Αποψε στις 23:58

Κεφάλαιο 1

Σημερα ειναι η μερα της μετακομισης. Εγω δεν θελω να φυγουμε απο εδω. Μου αρεσει το σπιτι μας. Αλλα ο μπαμπας μου περνει προαγωγη και θα παμε να μινουμε στο Ορεγκον.

Εχω διαβασει πως δεν εχει πολλούς κατοίκους. Ελπιζω οι γείτονες τουλάχιστον να ειναι καλοι γιατι αλλιως θα εχουμε προβλημα.

Πριν να ξεκινησω να αφηγουμαι, να σας συστηθω:

Λοιπον με λενε Μαριλενα αλλα με φωνάζουν ολοι Μαρα και εχω ακομη εναν αδερφο τον Αντωνη. Ειμαι 16 χρονων και ο αδερφος μου 18. Είμαστε πολυ δεμενοι σαν αδερφια και αυτο μου αρεσει πολυ γιατι ο αδερφος μου μου ειναι σαν κολλητος. Αναγκάζομαστε να μετακομησουμε για την δουλεια του μπαμπα μου. Βλεπετε πηρε προαγωγη και του εδωσαν και σπιτι οποτε... τσουπ μια ματακομησηηη. Με τους γονεις μου τα πηγαινω πολυ καλα πραγμα παραξενο γιατι ολα τα παιδια της ηλικιας μου τσακωνονται ολη την ωρα με τους η γονεις τους.

Τωρα που σας ειπα για εμενα ας μπουμε στο ψητο...

Πριν 5 ημερες

Μαρα, Αντωνη εχουμε να σας πουμε κατι με τον πατερα σας. Θελω να το παρετε οσο πιο ψυχραιμα μπορειτε και να καταλάβετε την κατασταση.

"Ενταξει καλε μαμα ποσο τραγικο μπορεί να ειναι? " ειπε ο Αντώνης.

Ο πατερας σας περνει προαγωγη.

"Μπαμπα αυτο ειναι υπεροχο. Συγχαρητήρια " ειπα εγω ενθουσιασμένη.

Και του προσφερουν δουλεια και σπιτι στο Ορεγκον.

"Στο Ορεγκον? " ειπαμε με μια φωνη εγω και ο αντωνης

Ναι. Και φεύγουμε σε 5 ημερες.

"Μαμα αυτο ειναι πολυυυυ μακρια. Θα χασουμε τις παρεες μας." ειπε με παραπονο ο Αντώνης.

Το ξερω αγορι μου αλλα δεν μπορουμε αλλιως. Μας προσφερετε μια τεραστια ευκαιρία. Θα εχουμε ενα πολυ μεγαλο σπιτι και οχι πολυ φασαρια και θα μπορειτε να διαβαζετε με ησηχια. Μπορειτε να βρειτε καινουριες παρεες εκει. Σιγουρα το Ορεγκον θα εχει παιδια της ηλικια σας. Δεν νομιζω να ειναι οσο ακατηκιτο οσο ακουγετε.

"Ποοοο ρε μαμα. Και μας το λετε τωρα? Ποτε θα προλαβουμε να αποχερετησουμε τους φιλους μας? Ποτε θα μαζεψουμε τα πραγματα μας?" ειπα εγω σαν πενταχρονο που δεν του κάνανε το χατιρι

Απλα περιμεναμε την καταλληλη στιγμη να σας το πουμε.

Και ηταν 5 ημερες πριν να φυγουμε?

Τερμα οι γκρινιες. Πηγαιντε στα δωματια σας να αρχιζετε να μαζευετε μερικα πραγματα.

"Καλαααα. Ελα Μαρα παμε" ειπε ο Αντώνης και πηγα μαζι του.

Πεντε ημερες μετα- σημερα

"Μαραααα" φωναξε ο Αντώνης.

Τι θες?

Ελα να με βοηθησεις. Εξαλου εχεις τελειωσει.

"Καλα ερχομαι μεγαλε αδερφουλη" ειπα και γελασα.

Αντε πες που θες βοηθεια?

Εχω ενα σορο πραγματα στην ντουλαπα μου.

"Καλα θα βοηθησω αλλα... αγγαλιτσααα" ειπα παιχνιδιαρικα.

Καλα ελα εδω μικρη.

Εεεει ειπαμε οχι μικρη.

Καλα μικρή.

Αντώνη...

Ενταξει σταματαω επειδη εχουμε πολλα ακομα και σήμερα φεύγουμε.

Ναι αν δεν καθοσουν τοσες μερες θα τα ειχες κανει ολα.

Ναι ναι λεγε εσυ τωρα.

Οταν ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ τελειωσαμε με το δωματιο του πολυαγαπημενου μου αδελφουλη ( ποοοο γλυψιμο που παιφτει 😂😂😂 ) μπηκαμε ολοι στο αμαξι και φυγαμε για αεροδρόμιο...