Şuanda bizim evin çatısında ki bir boşlukta dışarıyı gözlemliyorum kaldırımdaki ayakkabı boyuyan çocuklar sevgilisinin elinden tutmuş dar sokakları gezen ikililer ve bir kaç daha şey..Soğuk kış aylarından biri yağan kar damlaları sokağın lambasına birer birer yapışıp yere düşüyorlardı.Kar taneleri kadar umutsuzdum.Yılbaşına az kaldı çam ağaçlarını süsleyen bir kaç teyze yılbaşının sevinciyle sevgilisine hediye gönderen birkaç ergen kız hepsi bu kadar.Nasıl anlatılır bilmiyorum ama ne zaman mutsuz olsam bu çatıya çıkar kendi kendime yabancı şarkı fısıldarım bazende yanıma her anımı anlattığım kara kaplı defterimi alırım.Yine aynı yerdeyim ve hala mutsuz.Akrabalarım sorunlarım olduğundan şüphe ediyorlar ama yanılıyorlar çünkü mutluluk yüzünün gülümsemesi demek değildir.Bazen gülümsemek bile istemiyor insan çığlık çığlığa bağırmak ağlamak camları kırmak intihar etmek istiyo.Diğerlerini bilmem ama intihar iyi bir yol başka çözümümde kalmadı sanırım bunları düşünürken;Aşşağıdan gelen bir sesle irkiliyorum
-Hira buraya gel hadi hava çok soğuk
-Biran durup aşşağıdaki sesin kime ait olduğunu düşünüyorum annem olmalı diyerek kalkıyorum yerimden kayganlaşmış merdivenlerden yavaşça iniyorum üzerimde geçen kıştan kılma montum ve sarı atkım var merdivenin kenarındaki demirlerden tutunarak aşağı iniyorum .Üşümüş ellerimimle kapının koluna tıklatıyorum.
-Hira neden yukarı çıktın kızım hanı çıkmayacaktın hasta olacaksın hava da çok soğuk ?
-Üşümüyordum anne sadece biraz ellerim ve yanaklarım kızardı o kadar.
diyerek hemen odama kaçıyorum üzerimdeki atkıyı ayakkabı bağını çözercesine zorluyorum ve hemen yatağıma kendimi bırakıveriyorum.Tabiki Sonrada hayallerime başlıyorum ilk ve son hayalim onun bana aşık olması günlerdir aynı hayalle gözlerimi yumuyorum sabah olduğunda gözlerimi açtığımda hayal kurarken uyuduğumu farkedip kendime kızıyorum..
SADECE BAŞLANGIÇ BU :) İNŞ BEĞENİRSİNİZ DE DEVAMI GELİR.
