Διπλο Μπέρδεμα 2

Κεφάλαιο 7 - Νεφέλη

'Ελα στις 9 για ταινία, θα είναι και η Νατάσα' έλαβα το μήνυμα του.

'Θα έρθω' απάντησα αν και μου έκανε εντύπωση η πρόταση του. Θα ήταν λίγο παράξενο το τοπίο. Αυτός, εγώ, δηλαδή η πρώην του και η νιν του για ταινία.

Έπεσα στο κρεβάτι με φορά. Ένιωσα κάτι μυτερό στην πλάτη μου. Εχωσα το χέρι μου στα τυφλά και τράβηξα ένα μικρό αντικείμενο. Ήταν το μενταγιόν που μου 'χάρισε' ο Δημήτρης τις προάλλες. Πετάχτηκα από το στρομα. Τι αδέξια που είμαι; Το έσπασα! Πέταξα το σπασμένο κόσμημα στο κομοδίνο ξέροντας ότι δεν θα γίνει χειρότερα. Και τότε μου ήρθε αναλαμπή. Αφού είχε σπάσει θα μπορούσα να δω τι υπήρχε στο εσωτερικό του.

Επιασα το κολιέ και πάλι στα χέρια μου και πήγα δίπλα από το παράθυρο για να έχω φως. Διέκρινα κάτι μικρό μέσα αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν. Προσπάθησα να το βγάλω από την χαραμάδρα που ειχε κάνει στο πλάι αλλά δεν τα κατάφερνα. Κοίταξα με αγωνία τον χώρο γύρω μου. Με γρήγορα βήματα έφτασα στο γραφείο μου και γονάτισα στην συρταριερα. Άνοιξα το δεύτερο συρτάρι και έβγαλα ένα νεσερ στο οποίο είχα το τσιμπιδακι μου για τα φρύδια. Το πήρα βιαστηκα και πέταξα το μικρο τσαντάκι πίσω στο συρτάρι.

Επέστρεψα στο φως του παραθύρου και συνέχισα τις προσπάθειες. Αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Πήρα βαθιά ανάσα και άνοιξα περισσότερο την ρογμη με το τσιμπιδακι και ένα μικρό αντικείμενο έπεσε στο πάτωμα. Έσκυψα και το μάζεψα. Το παρατήρησα προσεκτικά. Ήταν ένα μικρό κλειδακι. Τόσο μικρό που μόνο λουκετακι ημερολογίου θα μπορούσε να ανοίξει. Λογικά θα το είχε η μητέρα του Δημήτρη για το ημερολόγιο της.

Ξάπλωσα και πάλι στο κρεβάτι κοιτάζοντας το ταβάνι. Σηκώθηκα και άνοιξα το συρτάρι του κομοδίνου και έβγαλα ένα κουτάκι για να βάλω μέσα το κλειδακι. Ήθελα να βεβαιωθώ πως δεν θα το χάσω. Την προσοχή μου τράβηξε το ημερολόγιο της μαμάς μου. Ήθελα τόσο να το διαβάσω αλλά η μικρή κλειδαριά με εμπόδιζε. Το μυαλό μου έκανε γρήγορες σκέψεις. Έβγαλα το κλειδακι από το κουτί και το έβαλα στην κλειδαριά. Ήλπιζα πως μπορεί να ταιριάξει. Πήρα βαθιά ανάσα και το γύρισα. Το λουκετακι άνοιξε κάνοντας ένα μικρό κλικ. Ένα πλατύ χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη μου. Ακούμπησα το κλειδί με την κλειδαριά στο κουτάκι και άρχισα να διαβάζω με μανία ότι είχε γράψει εκεί η μητέρα μου κάποτε.

Δεν κατάλαβα πως πέρασε η ώρα διαβάζοντας την ζωή μιας συνιθισμενης κοπέλας του λύκειου. Δεν είχε κάτι συνταρακτικό αλλά θα  το έφτανα μέχρι το τέλος.

Κοίταξα το ρολόι, ήταν εννιαμιση.  Είχα αργήσει. Φόρεσα τυχαία ρούχα που βρήκα μπροστά μου, πήρα τα κλειδιά και το κινητό μου και έφυγα.

Χτύπησα το κουδούνι δυστατικά. Ακουγόταν φασαρία από μέσα. Τόσο θόρυβο έκαναν οι δυο τους; Η πόρτα άνοιξε και είδα κάποια που δεν περίμενα.

"Τι κάνεις εσυ εδώ;" με ρώτησε η Θάλεια κοιτάζοντας με απειλητικά.

"Εγώ..." προσπάθησα να πω αλλά δεν εβγαινε τίποτα από το στόμα μου. Ήθελα τόσο πολύ να την αγκαλιάσω. Μου είχε λείψει πραγματικά πολύ! Αλλά από την έκφραση της και μόνο κατάλαβα πως η ίδια δεν θα ήθελε και τόσο.

"Εσύ τι;" ρώτησε έξαλλη.

"Ήρθες" είπε ο Δημήτρης και ήρθε προς το μέρος μας.

"Ναι αλλά νομίζω πως πρέπει να φύγω"

"Εσύ την κάλεσες;" Έγινε ακόμα πιο θυμωμένη.

"Δεν ήξερα ότι θα είσαι εδώ"

"Ούτε εγώ" μου είπε ψυχρά.

"Θάλεια... Εγώ.." προσπάθησα να απολογηθω, αλλά με διέκοψε.

"Εγώ φεύγω"

"Όχι" την σταμάτησα "θα φύγω εγώ"

"Δεν χρειάζεται" είπε παίρνοντας τα πράγματα της και κατέβηκε τις σκάλες τις πολυκατοικίας. Ένας νεαρός που δεν ήξερα πήρε τα κλειδιά του και την ακολούθησε.

"Καληνύχτα" είπε σφιγμένος και έτρεξε πίσω της.

Ο Δημήτρης μου έκανε νόημα να περάσω. Στο σαλόνι καθοντουσαν όλοι. Η Δανάη, η Λίζα, ο Άλεξ και ... η Νατάσα.

"Γεια σας... παιδιά" είπα αμήχανα.

"Γεια" απάντησε μόνο η Νατάσα.

"Θα ήταν καλύτερα να φύγω" ειπα και έκανα μεταβολή αλλά ο Δημήτρης με σταμάτησε.

"Αφού ήρθες θα μείνεις"

Γεια σας!!!

Ξέρω άργησα αλλά από εδώ και πέρα θα ανεβάζω πιο συχνά 💘💘

Επίσης άρχισα νέα ιστορία μαζί με την foteini_kal. Λέγεται 'Εξω από την θάλασσα. Ρίξτε μια ματιά και κάντε follow στην sis μου. Ελπίζω να σας αρέσει💘💘