Different ~Deel 2 MFL Serie~

~Chapter 4~

POV. Hope

''Mi amore, over een tijdje zal je jezelf wel leren beheersen'' Zegt hij met een zachte stem. Hij buigt zich voorover veegt met zijn duimen de tranen mijn tranen weg. Dit gebaar doet me veel aan Rhys denken. Plots slaat de paniek mij toe. Ik heb iemand van zijn roedel aangevallen. Hij heeft ze beschermd door mij aan te vallen. Hij heeft ze gered van een monster. Nu wil hij me zoizo niet meer.

Ik sla mijn armen zonder na te denken om zijn middel en begin te huilen. ''Mi amore, wat is er?'' zegt hij bezorgd terwijl hij met zijn hand over mijn rug gaat. ''Wat als.. wat als Rhys mij niet meer wil'' krijg ik er net uit. Ik klink nu zeker weten als een varken... Plots kijkt Jace op en zoekt de omgeving af alsof hij iets gehoort. Hij buigt zich naar mijn oor en fluistert:''Daar zit iemand in de bosjes'' Ook ik kijk rond en dan ontmoeten mijn ogen de zijne.

''Rhys?''

Onbewust doe ik een stap weg van Jace. De grote zwarte wolf voor mij is toch nog best angstaanjagend. Hij gromt een x naar Jace die zich geen moment bedenkt en er van door stuift, maar niet voor hij mij nog een kus geeft op de wang. Snel kijk ik naar de reactie van Rhys maar het enige wat hij doet is zich omdraaien en weglopen. Met een gebaar van zijn kop geeft hij aan dat ik mee moet lopen. Ik kijk nog even achterom naar waar Jace is verdwenen en loop dan mee.

Omdat ik wat treuzelde ben ik hem even kwijt geraakt maar bij de poort aangekomen zie ik Rhys daar wachten op mij in mensenvorm. Zwijgend houd hij de poort voor me open maar een kleine lach komt om zijn lippen als ik hem aan kijk. Dan kan ik het niet meer houden en vlieg hem om de hals. Door mijn onverwachtse beweging is hij een paar tellen uit evenwicht maar daarna slaat hij zijn armen om mij heen. En weer komen de tranen op. Ze glijden over mijn wangen naar zijn t-shirt maar het lijkt hem niks uit te maken want hij drukt me nog steviger tegen zich aan. Ik begraaf mijn gezicht in zijn T-shirt en laat mijn tranen lopen. Alle emoties van de laatste dagen komen los. Rhys begint over mijn rug te wrijven en draait rondjes in mijn rug holte met zijn duim. Na een tijdje laat ik hem los en kijk hem aan. ''Nu is je hele T-shirt nat'' zeg ik een beetje b

'Hey'' zegt hij terwijl hij oogcontact zoekt. Langzaam kijk ik omhoog.

''Het is niet erg, soms is het even nodig. Ik had dit ook even nodig. Kom laten we naar binnen gaan'' Ik knik en samen lopen we naar binnen. Liefdevol slaat hij zijn arm om mijn middel en zo lopen we naar zijn kamer.

Op zijn kamer ga ik op zijn bed zitten en hij gaat tegen over mij staan.

''Hey, het spijt me zo dat je dacht dat ik boos op je was. Ik weet de je er niks aan kon doen en ik deed het niet alleen om hun te beschermen maar nog het meest om jou te beschermen. Je moet weten dat ik je echt niet zomaar laat gaan. Ik hou van je''

Met open mond kijk ik hem aan. Dit is zo lief.

''Wat ik toen zei, ik meende het oke. Het duurde alleen een tijdje voor ik door had dat ik van je hou. Maar nu wou ik dat ik het veel eerder had kunnen zeggen. Ik zou me oude leven voor geen goud terug willen. Ik wil bij je blijven en je houden''

Daarna vlieg ik hem weer om de hals maar deze keer om hem te zoenen. Shit man, wat hou ik van deze jongen. Hij tilt me op, gaat op het bed zitten en zet me op schoot. Met mijn benen aan weerzijde van zijn middel.

Zijn lippen dwalen af naar mijn kaak en naar mijn hals. Op een bepaalt plekje trekt er een rilling door mij heen. Zacht geeft hij er een kusje op en wrijft er over heen met zijn lippen. Een kreun ontsnapt uit mijn mond en ook bij Rhys rolt er een over zijn lippen. ''Dat is het plekje waar ik je moet marken'' zegt hij terwijl hij zwaar begint te ademen als ik even beweeg op zijn schoot. Als ik hem begrijp krijg ik een rode kop.

''Hope'' krijgt hij er met moeite uit. ''Zo hou ik me niet lang meer in bedwang''

''Dat hoeft ook niet''