ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΩ.
Αυτούς που αγαπώ.
Μήπως όταν λέει αυτό εννοεί πως.. όχι, αποκλείεται να εννοεί εσένα. Απλά αναφέρεται στην οικογένεια του.. ούτως ή άλλως δεν είπαν κάτι τόσο κακό. Απλά σε είπαν ηλίθια γκόμενα..
Μα μήπως εννοούσε και εσε-
Όχι! Αποκλείεται σου λέω! Σταμάτα να σκέφτεσαι αυτές τις βλακείες.
«Που χάθηκες;».
Η φωνή του με επαναφέρει ξανά στην πραγματικότητα. Τον κοιτάζω σαν χαζή στην αρχή χωρίς να πω τίποτα και εκείνος με αφήνει κάτω στο μαλακό χορτάρι.
«Έχασα τον έλεγχο πριν», απολογείται τρίβοντας το σβέρκο του «Και μάλλον θα πρέπει να σε φόβισα λίγο».
«Όχι», απαντώ κοιτάζοντας ψηλά για λίγα δευτερόλεπτα «Όσο κακό και να ακουστεί τους έκανες πολύ καλά. Μίλησαν πολύ άσχημα και για εσένα και για την οικογένεια σου».
«Και για σένα», προσθέτει και κάθεται απέναντι μου προσπαθώντας να ισορροπήσει τις ανάσες του.
Τελικά μήπως εννοούσε και εμ-
Ω, απλά σκάσε Ρόουζ!
Δεν απαντώ, απλά κοιτάζω γύρω μου προσπαθώντας να καταλάβω που βρισκόμαστε. Τον κοιτάζω με έκπληξη όταν μπροστά μου αντικρίζω το αυτοκίνητο του.
«Αυτό δεν είναι..;».
«Ναι», λέει με ένα μορφασμό και σηκώνεται όρθιος «Εσένα πως είναι το πόδι σου;».
«Με πονάει, όμως το αντέχω», του λέω με ένα ψεύτικο χαμόγελο.
Γέρνει το κεφάλι του και ένα στραβό χαμόγελο εμφανίζει το λακκάκι του «Δεν χρειάζεται να προσποιείσαι ότι όλα είναι συνέχεια καλά Ρόουζ. Γιατί ξέρω καλά πως μέσα σου δεν είσαι τόσο σκληρή όσο θέλεις να δείχνεις στους άλλους πως είσαι», κάθεται πιο κοντά μου τώρα.
Μια σιωπή επικρατεί ανάμεσα μας. Τελικά μιλά πρώτος ξανά εκείνος.
«Πως είναι;».
«Ποιο;».
Το βλέμμα του γίνεται πιο έντονο από ότι πριν και ορκίζομαι πως τα μάτια του βουρκώνουν «Άστο.. τίποτα», μου λέει βιαστικά και σηκώνεται ξανά όρθιος. Τον βλέπω να περπατάει μακριά για λίγο με τα χέρια του ανάμεσα από τα μαλλιά του.
Ξέρω τι κάνει πάλι. Ξέρω πως κατηγορεί τον εαυτό του για ακόμη μια φορά. Όμως δεν μπορώ να το αφήσω να συμβεί ξανά, βάζω δύναμη και σηκώνομαι όρθια. Τεντώνω το ένα μου πόδι που το αισθάνομαι καλύτερα και αρχίζω να τον πλησιάζω.
CZYTASZ
Sunset Lovers
RomansΠαντού επικρατεί σκοτάδι, όμως εκείνος είναι εδώ, μπροστά μου. Είναι τόσο φωτεινός σαν τα αστέρια στον ουρανό και όταν μου χαμογελά το σκοτάδι συναντά τον ήλιο. Μου δίνει το χέρι του όμως εγώ μένω ακίνητη, ανίκανη να κάνω το παραμικρό.. ...
