Hayat işte. Bazen karşıma bi ben daha geçip oturuyor, gözlerimin içine içine dalıp hayatıyla kıyasıya mücadele eden bana bakıyor. Hırçın, kızgın, kazanmış ve endişeli bir gülüşü var. İçimdeki çığlıkların silüeti o. Ben dıymak istemedikçe ben kabul etmedikçe yükseliyor içimdeki sesler. Kendilerini duyurmaya çalışırcasına... Ama seslerim dostum değil, dostum yok, hele içimde hiç yok. Bende müzik dinliyorum son ses onları susturamadığımda özellikle. Hiç yorulmuyorlar, dinlenmiyorlar, sözlerini sadece uyuduğumda hatırlayamıyorum. Ben duymadıkça can buluyorlar, ben olmaya çalışıyorlar. Yaşamak için benden daha hevesliler. Canına yandığımın dünyasında tek dertleri nefes almak. Bazen yer değişeyim onlarla diyorum. Konuşmaları gereken zamanda da susuyorlar. Öldürücü bir sessizlik sarıyor etrafımı. Dışımdakiler susunca içimdekiler gürültü yapıyor. Seslerin cereyanında kalıyorum, çarpıntı yapıyorlar, üzüyorlar , üşütüyorlar. Nefessiz kalıyorum onların mateminde. Hep yastalar hep üzgünler... Hep bir şeylerin intikamını istiyorlar . HAYAT! Onlar senden intikam almak istiyorlar...
