Vraagtekens (flikken maastricht)

Hoofdstuk 12

Uren zat ik op haar te wachten en dat terwijl ik haar al minstens twintig keer had gebeld. Het was zo helemaal niks voor haar, om niks van zich te laten horen. En bij Eva was afspraak ook echt afspraak. Ze kon zo kwaad worden als iemand zich niet aan gemaakte afspraken hield. Maar nu was ze er zelf niet, en ik was er dan ook van overtuigd dat het niet goed zat. Juist omdat dit helemaal niks voor haar was.
'Rijd anders langs haar huis' had mijn moeder voorgesteld. Die werd gek van mijn ongerustheid.
'Ik weet niet waar ze woont' bekende ik haar.
'Ze wilde nooit naar haar huis' legde ik mijn moeder uit. 'Misschien heeft ze wel een dubbelleven' bedacht ik me ineens. Want wat wist ik nou eigenlijk echt van haar?
'Doe niet zo raar' geloofde mijn moeder er in elk geval helemaal niks van. 'Je zal zien dat ze morgen gewoon op school is en dat er iets tussen gekomen was' was er er zeker van. Maar ze kreeg geen gelijk. Vol goede moed was ik de volgende morgen vertrokken, maar Eva was er niet. Niet in de trein, niet op het station, en niet op school. En niemand wist waar ze wel was. Haar telefoon werd nog altijd niet beantwoord en ook op mijn berichtjes kreeg ik geen reactie. Dit was niet goed, absoluut niet goed. Bij de administratie heb ik de boel op stelten gezet om haar adres te krijgen. Ik moest haar zoeken, ik moest weten of alles goed met haar was. Vanaf het station ben ik meteen naar het adres gefietst. Het was aan de andere kant van de stad, en ik kon me niet voorstellen dat Eva hier woonde. Het was echt het tegenovergestelde van de buurt waar ik woonde. Nu snapte ik ook wel waarom Eva me nooit mee naar huis had willen nemen. Waarschijnlijk schaamde ze zich voor feit dat ze hier woonde, in deze achterbuurt. Want dat is wat het was.
Ik stopte voor het huis waar ik moest wezen, maar het zag er verlaten uit. Woonde Eva hier echt of was dit gewoon een vals adres.
'He wat moet je' verscheen er een vrouw bij de deur van het huis ernaast.
'Ik ben op zoek naar Eva. Eva van Dongen kent u haar' hoopte ik dat deze vrouw me meer kom vertellen.
'Wat moet je van haar' keek ze me bedenkelijk aan terwijl ze ordinair op haar kauwgom kauwde.
'Ze is mijn vriendin. Maar ze neemt haar telefoon niet meer op' legde ik haar uit.
'Ze zijn vertrokken. Zo hupsakee weg' haalde ze haar schouders op.
'Waar naar toe' kon ik het niet geloven.
'Niemand die het weet' schudde ze haar hoofd. 'Ga weg hier voordat ze je pakken' waren haar laatste woorden waarna ze net zo snel weer weg was, als dat ze verschenen was. Het werd met de minuut vreemder. Eva was zomaar met haar familie vertrokken. Waarom had ze me niks gezegd?  Ze had nog zo beloofd om bij me langs te komen, dat zou ze nooit zeggen als ze wist dat ze haar woorden niet na zou komen. Zo was ze helemaal niet. Maar het enige waar ik nu nog zeker van was, was dat ze echt weg was. Helemaal foetsie.