Veda Busesi.

EYLÜL'DEN;

Hayatımda ağlamadığım kadar ağlamıştım, resmen tükenmiştim. Keşke bu kadar bağlanmasaydım. Ama bir kere sevmiştim, daha bırakamazdım. Bana söz vermişti, sonsuza dek beraberdik hani? Güya beni bırakmayacaktı. Güvenilmezdi sonuçta. Hepsi aynıydı zaten. Ümit verirler giderler. Söz verirler giderler. Hep giderler zaten. Hepte gittiler. O kadar çok gittiler ki benden kalmanın ne demek olduğunu unuttum. Hep kandım, onlar kandırdı ben de kandım. O aptal hayatımı bir cehenneme çevirmişti. Oysaki sadece sevmiştim. Tek suçum sevmekti. Sevmek suçmu ki? Küçükken anneme sorardım hep: Anne ben âşık olabilir miyim? Annemse: Küçüksün kızım, hem seversen zarar görürsün. Sevdiğin kişi bırakır seni, sonra kendinde hep hatalar ararsın, neydi benim suçum dersin sonra, derdi annem. Meğersem ne kadar haklıymış. Küçüktüm anlamıyordum tabi, keşke uyarsaydı beni birileri. Bu kadar sevmenin zararlı olduğunu, söyleseydi. Çok değer vermek, çok pişmanlık demek, derdi hocamız. Tam beni anlatan bir söz değil mi? Ne yazık ki değer verince gidiyorlar işte. Ama söz veriyorum şimdi, uzak duracağım. Neyden biliyor musunuz? Şu üç harften: A,Ş,K!