SESSİZ GELİN (Tamamlandı)

13. Bölüm: "Görünmeyen Bağ"

Instagram hesabıma ve diğer kitaplarıma da uğramayı unutmayın 🤍

Instagram hesabım: yusraergn
Tiktok hesabım: yusraergunkitaplari

Keyifli Okumalar☘️

Karanlıktı.

Her yer karanlık ve ıssızdı. Nerede olduğumu, buraya nasıl geldiğimi bilmiyordum. Bir çıkış yolu arıyor ama bulamıyordum. Ne tarafa dönsem karanlıktı ve tek bir ışık dâhi yoktu. Sanki bir girdabın veya kapalı bir kutunun içinde gibiydim. Kimse yoktu, yalnızdım ve korkuyordum. Nefesimin sesi kulaklarımda yankılanıyordu. Birden arkamdan gelen bir ışıkla o yöne doğru döndüm. Işık çok fazlaydı ve gözümü kamaştırmıştı. Kolumu gözlerime siper ederek geçmesini bekledim. Işık yavaş yavaş kaybolurken kolumu çekip ışığın geldiği ve söndüğü tarafa kısık gözlerimle baktım. Bir şey vardı orada. Daha net görebilmek için biraz daha yaklaştım. Ayaklarımın altında sert zemini hissedince kafamı eğdim ve o an ayakkabımın olmadığı gördüm. Ayaklarım çıplaktı ve kirlenmişlerdi. Bir kapı vardı, ışık huzmesinin geldiği aralık kapıya doğru hızlı adımlarla yürüdüm. Aralık olan o kapıdan içeri girdim, ben kapıdan çıkar çıkmaz arkamda kalan kapı kaybolmuştu. Umursamadım. Önüme döndüm ve yürümeye devam ettim. Şimdi birçok evin olduğu bir sokaktaydım. Bir süre etrafa bakındım ama kimse yoktu. Hiçbir yaşam belirtisi yoktu. Ürperdim. Güneş tepeden üzerime vuruyordu, az önceki ışık gibi gözlerimi kamaştırıyor ve kısılmasına neden oluyordu. Sokak giderek bana tanıdık gelmeye başlamıştı. Daha dikkatli baktım. Büyük ve güzel evler vardı. Ayaklarım benden izinsiz, gri renkte olan bir evin önünde durdu. Sanki vücudumu kontrol eden başka bir güç vardı. Evin önünde elindeki bebeğiyle zıplayarak kendi kendine oynayan küçük bir kız dikkatimi çekti. Üstünde pembe bir elbise vardı ve kız zıpladıkça etekleri uçuşuyordu. Arada da kapıya doğru bakıyordu, sanki birilerini bekliyor gibiydi.

"Anne! Baba! Hadi ama gelin artık!" diye bağırdı küçük kız en sonunda. Az sonra kapıdan genç bir kadın ve bir adam çıktı. Ama bunlar, bu kız... İnanamıyordum! O küçük kız bendim ve yanına gelen kişiler de annem ve babamdı. Adam kızın önünde eğilip önce saçını okşadı, daha sonra da yanağına bir öpücük bıraktı.

"Geldik işte kızım."

"Ama baba ne zamandır sizi bekliyorum," dedi dudak bükerek. Babam gülümseyip beni, yani küçük beni kucağına aldı.

"Güzel kızım benim. Annen kardeşini taşıdığı için eskisi gibi hızlı hareket edemiyor. O yüzden geç kaldık." Küçük Arya ile birlikte bakışlarım anneme kaydı. Elini şişmiş karnına koymuş, gülümseyerek babam ve beni izliyordu. Çok güzeldi. Benimkinin aynısı olan açık kumral saçları ve bal rengi gözleri ona ne kadar çok benzediğimin kanıtıydı. Hamileydi. Bir erkek kardeşim olacaktı. Bir an kardeşimi nasıl heyecanla beklediğimi anımsadım, burukça gülümsedim. Dolan gözlerimden ise yaşlar çoktan akmaya başlamıştı.

"Hadi artık oyalanmadan gidelim," dedi annem nahif sesiyle.

Tam arabaya binecekleri sırada siyah bir araba, tekerlikleri çığlık atarak durmuştu. Arabadan çıkan adamın onlara doğru uzattığı silahla öylece kalakaldım. Bu... Bu o gündü. Mardin'e gitmek için heyecanlandığım ama ailemi kaybettiğim o kara gün. Öne doğru koşmak istiyor ama yerimden hareket edemiyordum. Sanki buraya çakılmış gibi ayaklarım yerinden kalkmıyor, kıpırdayamıyordum. Ben çakılı kaldığım yerle mücadele verirken duyduğum iki el silah sesi ve acı çığlıklar beynimden vücuduma acı bir hançer gibi geçip gitti. Karşılaşacağım görüntüyü biliyordum ama yine de kafamı kaldırmaya korkuyordum. Kafam benden izinsiz yavaşça kalktı ve bakışlarım karşımdaki görüntüde takılı kaldı. Yerde kanlar içinde yatan anne ve babamın bedeni vardı. Arabanın kenarına çökmüş ve dehşete düşmüş küçük ben ise ne ağlıyor ne hareket ediyordu. Şoka girmişti. Ayaklarım sonunda yerden hareket etmeye başladığında oraya doğru koşmak için hareketlendim ama biraz önceki kapı tekrar belirmiş, beni içine çekmişti. Attığım çığlıklar ve çırpınışlarım boşaydı. Tekrar o karanlık girdaba girdim, hâlâ bağırmaya devam ediyordum.