New Life I

Κεφάλαιο 30

ΤΑΤΑΤΑΑΑΑΑΝ

ΓΕΙΑ ΣΑΣ.
Μετα από πολυυυυυυ καιρό (χρόνια) αποφάσισα να ανεβάσω.

Για δύο λόγους
1 Η ___marsi____ θα με δολοφονούσε και δεν θα μάθαινε κανείς την αιτία
Και δεύτερον θα την βοηθούσε η highladyofbookland

Λοιπόν....καταρχάς δεν είχα πολύ ως καθόλου έμπνευση οπότε άλλος ένας λόγος.
Και για αυτό βγήκε μικρό το κεφάλαιο κα ολιγον χάλια.

Στο επόμενο σίγουρα θα έχει δράση...
Εμ. Αυτά ......

Αν σας άρεσε αυτό κεφάλαιο πατήστε το αστεράκι κάτω αριστερά και αφήστε σχόλια.

Τα λέμε..

Προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο της Κρακοβίαs και πήραμε ταξί για να μας πάει στο ξενοδοχείο που θα μέναμε.

Στην διαδρομή για το ξενοδοχείο θαύμαζα τα σπίτια, τα μαγαζιά που προσπερνουσαμε. 

Το ταξί σταμάτησε μπροστά από το ξενοδοχείο.  Εξωτερικά φαινόταν πολύ ωραίο.

Ήρθε ένας κυριο με μαύρο κοστούμι και πήρε τις βαλίτσες μας και ύστερα μπήκαμε μέσα. 

Το εσωτερικό του ξενοδοχείου ήταν απλό άλλα μοντέρνο.                                                                                 Προχώρησα προς το ασανσερ και περίμενα τον Ντειβ.

Μετά από λίγα λεπτά ειχε ερθει διπλα μου. 'Δεν πιστεύω να φοβάσαι τα υψη?'' ''Γιατί σε ποιον οροφο θα ήμαστε?' ρώτησα με απορρεια και εκείνος γέλασε 'Στον δέκατο όροφο.' 'Α πολύ ωραία.' είπα όλο ειρωνια και μπήκαμε στο ασανσερ.

Μετα απο λιγα δευτερόλεπτα φτάσαμε στον δέκατο όροφο. Στον διάδρομο επικρατούσαν μαυρες πόρτες και μια επιβλητική κόκκινη μοκέτα.

Προχωρισαμε μέχρι που φτάσαμε έξω από το δωμάτιο. Ο Ντέιβιντ έβαλε την κάρτα στο ματάκι και η πόρτα άνοιξε.

Το δωμάτιο είχε στο βάθος να μεγάλο διπλό κρεβάτι διπλα από μια μπαλκονόπορτα, μπάνιο και ένα μικρό μπαρ.

"Σου αρέσει?" "Ναι...είναι πολύ ωραίο." Γύρισα και αγκάλιασα τον Ντέιβιντ. Φάνηκε να ξαφνιάζεται όπως της πρώτες μέρες της σχέσης μας.

Πήγα να του δώσω ένα φιλί στο μάγουλο αλλά εκείνος απομακρύνθηκε και πήγε τις τη μπαλκονόπορτα.
Α δεν μας τα λέει καλά..

Τον πλησίασα και τον κοίταξα γεμάτο απορία.
Το κατάλαβε και γύρισε προς το μέρος μου. Στα μάτια του δεν υπήρχε αυτή η γυαλαδα που υπήρχε τις προηγούμενες ημέρες. Και το βλέμμα του ήταν σχεδόν ανέκφραστο και λυπημένο ήταν σαν να προσπαθούσε να δείξει ότι είναι χαρούμενος και ευτυχισμένος ενώ κάτι τον έτρωγε εσωτερικά.

"Γιατί με κοιτάς έτσι?" "Τίποτα....απλα... αναρωτιομουν.....είσαι πραγματικά χαρούμενος που είμαστε εδώ?" "Τι?" "Να...απλώς δεν μου φαίνεσαι να περνάς πολύ καλά." Με κοίτα λυπημένος κα απάντησε "Μην λες βλακείες. Απλά είμαι πεσμένος."
"Για αυτό με τον Ντάνιελ.?" "Ναι...δεν μπορώ να πιστέψω τι έκανα." "Σίγουρα θα σου είναι δύσκολα αλλά εδώ δεν ήρθαμε για να περάσουμε καλά κα να αφήσουμε πίσω την καθημερινότητα μας?"
"Έχεις δίκιο...Λοιπόν. Αν θέλεις βάλε κάτι άλλο και φύγαμε για φαγητό." Είπε και μου έδωσε ένα γρήγορο φιλί στο μάγουλο και μετά εξαφανιστικε....

Οκκκκ....OK that was weird....Very weird.

Το μόνο που έκανα ήταν να φτιάξω τα μαλλιά μου  λίγο καλύτερα και να βάλω ένα άσπρο σκουφάκι.

Σε λίγο ήρθε ο Ντέιβιντ.
"Συγγνώμη εσύ κυκλοφορείς μέσα στο ξενοδοχείο με την ταχύτητα του Φλας?" "Ναι σχετικά με αυτό.....όλοι όσοι δουλεύουν και κατοικούν σε αυτό το ξενοδοχείο είτε ξέρουν για τους Βρικόλακες είτε είναι." "Α μάλιστα και με έφερες σε ξενοδοχείο βρικολάκων....ότι πιο ασφαλής να πουμε.." "Έλα μωλε...αφού ξέρεις ότι σε κάθε περίπτωση εγώ είμαι εδώ." "Το ξέρω..αλλά σε πειράζω." Του έδωσα ένα γρήγορο φιλί και πήγα προς την πορτα. "Άντε πάμε?"