Sadshots/Happyshots/Short storiea etc.

Sadshot#1

Ο αστυνομικός μου πέρασε χειροπέδες και με έβαλε μέσα στο περιπολικό. Εκείνη την στιγμή δεν είχα αισθήματα,κοίταγα έξω από τον παράθυρο του αυτοκινήτου τον δρόμο. Ήταν μία όμορφη κρύα νύχτα, μία ήσυχη νύχτα, μία νύχτα λύτρωσης και περηφάνειας για τον εαυτό μου.
Φτάσαμε στο τμήμα, ο αστυνομικός με οδήγησε στο δωμάτιο οπου κάνουν τις ανακρίσεις. Μου έφερε ένα ποτήρι νερό και μου είπε να περιμένω. Ύστερα ήρθε ένας εύσωμος κυριουλης κρατώντας έναν φάκελο στα χέρια του. Υπέθεσα ότι ήταν ο αρχηγός της αστυνομίας και έτσι ήταν, όπως αποδείχτηκε αργότερα.
"Κύριε Αντώνη Λούκατε,27 ετών,σωστά?"
"Μάλιστα" απάντησα εγώ.
"Κατηγορειστε για τον φόνο του 58χρονου Λάμπρου Κουμιουτακη."
"Μάλιστα" συνέχισα εγώ.
"Εχετε δικαίωμα για δικηγορο.Αν δεν έχετε λεφτά για δικηγορο μπορείτε να..;"
"Οχι κύριε αστυνομικε, δεν θέλω. Δεν θέλω δικηγόρο. Εξάλλου όλα είναι χαμένα πια.Εγω τον σκότωσα ναι. Ομολογώ."
Είδα τον αστυνομικό ότι είχε κοκαλωσει,βασικά όχι ακριβώς, αλλά έδειχνε έκπληκτος.
"Και γιατ...."
"Γιατί;"*χαμογέλασα*"γιατί αυτός ο άντρας πηρε το μοναδικό πράγμα που με έκανε ευτυχισμένο."
"Δηλαδή;"
"Χαχ. Δηλαδή. Κατέστρεψε κάθε ελπίδα που είχα για ζωή. Και αυτό ξέρετε γιατί κύριε αστυνομικέ; Πήρε την κόρη μου. Το κοριτσάκι μου,  εκείνο το βράδυ."
"Τι εννοειται;"
"Αυτό που εννοώ είναι, ότι όλα αυτά τα χρονια,είχα ένα λόγο να ζω. Στην ηλικία των 17 όλα καταστράφηκαν κύριε. Ήταν εκείνη την νύχτα, σε αυτό το πάρτυ. Ειμουν μεθυσμένος και έπαιξε κατι με μία κοπέλα,παρασυρθηκαμε. Κάναμε έρωτα χωρις προφυλάξεις και προέκυψε αυτό, μία εγκυμοσύνη. Δεν μπορούσαμε να το σκοτώσουμε, με τίποτα,είναι αμαρτία να σκοτώνεις μία αθώα ψυχούλα επειδή εσύ έκανες την μαλακια, με συγχωρείτε για την έκφραση κιόλας κύριε. Πέρασαν οι μήνες. Προσπαθησα να κάνω ότι μπορώ για αυτήν, για να είναι καλά με το μωρό στην κοιλιά. Έφτασε η μέρα λοιπόν, 13 Δεκεμβρίου 2007. Το κορίτσι γέννησε, Εκανε ένα πανέμορφο κοριτσακι, θυμάμαι ακόμα την στιγμή που το πήρα αγκαλιά και είδα τα ματάκια του να με κοιτάνε. Το είχα ερωτευτεί. Οι γονείς μου ποτέ δεν τον ενέκριναν αυτό. Οπότε αναγκάστηκα να βρω ένα σπιτι, υποτίθεται θα μεγαλώναμε το μωρό μαζι με την κοπέλα. Ένα βράδυ όμως η κοπέλα δεν ήρθε σπίτι, δεν γύρισε ποτέ, παρά με άφησε με ένα μύνημα ότι φευγει με τους γονείς της για Αμερική και ότι απλά λυπάται,σκατα, σιγά μην λυπόταν άμα λυπόταν θα ήταν εδώ.  Δεν είχα στήριξη από πουθενά. Οι γονεις μου ντρέπονταν για εμενα, δεν επικοινωνούσαν καν μαζί μου. Αναγκάστηκα να ψάξω για δουλειά κύριε. Αναγκάστηκα να κάνω 3 δουλειές ταυτοχρονα, για να έχω μία ευτιχισμενη κόρη. Και όλα αυτά για αυτά τα καταγάλανα και όλοστρογγυλα μπιρμπιλωτα ματακια της*ειχα βυθιστεί στο κλάμα, τώρα ένιωθα κάτι. Ένιωθα πόνο..*. Ξέρω πως έκανα πολλά λάθη. Αλλά αυτό το παιδί ήταν το στήριγμα μου. Η φωνή της όταν τραγουδούσε αυτά τα όμορφα παιδικά τραγούδια, το γέλιο της και το χαμογελο της μου έδιναν δύναμη, μου έδειχναν ότι ίσως όλα αυτά να άξιζαν,ότι έπρεπε να παλέψω για αυτήν, παρόλες τις δυσκολίες. Και μετά ήρθε εκείνη η νύχτα. Που πήγα να την πάρω από την φίλη της , η νύχτα που τηης είχα πει να περιμένει σε ένα παγκάκι για λίγα λεπτά μέχρι να πάρω τσιγαρα. Αγάπη μου έλα ώρα να φύγουμε τις είπα από το απέναντι πεζοδρομιο, σηκωθηκε,έτρεξε στο δρόμο γρήγορα, τότε, δεν πρόλαβα να την προειδοποιήσω, τα όμορφα άσπρα ρούχαλακια της είχαν βυθιστεί στο αίμα,από το τζιπ που μόλις την είχε χτυπήσει, έτρεξα κοντά της, έπεσα κατω,-ελα αγάπη μου καλά είσαι,πάμε ελεγα- το χαμόγελο στα χείλη της είχε σβήσει, εκείνη είχε σβήσει.
"Λυπάμαι πολύ κύριε αλλά ακόμα δεν μπορώ να καταλαβω γιατ....
"Γιατί τον σκότωσα ε; Γιατί εκεινο το βράδυ σε αυτόν τον ερημικό δρόμο, θα μπορούσε να είχε σωθεί, αν ο μαλακας στο τζιπ δεν εφευγε παρατώντας εμενα και την κόρη μου μες τον δρόμο. Προσπάθησα να την πάω μονος μέχρι το νοσοκομείο. Αλλά ήταν μάταιο ήταν αργά. 3 μήνες μετά, θυμόμουν ακόμα τις πινακίδες αυτού του τζιπ. Το έψαξα. Ο μαλακας στο τζιπ, ήταν ο κύριουλης που βρεθηκε νεκρός, που σκότωσα. Ήθελα εκδίκηση. Ήθελα λύτρωση. Ήθελε να τιμωρήσω,ξερωντας ότι αργότερα,θα τιμωρηθω και εγώ. Αλλά άξιζε τον κοπο, έτσι δεν είναι;"