Starting Ever After (Sequel of Together Forever) COMPLETED

Chapter 15

Rhian POV

Pagkalabas ko ng hospital. Dinaanan ko muna ang kotse ni Glaiza sa bar. At ito ang ginamit ko pauwi sa bahay.

Pagdating ko sa bahay. Nanlumo ako. Ang sama sa pakiramdam ng nag iisa. Pumasok ako sa kwarto namin ni Glaiza.

I saw our pictures together. Our wedding. Imagining how happy we were on that day. Tapos ngayon, nasa hospital si Glaiza. I can't help but cry.

Ano na bang nangyari sa buhay namin? Kakasimula palang namin. Tapos ganito na kaagad kami? I can't let Solenn ruin our marriage. Kailangan kong tulungan si Glaiza na maayos kami. Ngayon pa na mas kailangan nya ako. As her wife.

Pinahid ko na ang mga luha ko at kumuha ng damit sa closet. Then pumunta na ako sa banyo para maligo.

Pagkatapos kung maligo. Lumabas na ulit ako para bumalik sa hospital. Habang sakay ako ss kotse ni Glaiza. Bigla kong naisip ang mga sinabi ni Solenn. Talaga nga bang susuko na sya samin? Mahirap paniwalaan ang ganon, lalo't pat inlove nga sya sa asawa ko. Ayusin nya lang, kasi pag ginulo pa nya ulit kami, lagot talaga sya sakin. Hinding hindi ko talaga sya titigilan.

Well, enough na sa kaiisip nyan. Nasisira lang ang mood ko.

Sana pag dating ko sa hospital gising na sya. Para makapag usap na kami.

____________________

Glaiza POV

I can hear my parents voice.

I can hear them talking about me.

Dahan dahan kong minulat ang mga mata ko.

Puti kaagad ang nakita ko. Nasan ako? I look around, puro puti talaga. Nako, patay na ba ako? Hindi pa ako pwedeng mamatay. I have to get back to Rhian.

I look at my hands, may swero ako, at nakahiga ako sa puting higaan. That's where I know na nasa hospital ako. Papano ako napunta dito? Bakit ako nandito? I asked myself.

Then I remember what happened sa gabing iyon.

Pero sino ang nagdala sakin dito?

Gumalaw ako.

Oh God! Asan si Rhian? Siguradong nag aalala na sakin yon. Asan sya? Alam na kaya nya? Nakauwi na kaya sya sa bahay? Okay ba sya? Sana sana okay sya.

Lumapit sakin si mama at papa.

"Thank God! Salamat at gising ka na anak." My mom cried while saying this.

"Anak, okay ka lang ba? Wala bang masakit sayo? Sandali lang, tatawag ako ng doctor." Sabi ni papa at nagdali daling lumabas ng kwarto.

"Ma, sino nagdala sakin dito?" Tanong ko sa kanya.

"Si Rhian anak." Sagot ni mama.

"Si Rhian? Asan po sya? Okay lang ba sya? Pano nya po ako nadala dito?" Tanong ko kay mama.

"Umuwi muna sya sa bahay. Mas mabuti kung sya nalang ang magsabi sayo, pabalik na din naman yon. Naligo lang sya." Sagot ni mama and she kissed my forehead.

"Ilang araw na po ako dito?" Tanong ko.

"Pangalawa pa lang naman. Buti nagising kana kaagad anak." Sagot ni mama.

Dumating naman ang doctor, and he checked on me. Ask me a few questions. Then said:

"Mabuti nalang at walang naging damage ang nangyari sa kanya. After a week. Pwede na syang umupo."

Then he left.

"Thank God!" Sabi ni mama.

Napangiti naman ako. Natawa ako bigla sa sarili ko. Sobrang katangahan ko naman ng mahulog ako sa upuan na yon.

Buti nalang dumating hero ko.

Speaking of her. Kadadating nya lang.

Pagpasok nya sa pinto. Lumaki ang mga mata nya at ang lips nya ay nag form ng "O", she shocked. Obviously.

Lumapit sya sakin and hugged me tight.

"Salamat at nagising kana love." Sabi niya sakin.

I can feel that she's so worried. I hugged her tight, and feel the warmth of her body.

I miss her so much.

"Thank you love for saving my life." Sabi ko sa kanya. And I kiss her cheek.

"Of course, gagawin ko ang lahat. I'm your wife." Then a tear fall down from her eye.

Lumapit si mama samin.

"Excuse mga anak. Labas muna kami, para makapag usap kayo." Sabi nya.

Tumango naman ako.

"Love, I'm so sorry sa nagawa ko. Sana bigyan mo ako ng pagkakataon para maayos natin ang relasyon natin. I don't want to lose you." Sabi ko sa kanya and I started crying.

"I just want to know, ano ba talaga ang nangyari sa inyo ni Solenn? I just want to know the real story para malaman ko, kung dapat pa ba talaga nating ayusin ito o hindi na. Hindi ako tanga para magbulag bulagan lang sa napapansin ko sayo. Simula pa nung kasal natin. I have my eyes on you palagi kaya alam ko na may something. Peri hindi kita pinilit na ikwento. Pero ngayon, I deserve an explanation. Kaya sabihin mo na sakin." Mahabang sabi ni Rhian.

What she said, kinabahan talaga ako. It makes me lunok my laway many times. Mukhang wala na akong lusot. At tama sya, she deserve an explanation. After all what happened. Ito lang ang tanging paraan para maging malinaw ang lahat. I just hope na pagkatapos kong magkwento. Maging okay kami.

Hindi ko makakayang mawala sya.

I look at her. She's looking me seriously.

I really love her. Kaya kailangan ko na ring sabihin sa kanya ang nangyari. Para naman, wala na akong guilt na maramdaman. Kailangan kong maging honest sa kanya. Kasi yon naman dapat. Mag asawa na kami, kaya dapat alam nya ang lahat.

Feeling ko tuloy ang sama sama kong asawa dahil may nagawa akong mali sa kanya.

I saw a hand waving at my face. Kaya kumurap kurap ako.

"Natulala ka na dyan, sasabihin mo ba sakin ang buong katutohanan? O aalis na ako dito at iiwan ka?" Sabi ni Rhian.

Aba'y seryoso talaga ang mukha nya.

Lumipas ang isang minuto hindi parin ako nagsasalita.

"So I guess, I just have to leave you. Goodbye!" Sabi ni Rhian.

Sobrang nalungkot ang mukha nya. Ako din naman.

Tumalikod na sya sakin but I hold her hand. Tumingin sya sakin.

"Ano?" Tanong nya.

"I'll tell you everything, just please don't leave me." I said it. There's no turning back.

Umupo sya sa harapan ko, and I did a big sigh.

This is it.

****************

Hello readers.

Ayan nagising na si sleeping beauty. Sleeping pogi. 😊

Good Eve sa inyo.

🔚