Ne Thomas'ı Ne Walter'ı üzmek istemiyordum. Ne yapacağım diye kafa patlatırken saatler geçiyordu. Uykum da gelmişti. Gözlerimden yaşlar süzülüyordu..Uyumam gerek diye düşündüm ve yatağıma yattım. Ama uyuyamıyordum. Oraya dönüyordum,buraya dönüyordum ama hayır bir türlü uyuyamıyordum. Yarını düşündüm. Ne yapacağım hakkında en ufak bir fikrim yoktu.
Gözlerimi açtığımda sabah olmuştu.
Hemen telefonuma baktım Walter'dan mesaj gelmişti
''Uyandığında arar mısın beni?''
Yataktan yavaş bir şekilde kalktım ve yüzümü yıkamaya gittim.
Soğuk suyu yüzüme çarptım. Biraz da olsa açılmıştım. Yanımda duran havluyu aldım ve yüzümü sildim. Ardından tekrar odama girip telefonumu elime aldım. Walter'ı arayıp aramama konusunda tereddüt ediyordum.
Sonunda tüm cesaretimi topladım ve aradım. İki biblemeden sonra açıldı.
"Alo?"
"Efendim Walter"
"Şey, bugünkü buluşmayı yine hatırlatıcaktım. Unutma diye, sen hep unutursun ya."
"Ne demeye çalışyorsun?"
"Hi-hiç, neyse okulda görüşürüz."
"Peki."
Saate baktım zilin çalmasına on dakika vardı. Koşarak odama çıktım ne bulduysam giydim. Çantamı da yerden kaptığım gibi aldım ve dışarı çıktım. Evimin okula yakın olması avantaj sağlıyordu. Servis ve ya otobüs derdi yoktu. İstediğim vakit çıkıyordum evden.
Hızlı hızlı yürüyerek okula vardım. Hızlı adımlarla sınıfa çıktım. Thomas yerinde oturuyordu. Beni görünce tebessüm etti ben de karşılık verdim. Walter da elinde ki kalemle defterine bir şeyler yazıyordu. Yanına gittim.
''Günaydın.''
Başını kaldırdı.
''Ah günaydın.''
''Imm Walter şey bugün buluşmayı iptal etsek?''
''Neden?'' TANRIM! Ne diyeceğim? Neden,neden,neden? Düşün Jamie düşün.
''Hey neden dedim?''
''Imm şey.''
''Jamie,sorun ne ?''
"Bir şey yok, sa-sadece.."
''Tamam ben anladım.''
''Walter,lütfen..Keyfimden iptal etmedim buluşmayı.''
''Nefesini zorlama Jamie. Ben anlıyacağımı anladım.''
Üstüne gitmek istemedim. Bir arka sırada ki boş sıraya oturdum.O sırada sınıfa Monica girdi. Tanrım lütfen ama lütfen Thomas'ın yanına oturmasın diye içimden dualar ediyordum ki bu aptal Monica geldi Walter'ın yanına oturdu. Hayır yani ne yapmaya çalışıyor anlamıyorum.
Sinirden kalemi kırmıştım. Walter, Monica'dan nefret ettiğimi bildiği halde bana ters ters bakmıştı.Walter da bir alem. Ne yapmaya çalışıyor ? Beni kıskandırmaya mı ? Yoksa sinir etmeye mi ? Walter'ı kaybetmiştim sanırım. Sevdiğim çocuğu, kankama tercih etmiştim. Bu aptalcaydı.Hata yaptığımın farkındaydım. Ne yapayım. Biraz da mutlu olmak benim hakkım. Mutluymuş gibi görünmekten bıktım.
Derin düşünceler içindeyken içeri hoca girdi, ders ise matematikti.
Şimdi yapmam gereken tek şey başımı sıraya koyup ders sonuna kadar uyumaktı.
Neyse ki, sınıfın en arka sırası -Molly diye bir çocuk yüzünden en iğrenç sıra olarak adlandırılmıştı.- orada kamp kurmuştum. Monica ve Walter'ın gülüşmelerini umursamadan uyudum.
Uyandığımda teneffüs olmuştu. Herhalde zil beni uyandırmıştı.
Gözlerimi açar açmaz ilk işim Walter'a bakmak oldu. Monica ile kapıdan dışarı çıkıyorlardı. İşte o an kalbimde ki acıyı fark ettim. Kalbim acıyordu. Kalp ya kalp. Acır mı hiç ? Acıyordu işte..Walter..O benim tek dostum. KARDEŞİM diyebileceğim tek kişi o. Şimdi gözümün önünde gidiyor.
Gözlerim dolu gibiydi. Ya da değildi. Ama tek hissettiğim acıydı. Uykunun bütün acıları gidereceğini düşünmüştüm. Ancak yanılmışım..
"Selam." dedi biri. Sesi tanıdık gibiydi ama arkama dönmeye tenezzül bile etmedim.
Gözlerimi sabit bir yere dikmiş,öylece duruyordum. Ne konuşmak,ne de hareket etmek istiyordum.
''Hey!''
''Git başımdan!''
''Jamie neyin var?''
''Yok bir şeyim,yalnız kalmak istiyorum.''
''Neden?''
Yavaşca arkama döndüm. Thomas'dı bu. Gözlerimi,gözlerinin içine sabitledim. Kısık sesle ;
''Kalbim acıyor.'' dedim
