The murder || z.m

(Chapter 2)

Το επόμενο πρωί ξυπνάω με τρομερό πονοκέφαλο. Τρίβω με τα χέρια μου το κεφάλι μου και σηκώνομαι απ' το κρεβάτι αφού κάτσω στην άκρη του κρεβατιού πέντε λεπτά προετοιμάζοντας τον εαυτό μου για τη ζάλη που θα νιώσω όταν σηκωθώ. Πηγαίνω στο μπάνιο και κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέπτη προτού πλύνω το πρόσωπο μου. Οι κύκλοι κάτω από τα μάτια μου είναι τόσο εμφανείς που κάποιος θα νόμιζε πως έχω να κοιμηθώ μέρες.

Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι από την χθεσινή νύχτα είναι τον Zayn να εξαφανίζεται απ' το δωμάτιο του μόλις βεβαιώνεται πως είμαι εντάξει. Όπως και κάθε βράδυ, φρόντισα να του υπενθυμίσω πόσο μεγάλη χαζομάρα είναι να κοιμάμαι στο κρεβάτι του κι εκείνος στον ξενώνα, αλλά φρόντισε να μου ξανά πει πως αυτό το κρεβάτι σταμάτησε να είναι δικό του όταν μετακόμισα μαζί του τέσσερα χρόνια πριν.

Η κατάσταση μεταξύ μας είναι κωμικοτραγική. Αν καθίσει κάνεις κι αναλογιστεί τι έχει συμβεί μεταξύ μας, τι έχουμε περάσει όλους αυτούς τους μήνες απλά και μόνο γιατί δεν μπορούμε να κρατηθούμε ο ένας μακριά από τον άλλον, θα έλεγε πως είμαστε τρελοί.

Βάζω καφέ στην καφετιέρα και στέκομαι για μερικά λεπτά μέχρι ο καφές να βράσει. Το ψυγείο έχει μέσα μόνο μερικά μπουκάλια νερό και μια εξάδα μπύρες. Δεν ξέρω πως επιβιώνει σε αυτό το σπίτι χωρίς κανένα τρόφιμο αλλά δεν φαίνεται να τον νοιάζει. Γεμίζω την κούπα με το καφέ υγρό και μεταφέρομαι μέχρι το σαλόνι. Ανάβω ένα τσιγάρο και ρουφάω μια ικανοποιητική ποσότητα και έπειτα διώχνω τον καπνό πίνοντας παράλληλα από τον καφέ μου.

«Καλημέρα Ζayn.» λέω όταν εκείνος βγαίνει από το δωμάτιο μέχρι το μπάνιο και μουρμουρίζει κάτι που δεν ακούω.

Η χθεσινή ένταση που είχε δημιουργηθεί είναι παρελθόν από όταν κοιμήθηκε πάλι μαζί μου όπως κάθε βράδυ το τελευταίο διάστημα. Δεν ξέρω πως χαρακτηρίζεται αυτό που έχουμε, σίγουρα όχι σχέση αλλά δεν ξέρω τι είναι αυτό που έχουμε.

Επιστρέφει με μια κούπα καφέ και κάθεται στον καναπέ απέναντι μου. «Λοιπόν;» λέω αμέσως. «Τι λοιπόν Valerie, τι είναι πρωί πρωί;» απαντά και ακούγεται εκνευρισμένος. Δεν καταλαβαίνω ποιο είναι το πρόβλημα του, ειλικρινά. «Μπορώ να μάθω γιατί έχεις πάλι νεύρα; Μόλις ξύπνησες, για το θεό Zayn.» σηκώνω τον τόνο της φωνής μου όπως εκείνος.

«Δεν έχω νεύρα. Απλά δεν έχω όρεξη για μουρμούρα Val.» η φωνή του είναι το φανερά πιο ήρεμη. «Δεν είχα σκοπό να μουρμουρίσω, απλώς θα σε ρωτούσα τι θα κάνουμε με το θέμα αυτού του επιχειρηματία.» μόλις αναφέρω για αυτόν γυρίζει και με κοιτάζει απότομα. «Α.. εμ, θα μιλήσω με τον Christian και θα δω αν μπόρεσε να βρει πρόσκληση.» λέει με κάποιες παύσεις ενδιάμεσα. «Δεν χρειάζεται να ανησυχείς για εμένα Zayn. Μπορώ να τα βγάλω πέρα, αυτή είναι η ζωή μου. Η ζωή μας.» προσπαθώ να τον καθησυχάσω. «Valerie αυτό που ζητάς είναι τρελό. Είμαστε μπλεγμένοι με όλους τους παράνομους κύκλους. Δεν μπορώ να μην ανησυχώ.» θέλω να χαμογελάσω, αλλά επιλέγω να μην το κάνω. «Όλα καλά. Ηρέμησε.» απαντώ αμέσως και προχωρώ προς την κουζίνα όπου αφήνω το ποτήρι μου στον πάγκο.