym momencie, wszystkie oczy chorych, nauczycieli i uczniów, którzy byli gotowi do walki, zostały zwrócone na mnie.