Mescidin pencerelerinden dışarı taşan huzuruyla, başka kalpleri aydınlatmak için hazırlanan güneşin dikkatini çekti Işık ,o nasıl bir huzurdu...
Işıkla güneşin muhteşem buluşması her şeyin kalbini aralamıştı,ikisinin dostluğuna en çok da ağaçlar -o zikir abidesi ağaçlar- açmıştı kalplerini.
O ışık ki dışarıya çıkmak için can atan , kalplere yerleşmek için sabırsız,heybesine huzuru koyan ve amâlara koşan ...
Bulutlarda koşuşmuştu hemen şahit olmak için o huzura, her şey mescidden çıkan ışığın güneşle birleşimine odaklanmış tefekküre dalmışken bir ses yaktı gönülleri ! الله اكبر ! الله اكبر
Işık olmak ister insan, ışık olmak için çabalar.
Kendi ışığını görmeden ışık arar durur.
Kördür işte insan görmez içindekini, görmez kendinde saklı olanı..
Ve sözüm o ki her insan ışığını keşfettiği kadardır geriye kalansa hayırla saçmaktır !
Işığımızı keşfedip hayırla saçabilmek duasıyla...
