Sunset Lovers

ΚΑΜ

ΟΛΟΙ ΛΕΝΕ ΠΩΣ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ πεθάνεις βλέπεις τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής σου να περνούν από μπροστά σου. Όμως εγώ το μόνο που βλέπω είναι έναν τύπο να με σημαδεύει με την καραμπίνα του, η καρδιά μου νομίζω έχει παγώσει και με πολύ προσπάθεια κρατώ τα δάκρυα από τα μάτια.

Σε αυτές τις περιπτώσεις λένε κάτι για να σωθούν, σωστά;

Δυστυχώς η φωνή μου δεν μπορεί να βγει, και έτσι το μόνο που κάνω είναι να στέκομαι όρθια τρέμοντας από τον φόβο.

Το πορτοκαλί χρώμα της κάφτρας λαμπιρίζει καθώς τραβάει μια τζούρα και το πετάει κάτω. Ξεροβήχει και με σημαδεύει ξανά.

«Τι κάνει ένα κορίτσι μόνο του τέτοια ώρα;», με ρωτάει με φωνή βραχνή «Δεν ξέρει πως κυκλοφορούν κακοί άνθρωποι;».

Το μόνο πράγμα που είμαι ικανή να κάνω είναι να κουνήσω αρνητικά το κεφάλι μου.

«Ήθελες να τρυπώσεις στο σπίτι του Μέιξον, έτσι;», λέει και όσο περισσότερο πλησιάζει τόσο καλύτερα μπορώ να διακρίνω τα σκληρά χαρακτηριστικά του «Πολύ κακό αυτό.. κρίμα για σένα που μου έχει μιλήσει για εσάς και μου είπε να σας προσέχω».

Θέλω να φωνάξω όμως ξέρω πως αν το κάνω ο Μπίσοπ θα με ακούσει, και το να πιάσουν και εκείνον είναι το τελευταίο πράγμα που θέλω. Βασικά το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να μας σκοτώσουν.

«Και ξέρεις τι μου είπε να σας κάνω;».

«Τι;», ούτε και εγώ μπορώ να ακούσω τη φωνή μου.

«Μου είπε να σημαδέψω στο κεφάλι και.... ΜΠΑΜ!».

Ξαφνικά βρίσκομαι στο έδαφος και μια πνιχτή φωνή πλημμυρίζει γύρω μου.

Πέθανα; Αυτό ήταν;

Ανοίγω τα μάτια μου και σηκώνω ελάχιστα το κεφάλι. Δεν πονάω κάπου στο σώμα αλλά ούτε και στο κεφάλι και τότε τον βλέπω να έρχεται προς το μέρος μου. Μια τρομακτική σκιά ανάμεσα στο σκοτάδι.

Σέρνομαι πίσω με αγκομαχητά αλλά είμαι αργή και εκείνος γρήγορος. Με πιάνει και με σηκώνει μπροστά του.

«Μην μας σκοτώσεις σε παρακαλώ».

«Πέσε στα γόνατα και ικέτεψε με για να σου χαρίσω τη ζωή», προστάζει.

Κάνω ένα βήμα πίσω τρομοκρατημένη και τότε εκείνος... γελάει;

Τι είναι τόσο αστείο;

«Έπρεπε να έβλεπες τη φάτσα σου!», λέει πνιχτά ανάμεσα από τα γέλια. Ενώ εγώ έχω μείνει να τον κοιτάζω.