Διπλο Μπέρδεμα 2

Κεφάλαιο 11 - Νεφέλη

Βγήκα απο το μαγαζί τσαντισμενη και δεν ξέρω καν τον λόγο. Όταν άκουσα πως η Θάλεια κάνει παρέα με την Νατάσα τσαντιστηκα. Νιώθω πως με έχει αντικαταστήσει στην παρέα.

"Είσαι εντάξει;"  με ρώτησε ο Χρήστος.

"Ναι είμαι καλά"

"Μήπως θες να ακυρώσουμε το σημερινό;"

"Όχι σε καμία περίπτωση. Πάμε γιατί θα αργήσουμε"

Δεν είπε τίποτα απλώς πήγαμε στο αυτοκίνητο. Η διαδρομή δεν ήταν μεγάλη οπότε δεν προλάβαμε να πούμε και πολλά.

Καθόμουν σκεπτική μπροστά από την ντουλάπα. Δεν είχα ιδέα τι θα έπρεπε να βάλω. Τελικά κατέληξα σε ένα μαύρο στενό φόρεμα. Το μαύρο ταιριάζει σε όλες της περιστάσεις. Εκτός από γάμο, αν είσαι η νύφη. Φόρεσα τις μαύρες πλατφόρμες μου και πήρα έναν μαύρο φάκελο στο χέρι. Ξέρω... Λες και πάω σε κηδεία. Τα μαλλιά μου τα άφησα ελεύθερα. Στο κάτω κάτω δεν προλάβαινα να φτιάξω κάτι.

Το κουδούνι χτύπησε και κατέβηκα στην είσοδο της πολυκατοικίας. Είδα το αυτοκίνητο του Χρήστου και μπήκα μεσα. Αμέσως αρχίσαμε να μιλάμε για διάφορα μέχρι που φτάσαμε στο εστιατόριο. Όσο περισσότερη παρέα κάνω μαζί του, τόσα περισσότερα κοινά ανακαλύπτω πως έχουμε.

Κατέβηκε πριν από εμένα και μου άνοιξε την πόρτα. Βγήκα από το αυτοκίνητο και έμεινα άφωνη από την πολυκοσμία.

Όταν φτάσαμε στην υποδοχή είπε το επώνυμο του και μας πήγαν στο τραπέζι μας.

"Ουαου" ειπα αναφερωμενη στην διακόσμηση.

"Σου αρέσει εδώ;"

"Ναι πολύ! Πρώτη φορά έρχομαι σε πολυτελές εστιατόριο"

"Τι θα πάρεις;" ρώτησε κοιτάζοντας το μενού.

"Δεν έχω ιδέα! Όλα φαίνονται νόστιμα και δεν μπορώ να αποφασίσω" είπα και γέλασε.

"Άσε με να σου κάνω έκπληξη"

"Πιστεύεις ότι θα βρεις αυτό που θέλω;"

"Είμαι σίγουρος" είπε κλείνοντας μου το μάτι.

"Είστε έτοιμοι;" ακούστηκε ο σερβιτόρος πίσω μας.

"Ναι" είπε με σιγουριά ο Χρήστος. "Μια μακαρονάδα bolognese και για την όμορφη κυρία" είπε κάνοντας του νοημα να πάει κοντά. Έπειτα του ψηθυρισε κάτι στο αυτί.

"Τι μου παριγγειλες;" ρώτησα με αγωνία σαν μικρό παιδί.

Η βραδιά κυλούσε όμορφα. Όταν ήρθε το φαγητό, ο σερβιτόρος έδωσε πρώτα το πιάτο στον Χρήστο και μετά σε εμένα. Κοίταξα με αγωνία.

"Κοτόπουλο με μανιτάρια a la creme!"

"Σου αρέσει;"

"Το λατρεύω! Μου το έφτιαχνε η μαμά μου"

"Όταν ήσουν Θεσσαλονίκη;" είπε και το χαμόγελο μου χάθηκε.

"Όταν ζούσε"

"Συγνώμη εγώ δεν.."

"Δεν πειράζει. Το έχω ξεπεράσει" είπα και του χαμογελασα.

Όταν με γύρισε στο σπίτι του χαμογέλασα και βγήκα από το αυτοκίνητο. Ήταν μία υπέροχη βραδιά.

Πλησίασα στην είσοδο της πολυκατοικίας όταν πρόσεξα πως κάποιος ήταν ξαπλωμένος εκεί.

"Άρη;"

"Suprise!"

"Τι κάνεις εδώ;"

"Μου έλειψες" είπε και με αγκάλιασε κάνοντας με μια στροφή στον αέρα.

"Και εμένα!"

"Ποιος ήταν αυτός;"

"Ένας φίλος"

"Απλός φίλος" είπε ανασηκώνοντας το φρύδι του.

"Πάμε πάνω" του είπα και μπήκαμε στην πολυκατοικία. Λίγο πριν κλείσω την πορτα πίσω μου κοίταξα στο παράθυρο του Δημήτρη. Ήταν εκεί και μας κοίταζε.  Έκλεισα την πόρτα και ακολούθησα τον Άρη.