Διπλο Μπέρδεμα 2

Κεφάλαιο 10 - Δημήτρης

Από την στιγμή που μπήκε στην καφετέρια ήθελα να της μιλήσω, αλλά αυτή μου χαμογέλασε αμυδρά και κατευθύνθηκε προς το βάθος. Έπειτα κάθησε με έναν μαλακα που έρχεται συνέχεια στο μαγαζί.

Ήμουν σίγουρος πως θα νιώθει άβολα μετά από ότι είχε γίνει σπίτι μου. Τα παιδιά της φέρθηκαν απαίσια και δεν το άξιζε αλλά όλο το φταίξιμο ήταν δικό μου. Έπρεπε να έχω προειδοποιήσει την Θαλεια αλλά και την ίδια.

"Πήγαινε να πάρεις παραγγελία" με πρόσταξε η Βάσω.

"Είστε έτοιμοι;" Ρώτησα, ενώ αυτή δεν γύρισε καν να με κοιτάξει. Την κοίταζα επίμονα μήπως ξαφνικά στρέψει το βλέμμα της σε εμένα αλλά τίποτα. Ο τύπος, ο οποίος καθόταν απέναντι της μου εριξε μια λοξή ματιά και δεν την ξανακοίταξα, μόνο και μόνο για να μην έχουμε φασαρίες και με διώξει η Βάσω. Κοίταξε την Νεφέλη και αυτή κούνησε καταφατικά το κεφάλι της.

"Έναν εσπρέσσο γλυκό και.." άφησε νόημα στην Νεφέλη να συνεχίσει. Πήγα να του πω πως ξέρω τι θέλει, μια κρια λευκή σοκολάτα, γιατί δεν της αρέσει ο καφές, αλλά δεν ήθελα μπλεξίματα.

"Μια κρια λευκή σοκολάτα" μουρμουρισε κοιτάζοντας τα μπλεγμένα της χέρια που ακουμπούσε στο τραπέζι.

"Νεφέλη, θέλω να σου πω μετά" είπα και έφυγα για να μην χάσω χρόνο και για να μην της δώσω περιθώρια να πει όχι.

Καθόταν με τον φλώρο και μίλαγαν ασταμάτητα. Τους έριχνα συνέχεια κλεφτες ματιές μας όταν αυτός κοίταζε έκανα πως έκανα την δουλειά μου.

Όταν τους πήγα την παραγγελία τους η Νεφέλη γέλαγε με όλη της την ψυχή. Άφησα τα ποτά τους και έφυγα χωρίς να πω τίποτα. Ενώ ο μαλακας με κοιταζε απειλητικά.

Δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από πάνω τους, αλλά το έκανα αναγκαστικά γιατί είχε πολύ δουλειά και η Βάσω με κοίταζε.

Κάποια στιγμή που έκανε νεύμα να πληρώσουν. Κατευθύνθηκα εκεί και τους άκουσα αθελα μου να μιλούν.

"Έχει εγκαίνια το εστιατόριο ενός γνωστού μου και πρέπει να πάω. Θες να έρθεις; Θα είναι βαρετά μόνος μου"

"Σήμερα; Δεν ξέρω. Δεν θα προλάβω να πάω σπίτι μου με τα πόδια και να ετοιμαστώ και "

"Θα σε πάω εγώ σπίτι και μετά θα έρθω να σε πάρω"

"Δεν σου είναι κόπος"

"Καθόλου"

"Εντάξει" είπε και χαμογέλασε ενώ εγώ ξεροβηξα για να καταλάβουν την παρουσία μου.

Τους είπα πόσο έκαναν και η Νεφέλη έβγαλε πορτοφόλι να πληρώσει.

"Θα πληρώσω εγώ" είπε ο κουβαρντας από την άλλη.

"Μην λες βλακείες, σου χρωστάω εναν καφέ"

"Έλα τώρα εγώ σου το πρότεινα" λέει τελικά και μου δίνει τα χρήματα ενώ η Νεφέλη ξευτσαει. Σηκώθηκαν από το τραπέζι και πήγαν να φύγουν.

"Νεφέλη;" της υπενθύμισα. Κοίταξε τον φλώρο και μετά εμένα και μετά πάλι τον φλώρο.

"Έρχομαι σε πέντε λεπτά" του είπε και ξανακάθησε. "Πες μου" είπε και έμπλεξε τα χέρια της.

"Ήθελα να ζητήσω συγγνώμη για τις προάλλες. Η Θάλεια το πήρε πολύ στραβά, αλλά θα της περάσει"

"Δεν είμαι σίγουρη"

"Μιλησε με την Νατάσα και μου είπε πως είναι σε καλό δρόμο"

"Σωστά η Νατάσα!" είπε ειρωνικά και άρχισα να τα παίρνω.

"Να βοηθήσει θέλει, υπάρχει πρόβλημα;"

"Όχι μωρέ, απλά ανακατεύεται σε όλα!"

"Αυτό ή ζηλεύεις;" ρώτησε με ένα αυταρεσκο χαμόγελο.

"Ποια; Την γκόμενα σου; Τι να ζηλέψω εγώ από αυτή; Σε παρακαλώ κοίτα την απλά πως είναι!"

"Αντε στον γκόμενο σου γιατί θα τσακωθούμε άσχημα!"

"Δεν είναι γκόμενος μου, φίλος είναι"

"Ναι νταξ. Προσπάθησε να δεις την Νατάσα πιο φιλικά! Προσπαθεί να σε βοηθήσει"

"Ναι; Πως;"

"Δικιά της ήταν η ιδέα για το προχθεσινό και έχει μιλήσει και στην Θάλεια"

"Και τα έκανε χειρότερα"

"Ειναι σε καλό δρόμο"

"Μωρέ άι παράτα μας που κάθομαι και σε ακούω" σηκώθηκε και έφυγε και εγώ έμεινα να την κοιτάω. Αυτή δεν ήταν η Νεφέλη. Αυτή δεν ήταν η Νεφέλη μου.