Selam bu benim ilk kitabım. Umarım beğenerek okursunuz bölüm sonunda görüşmek üzere.
"Minell! Hadi kalk artık"
Kahretsin işte yine o bağırma sabah erken kalkmaktan nefret ediyordum. Annemin bir kere daha bağırmasını beklemeden hemen cevap verdim. "Tamam anne kalktım işte". Bugün evimizden taşınıp başka bir yere taşınacaktık-ki ben bunu hiç istemiyordum- daha çok işimiz vardı hemen hazırlanıp kahvaltıya indim.
" Günaydın annecim, yine döktürmüşsün."
"Günaydın kızım, hadi hemen kahvaltını yap okula geç kalacaksın hem biliyorsun bugün çok işimiz var."
Bilmez miyim? Buradan taşınmak gerçekten istemiyordum arkadaşlarım,sevdiğim çocuk herkes buradaydı. Sevdiğim çocuk demişken adı Selim, o bu dünyada ki en mükemmel insan olabilir sırf onun için hasta olduğum gün bile okula gitmişliğim var ama ne yazık ki o beni sevmiyor..
"Hadi ama minel ne düşünüyorsun hala"
Annemin sesi ile birden irkilmiştim "ha ne? ben mi? şey yeni evinizi düşünüyordum da neyse hadi ben kaçtım."
Sonunda okula varmıştım. Selim'i görmek için can atıyordum,işte orda fazla vakit kaybetmeden yanına gittim.
"Günaydın Selim😊" heyecandan neredeyse kalbim duracaktı.
"Günaydın Minel,naber"
Bana nasıl olduğumu sormuştu galiba kalbim yerinden çıkacak, saçmalama Minel o seni arkadaşı olarak görüyor.
"İyiyim sen"
"Bende saol, duyduğuma göre bugün taşınıyor musunuz. Nereye taşınacaksınız fazla uzak değildir umarım."
"Sayılır, okula 1 saat uzaklıktaymış annemin dediğine göre bende bugün göreceğim evi."
"Anladım, neyse sonra görüşürüz o zaman" diyip sınıfına geçti bende hemen derse girdim. Ders geometriydi ve bu ders gerçekten çok sıkıcıydı neyse ki sonunda ders bitmişti bugün okuldan erken dönecektim yeni ev için müdürün yanına gidip izin kağıdı aldıktan sonra okuldan çıkıp eve doğru ilerledim bu sırada da kulaklığımı takıp telefonumdan bir şarkı açtım, şarkıyı söyleyerek ilerken birden birine çarptım.
"Dikkat etsene biraz bu ne dikkatsizlik önüne bak!"
Ne yani benmiydim dikkatsiz kendi egosundan önünde ki insanı bile görmüyordu. O kadar çok sinirlenmiştim ki " Bana dikkatsix diyene de bak özür dileyeceğin yere neler diyorsun"
"Senden özür mü dileme mi bekliyordum güldürme beni ufaklık hadi bak işine."
O kadar çok sinirlenmiştim ki ucube bir de bana ufaklık diyor. Yanından koşarak uzaklaşırken omzumla sertçe omzuna çarpmıştım ve evet bunu bilerek yapmıştım. Kulağıma tekrar tekrardan kulaklığımı geçirip eve doğru ilerledim ve sonunda eve gelmiştir anahtarımı alıp evin kapısını açtım ev bomboştu burayı özleyecektim hem Selim bir mahalle yanımızdaydı onu neredeyse her gün görüyordum şimdi ise sadece okulda görmek zorundaydım.
"Anne! Ben geldim"
"Geldin mi kızım hadi üstünü değiştir de bunları arabaya götürmeme yardım et"
Annemin dediğini yaptım ve üzerimi değiştirip anneme yardım ettim eşyaları arabaya yerleştirip yeni evimize doğru yol aldık ve sonunda varmıştık. Arabadan inip siteye doğru ilerledik eski evim site değild o yüzden burası bana biraz büyük gelmişti. Eve çıkmıştık valizlerimi yerleştirdikten sonra siteyi biraz gezmek için aşağı inmiştim bahçelik yerde dolanırken birden arkamdan birinin omzuna el attığını hissettim "hey napıyorsun sen" diyerek arkamı döndüm. Kahretsin bu sabah çarptığımız çocukdu.
"Merhaba ufaklık bak yine karşılaştık. Demek artık burada oturuyorsun yüzümü daha çok göreceksin ben Buğra"
Buğra👆
Selim🖕
Minel👆
Evet arkadaşlar bu bölüm bu kadar dı umarım beğenmiş sınırdır 2. Bölüm çok yakında gelecek
ŞİMDİ OKUDUĞUN
~SOKAKTAKİ MUCİZE~
Teen Fiction"Bazıları seni öyle bir şaşırtır ki değişerek mi o hale geldiklerini yoksa aslında hep mi öyle olduklarını asla anlayamazsın" İşte tam olarak şuan o haldeyim sokağımn ortasında çarpıştığım bir adamın şuan hayatım da ki en güzel yere sahip olması muc...