No Strings (Strings Series 1)

34. Forbidden

Nakatunganga ako sa harap ng garden waiting for Luther to come home. After our last conversation we never had the chance to talk.

I smiled bitterly. Ako ang nagtulak sa kanya pero heto ako at parang asong ulol na naghihintay sa araw araw na pag-uwi niya.

Hindi ko nga alam kung matutuwa ba ako or maasar sa sarili ko. I meant what I've said. Or-- gusto lang iyong ng isip ko pero hindi talaga iyon ang gusto ng puso ko. Ugh. Our ife is indeed frustrating.

One fucking week na hindi ako kinakausap ni Luther. He doesn't even want to look at me. Ang sabi ni Kristele ay madalas mag-poker si Luther ngaun at magpunta sa mga bar with bunches of random girls. I want to confront him. Gusto kong magalit sa ginagawa niya pero ako mismo ang nagtanggal ng karapatan sa sarili ko para pakielamanan siya diba?

And why am I even waiting for him? Simple lang naman, e. I still care. At mahal na mahal ko siya. Mahal na mahal ko siya given the fact na kapatid ko siya at hindi talaga pwede maging kaming dalawa.

Halos mapalundag ako ng bumukas ang gate. Hindi ko namalayan na nakatulog pala ako. Nang napatingin ako sa orasan ay alas dos na nang umaga. Napapikit ako sa liwanag ng ilaw galing sa sasakyan niya. Ang isang sasakyan na nakasunod sa kanya ay tahimik na nag-park.

Lumabas si Luther na halos hilahin na ang sarili niya sa sobrang kalasingan. Agad akong napatayo para salubungin siya.

"Kung iinom ka, sana naman nagtitira ka nang pang- uwi sa bahay." iritado kong sabi habang nakasunod ako sa kanya. Sa hindi malaman na dahilan ay biglang napatayo ng maayos si Luther.

Tumaas ang kilay niya ng magtama ang mga mata namin. Kumurap ako dahil pain ang nakita kong dumaan sa mga mata niya. "So, your being a nagger sister now?" he said ridiculously. Though, his eyes still in pain. Ngumiti ako ng mapait nang ipagdiinan niya ang salitang "sister". "And why do you care?" iritado siya.

Nag-iwas ako ng tingin dahil sa mapanuyang titig niya. " Why are you still up by the way?" he continued to walk so I follow him still. Alam kong pinipilit niya lang umayos kabaligtaran ng itsura niya.

"Fuck!!" he muttered curses ng matalisod siya sa hagdan. Mabilis akong dumalo sa kanya pero nagulat ako ng umiwas siya. "Stop your concern thing, Sasha, please." paos at pagod na sabi niya.

"Why are you doing this to yourself?" I asked him instead. Matalim at marahas siyang bumaling sa akin. "You tell me." galit na salita niya kaya napapikit ako ng mariin.

Para akong nawalan ng hangin sa katawan. Mabilis kong pinunasan ang luhang tumakas sa mga mata ko. I know it's my fault why he's acting like this. Why can't he understand me instead? Hindi ko din gusto na itulak siya.

We can't have each other. Kahit gaano namin kagusto ang isa't isa. We can't. I can't blame him for acting like that to me. Iniwan ko siya at nasaktan. Pero ang unfair lang dahil nasaktan at nasasaktan din naman ako. Bakit parang ako lang ang umiintindi? Bakit hindi ako maintindihan?

Bakit hindi niya sisihin ang tadhana?

I left him to protect him. I left him coz that's the right thing to do. Bakit ayaw niya iyon ipasok sa kokote niya? If we continue, we will be our families abomination. Hindi lang ng pamilya kundi ng mundo. Kung magiging makasarili ako. Kayang kaya kong iwanan ang pamilya.

Pero kapag nakikita ko si Kristele, Draco, Darton-- and even mom and dad kahit masama ang loob ko? Hindi ko sila kayang iwanan. Hindi ko naman talaga iniwan si Luther. We have the strings of forever being a real family. Magkapatid nga kami diba?

Tanghali na akong nagising dahil halos umaga na akong nakatulog. Tutal, wala naman akong pasok sa office dahil sabado ay sinadya ko na talagang magpatanghali ng gising.