Üşengeç -Bir ara final yazmayı umuyorum.-

15. Bölüm- Bencil

Son üç bölümün içindeyiz!

Anlatım:Burak

Her yerim ağrıyarak uyandım. Yaralarımın bu evresini hiç hissetmediğimi fark ettim. Genellikle iyileşmeye başlamadan yenileri açılırdı. Silikleşen, sarılaşan,kabuk bağlayan izlere tiksintiyle baktım. Pekala güne çok iyi başladığım söylenemez. Ancak dün Onur' a bahşettiğim taze yaraları hatırlamak gülümsemem için yeterliydi. Onun günü benimkinden çok daha kötü başlayacaktı. Ayrıca yanıklarım hala yanımdaydı.

Kısa kollu beyaz bir gömlek altına toprak rengi bir pantolon geçirdim. Okul üniformasına bu kadar yakın giyindiğim için bana bir ödül verilmesi gerekmez mi? Özgür'ün parfümünü üstüme boca ettikten ve beyaz converselerini arakladıktan sonra sessizce evden çıktım. Henüz erken olmasına rağmen okula gittim. Hayatımın geri kalanı boyunca bir daha evime gitmesem çok daha mutlu olabilirdim. Ya da daha az huzursuz? Kantinden bir kahve aldıktan sonra sınıfa çıktım. Düşünmekten beynimin çatlamayacağını umduğum günler için sıranın altında tuttuğum geometri testlerini çözmeye başladım. Kalemin her sıraya değiş anı beni şarkı söylemeye zorluyor gibiydi. Bir süre sonra testi bırakıp sadece ritim tutmaya başladım.

"Rise"

"Rise"

"Rise and Revolution"

Ve şu sıralar favorim: Durup dururken atılan kahkahalar... Sınıfta hala kimsenin olmadığından emin olmak için bir an durup etrafı gözden geçirdim. Nefesimi seslice verdikten sonra testime geri döndüm.

Genel olarak uyuduğum sıkıcı bir okul gününden sonra ayaklarımın beni depoya sürüklemesine izin verdim. Bana acı çektirecek olan küçük sevimli yaratık olmayınca anlamı olmasa da oraya gitmek hala bir ihtiyaç gibi geliyordu. Özgür'ün aramalarını cevapsız bıraktım. Bar her ne kadar güzel anılar aklıma getirse ve tüm gün Özgür'ün aramasını beklesem de şu an uyuşturucusuna doğru ilerleyen bir bağımlı gibiydim. Her şey önemsizdi.

uKapının önüne geldiğimde nefes alabilmek için sadece içeri girmem gerektiğini düşündüm. O an acı bir çığlık nefesimi kesti.

Hayır... Hayır bunu istemiyorum. Seni yanımda istemiyorum. Uzak kal benden bir şekilde... Nefesim bırak beni... Sonum belli değil mi? Bencilim ki ben. Paylaşamam,sonumuz asla olamaz bizim. Tüm varlığımı -seni- bilinmezlikle paylaşmaya niyetim de yok. Sen paylaşır mısın benimle? Tüm kötü anılarını, tüm yalnızlığını,tüm hayatını... Ben yanında değilken...

Yavaşça içeri girerken elimden gelen tek şey  kendine seninle paylaşacağım son dakikaları cehennemime çevirmeyecek derecede zarar verdiğini ummak oldu.