Link's

107 THuis

"Dat programma, mh?" Har knikt terwijl ik mezelf tegen hem aan vlij met mijn benen. Enig oogcontact is nog wel aangenaam tijdens zo'n gesprek als hetgeen dat we nu gaan starten.
"Het is een kans."
"Ik weet niet of ik het wel wil vertellen aan heel de godganse wereld." Harry's frons is zacht en bezorgd waardoor ik me minder gespannen voel als zijn groene ogen me aankijken.
"Dat is jouw keuze, Lou. Dit zal altijd een hekel punt blijven."
"Tenzij als ik het nu afmaak." Harry knikt en bijt onrustig op zijn onderlip. Ik zucht en frummel wat met het kussen dat ik tegen mijn borstkas aangeduwd heb. Het is een sobere steun. "Kunnen we dit niet overleggen met hen?" Harry snuift en trekt zijn wenkbrauwen omhoog terwijl zijn smalle vingers liefkozend langs mijn onderbeen gaan.
"Als ze dat horen, zullen ze het sowieso uitbrengen." Ik twijfel. Het voelt alsof mijn hart langs voren uit mijn borstkas wil springen terwijl iemand anders er zowel links als rechts aan trekt. Tweestrijd. Ik ben al een tijd met dit thema aan het worstelen...en Har heeft gelijk. Als ik wil dat die strijd stopt, dan moet ik het vertellen. Maar dat zal weer vele gevolgen meebrengen enzoverder enzoverder. Misschien zou het me rustiger maken, misschien zullen ze me de grond inboren. Zou ik er iets om geven? Ja en nee. Ik kan mezelf geen dingen verwijten waar ik niets aan kan doen. Mijn gevoelens voor Harry zijn er zomaar gekomen doordat onze zielen zich zo bloot geven, zich zo laten verleiden door de roze kleur van verliefdheid. Wel, dit is de complementaire situatie. Het is geen roos meer maar donker grijs waarbij ik moet kiezen of ik de andere mensen de roze of grijze kleur toon.
"En wat als we een afspraak maken? Er zal één fragment zijn waarin ik het opbiecht, en één fragment waarin ik gewoon een anekdote vertel. Na montage beslis ik of het doorgaat of niet."
"Als je het zo in een contract laat gieten, ga ik akkoord." Ik knik twijfelachtig en zucht opnieuw.
"Ik denk dat dat de enige kans is om het te doen uitkomen. Het is alsof het lot het wil." Harry glimlacht en wendt zijn blik af.
"Het lot is iets vervloekt en onmenselijk. Het is hard en heeft je vele malen van me afgenomen. Praat er niet over alsof het iets goed is." Ik knik en slik wat opkomende emoties weg. Mijn lichaam verplaatst zich soepel totdat ik op zijn schoot zit en mijn armen rond zijn hals geslagen heb, mijn neus diep verborgen tussen zijn nek en de stevige schouders. Harry ruikt naar de drank. Ergens verlang ik er nu ook naar, het is zo'n moment waarop je dat kunt gebruiken. Zeker als hooggevoelige vampier.
"We zullen wel zien." Har zegt niks en streelt met een hand door mijn haar, met de andere ondersteunt hij mijn rug en streelt hij daar enorm gevoelig en teder. Hij kalmeert me, ik probeer hetzelfde te doen bij de eeuwenoude vampier. Eentje die teveel gruwelijke dingen heeft zien passeren en een gepijnigde ziel heeft, maar wel eentje waar ik nu mee verder wil.

"Lou, je bent zo zenuwachtig?" Phoebe zucht als ik weer aan mijn nagelstriemen begin te prutsen. We zijn onderweg van haar dansles naar haar thuis. Ik moet haar absoluut gelijk geven, ik voel me zenuwachtig en nerveus voor straks. We gaan de opnames van 'Het Huis' doen, en ik weet niet hoe dat gaat aflopen.
"Het is dat tv-programma dat we gaan opnemen zo dadelijk. Ik-," ik klap dicht en wrijf kort over de stoppels op mijn kaken. Het is ruw en zorgt ervoor dat mijn gedachten op de weg voor ons gericht blijven. "Ik weet niet of ik mezelf écht ga laten zien."
"Met Harry bedoel je?" Ik knik onrustig en verplaats me dan weer om het stuur veel steviger vast te nemen dan eigenlijk nodig is. "Dat is iets wat je toch dan zal beslissen, Lou. Zulke dingen kan je op voorhand niet aanvoelen." Ze is er niet tegen, of dat lijkt toch zo.
"Je hebt gelijk, maar dat betekent niet dat ik er niet dat ik me minder opgejaagd ga voelen." Ze zwijgt en staart pienter uit het raam. Net als ik me afvraag waarom ze haar gordel nog niet los klikt bij het oprijden van de laan, doet ze haar mond weer open. Ze is nog niet klaar om uit te stappen. "Ik vind dat je het moet doen. Ik ken geen enkele homoseksuele voetbalspeler en denk dat jij de ideale persoon bent om zoiets aan het grote publiek te verkondigen. Mensen houden van je." Wauw, ze is echt zo wijs als ze eruit ziet. Haar blauwe ogen schenken me moed en vertrouwen terwijl ik even verbijsterd kan stil zitten en glimlachen.
"En ik hou van jou." Nu gespt ze zichzelf wel los en neemt ze haar tas van de achterbank. "Dankje, Fee." Ze knikt en stapt dan toch uit. Misschien heeft ze wel helemaal gelijk, misschien is het wel aan mij om dingen te veranderen. Uiteraard mag ik het gesprek met Har ook niet vergeten, want anders dan vergeet ik zijn rol in onze relatie. Een relatie is altijd tussen twee personen die het met elkaar eens moeten zijn en Har is gewoon super bezorgd. Mij verliezen of iemand toestaan me te beschadigen is uit de boze voor zijn gevoelige karakter. Misschien ben ik telkens te revolutionair, maar dat is dan wie ik ben.

Dat is wie hij is en wat hem altijd in de problemen brengt...