Διπλο Μπέρδεμα 2

Κεφάλαιο 9 - Νεφέλη

Επεστρεφα σπίτι από το πανεπιστήμιο. Σκεφτόμουν όσα είχαν γίνει χθες βράδυ. Η Θάλεια δεν θα με συγχορουσε ποτέ! Ούτε οι υπόλοιποι και είχαν δίκιο. Είμαι απαίσια φίλη. Από το μυαλό μου πέρασε και το ημερολόγιο της μαμάς. Ήθελα τόσο να μάθω τι θα γινόταν στην συνέχεια. Σαν να διαβάζω βιβλίο και να ανυπομονώ να μάθω το τέλος. Αν και δεν μου αρέσει αυτή η λέξη. Δεν υπάρχει τέλος, μόνο αρχή κάτι καινούργιου.

Μέσα στις σκέψεις μου με το ζόρι κατάλαβα να συγκρουομαι με κάποιον. Σήκωσα το κεφάλι μου και αντίκρισα δύο πράσινα πανέμορφα μάτια.

"Πρόσεχε" γρυλισε αυτός. Ο καφές που κρατούσε χύθηκε πάνω του.

"Χρήστο, χίλια συγγνώμη"

"Δεν πειράζει"

"Σου χρωστάω έναν καφέ"

"Δεν είναι ανάγκη"

"Θες να πάμε στην καφετέρια στην γωνία;"

"Νομίζω πως πρέπει να αλλάξω" είπε δείχνοντας την λερωμένη μπλούζα του. "Τι λες για το απόγευμα;"

"Τέλεια!"

"Στις έξι είναι καλά;"

"Ναι θα τα πούμε"

"Γεια"

Ένα ανεξηγητο χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπο μου. Νομίζω πως αυτά τα μάτια μου έκαναν ζημιά, σκέφτηκα και γέλασα με τον βλακωδες  τρόπο σκέψης μου.

Ξεκλειδωσα και άνοιξα την πόρτα. Πέταξα την τσάντα και τα κλειδιά μου στο πάτωμα, έπιασα κατευθείαν το ημερολόγιο και άρχισα να διαβάζω.

2/3/1996, Αθήνα

Τα πράγματα πάνε από το κακο στο χειρότερο. Η Λενα δεν μου μιλάει ακόμα. Αυτό που έκανα ήταν όντως ανοησία. Δεν έπρεπε να είχα φιληθεί με το αγόρι της, αλλά όταν με πλησίασε δεν ξέρω τι μ'επιασε.
Θα κάνω τα πάντα για να ξαναγίνουμε φίλες. Είμαστε μαζί από μωρά και δεν θα το συγχωρούσα ποτέ στον εαυτό μου να χαλάσει μια τέτοια φιλία από δικό μου λάθος.

3/3/1996

Βρήκα πως θα την κάνω να με συγχωρέσει! Διαβαζα συμβουλές στην Κατερίνα* και βρήκα την τέλεια  ιδέα! Θαης γράψω ένα γράμμα και θα το βάλω στην τσάντα της την ώρα του μαθήματος. Καθόμαστε ακόμα στο ίδιο θρανίο. Ζήτησε να αλλάξουμε αλλά δεν το επιτρέπουν στα μέσα του τετραμήνου. Είμαι έτοιμη να πάρω όλη την ευθύνη πάνω μου και ελπίζω να πιάσει.