Voldemort'un asasından çıkan yeşil ışık hüzmesiyle birlikte zaman dondu.
Her şey bir an için durdu.
Ölecektim. Bu kaçınılmaz sondu. Üzgün müydüm? Pişman mıydım? Korkuyor muydum?
Asla.
Buna değerdi. Lily ve Harry'ye değerdi.
Yine de düşünmeden edemedim. Sonum böyle olmasaydı eğer, oğlumla geçireceğim bir hayat nasıl olurdu diye.
Ona Quidditch oynamayı öğretirdim. En iyisinden öğrenmesini isterdim. Yani benden.
Her derdini paylaşırdım. Ona destek olurdum. Onunla kavga ederdim. Onu güldürürdüm.
İlk hoşlandığı kızı bana söylerdi. Ona tavsiye verirdim.
Okulda öğrenemeyeceği büyüler öğretirdim.
Yaşayamayacağı maceralar yaşatırdım.
Çapulcu Hikayeleri anlatırdım ona. Zamanında yaptığımız delilikleri anlatırdım.
Saçını sürekli bozar, düzgün durmasına izin vermezdim.
Ormanda geyiğe dönüşüp, onu da sırtıma alıp koştururdum.
Ona annesiyle nasıl tanıştığımı anlatırdım. Onu nasıl sinir ettiğimi, etkilediğimi... Annesini nasıl sevdiğimi anlatırdım.
Arkadaşlarına yapsın diye bir sürü şaka öğretirdik Sirius'la.
Onu sinir edenleri lanetlesin diye ufak numaralar gösterirdim.
Bisiklet sürmeyi de öğretirdim, nasıl süpürge uçurulacağını da.
Ollivander'dan ilk asasını beraber alırdık. Cüppesini beraber seçerdik.
Ona beyaz bir baykuş alırdım.
Gryffindor'a seçildiğinde nasıl da gururlanırdım. Yine o, hangi binaya seçilirse seçilsin onunla gurur duyduğumu bilirdi.
Sirius yetmezmiş gibi, eve belki de bir köpek alırdık. Oynardık, ilgilenirdik onunla.
Hayvanlarla ve doğayla iç içe büyütürdüm onu.
Remus'la beraber, Lily'nin yemesine izin vermeyeceği kadar çikolata verirdik ona.
Yaramaz bir çocuk olurdu. Evdeki tüm vazoları kırardı muhtemelen. Biz onunla beşlik çakarken annesi sinirden kıpkırmızı bir şekilde bizi azarlardı.
Sabah amnesi gıdıklayarak uyandırırdık.
Babalar gününde ise onlar beni öpücüklerle uyandırırdı. Benim için kahvaltı hazırlardı, bana sürprizler yapardı.
Dünyanın en iyi oğlu olacağını biliyorum. Eğer yaşasam ben de ona dünyanın en güzel babası olurdum.
Ona o kadar değer verirdim ki, doğum günleri onun için normal bir gün olurdu.
Yine de doğum günlerini en güzel şekilde kutlardım.
Çapulcu Haritası'nı kullanmayı öğretirdik bizimkilerle.
Görünmezlik pelerinimi verirdim ona.
Kimseyle eğlenmediği kadar benimle eğlenirdi.
Yine onu o kadar güzel yetiştirirdik ki, kibar, akıllı, düşünceli bir çocuk olurdu.
Mezun olduğunda ağlardım mesela. Sonra da sonsuza kadar benimle dalga geçerlerdi.
Birisiyle evlense düğününde, eski günlerde kullandığımız o güzel ve kocaman havaifişeklerden patlatırdım.
Belki de torunlarımı bile görürdüm, kim bilir?
Yaşlandığımda bile dünyanın en eğlenceli büyükbabası olurdum.
Şöyle bir düşündüm. Eğer Harry ile birlikte olsam her anımızı dolu dolu geçirirdik. Geriye baktığımızda güzel anılar kalırdı. Çapulcular'la yaşadığımız anılara yenilerini eklerdik.
Eğer şimdi ölmeseydim, onu sevgiyle büyütürdüm. Yine de biliyorum. Lily ve o yaşayacaklar. Benim yerime güzel günler yaşayacaklar. Ben de onlarla gurur duyacağım.
Diğer ihtimali, Harry ve Lily'nin ölmesi ihtimaline katlanamıyorum.
Tek dileğim mutlu olmaları.
Şimdi ölüyorum ama sizi seviyorum.
Bir gün, neden öldüğümü anlayacaksın. Neler için savaştığımı, nelerden vazgeçtiğimi anlayacaksın.
Biliyorum ki, ben yada annen yanında olamasak da sen iyi biri olacaksın.
Seni seviyorum oğlum. Seni hep seveceğim. Sevgi içinden hiç eksik olmasın.
Sonsuzluk gibi uzun bir süreden sonra yeşil ışık bana çarptığında, hiçbir acı hissetmiyorum.
Yorumlarınızı ve eğer beğendiyseniz oylarınızı bekliyorum. Sevgiyle kalın.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Son Düşünce 》James Potter
Fanfiction"Seni çok erken bıraktığımı biliyorum. Bir gün, seni ne için bıraktığımı anlayacaksın. O güne kadar... beni affet. Beraber olsak yapabileceğimiz şeyleri düşününce, seni bensiz bıraktığım için bir kez daha üzülüyorum. Size değer oğlum, sakın üzülme."...
