Korkuyorum....
Biri var içimde sanki benden bir tane daha canımı yakıyor. İçten içe kemiriyor beni. Onu bir kaç kez görme şansım oldu bana bakıyor adeta seni öldüreceğim diyor. Kimseye bir şey anlatmak istemiyorum inanmaz bana deli derler diye yada korkup benle konuşmazlar diye. Bazen sadece bilinç altı deyip geçiştiriyorum çünkü öyle olmasını istiyorum.
Gün geçtikçe dayanılmaz hale geliyor acılarım. Sürekli kendime zarar veriyorum kimseyle konuşmaz oldum konuşacak gücüm kalmadı. Bu ne zamandan beri var bilmiyorum ama kendimi bildim bileli biri var içimde benden ayrı hareket ediyor ben ne yaparsam tam tersini yapıyor sadece bu bile değil sürekli zarar veriyor bana veya başkasına kafayı yemek üzereyim. Ölüp kurtulmak istiyorum içimde tuta tuta şiştim rahatlamak için birine anlatmam lazım ama benim konuşmaya dermanım kalmadı. Geceleri sessiz çığlıklarım ağlamaktan şişen gözlerim durumumu özetliyor olmalı. Renklerden de korkar oldum sırf siyah giyinmeye başladım. Bazen sokakta yürürken arkamdan dönen konuşmaları duyuyorum herkes ot kullandığımı düşünüyor. Kullanmıyorum en azından şu anlık. Kafamı bir tek gitar çalarken dağıta biliyorum ama en fazla kaç saat gitar çalabilirim ki.
Artık dayanamıyorum gittikçe bedenen ölüyorum artık yardım almam gerekiyor psikoloğa gitmeye karar verdim. Yoksa intihar edeceğim. Şuan bu yazdıklarım belki ileride okuyunca saçma gelecek ama şu an durum bundan ibaret. Korkak gibi görünmek istemiyorum ama her şeyden herkesten korkuyorum. Yolda duran bir çöp, zavallı bir bebek, esen rüzgar hiç fark etmez KORKUYORUM.
Henüz daha lise 2 ye gidiyorum. Yaşım yaşadıklarıma göre çok küçük. Kaldıramayacağım bir yük var omuzlarım da. Kendi kendime konuştuğumu söylüyorlar halbuki ben konuştuğum kişiyi görüyorum sadece onlar görmüyor. Bana değişik lakaplar takmaya başladılar. Kendimi baskı altında hissediyorum ve bu durum derslerime yansıdı. Gittiğim lise çok iyi bir lise olmasa da geçen seneyi onur belgesiyle bitirdim. Şimdi zengin aile çocuğu veya yoksul aile çocuğu triplerine felan girip kendimi acındıramam ailem orta çaplı kendi halinde yaşayıp gidiyor. Ailemle bir problemim yok ama onlardan nefret ediyorum. Hep beni koruma çabalarındalar ama beceremiyorlar eğer cidden bunu becerselerdi peşimde bir yaratık olmazdı. Belki bu onların suçu değil ama beynime kabul ettiremiyorum. Bir süre sonra soğumaya başladım gerçi dünya üzerindeki bütün canlı ve cansız varlıklardan soğudum. Arkadaşlarım yani eskiden yanımdan olanlar ateist olduğum için Allah'ın bana oyun yaptığını falan söylüyorlar. inanmak zorunda değilim ve ben görmediğim hiç bir şeye inanmam kanıt olması lazım. Kafam allak bullak ne yapacağımı bilmiyorum yanımdaki yaratık beni öldürmeden birşeyler yapmam lazım.....
